Title : Forever with you
Author : S K – S a K U
Couple : Jo Twins – Youngmin x Kwangmin [Boyfriend]
Rating : PG-17
Genre : A/U, Shonen ai
Summary : “I will Love you forever”
Author’s note : งานชิ้นนี้เป็นฟิคที่มีเค้าโครงจากต้นฉบับเดิมที่เราเขียนเอง(เมื่อปี 2007)นะคะ
เพราะอยากเขียนฟิคแฝดที่ให้ลุคที่โตขึ้นบ้าง แต่เรายังมองน้องกวังใสมากทำให้เขียนแนวนี้ออกมาไม่ได้ สุดท้ายก็เลยขอหยิบงานเก่ามาปรับแก้ให้ลองอ่านกัน
ความจริงแล้ว Forever with you เป็นภาคต่อของ I will แต่เราไม่ได้แปลง I will ให้อ่าน เพราะเนื้อหามีบางส่วนคล้าย Between Us ของฝาแฝดที่เคยเขียนไว้
เรามีเนื้อหาคร่าวๆในส่วนของ I will สรุปให้อ่านด้านล่างก่อนค่ะ ถ้ากลัวงงก็อ่านอันนี้ก่อนแล้วค่อยอ่านฟิคน้าาาา
(กวังมินเคยอกหักจากรักแรกและมีบาดแผลในใจ ในตอนนั้นเองที่แฝดพี่อย่างยองมินเข้ามาดูแลและบอกว่ารัก(ในความหมายที่เกินกว่าพี่น้อง) ทว่ากวังมินก็ไม่เคยลืมคนคนนั้นเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่ยองมินทนความหึงหวงไม่ไหวและใช้อารมณ์ชั่ววูบขืนใจน้องชายเพียงเพราะไม่ต้องการได้ยินเรื่องของแฟนเก่า
มันเป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้น เมื่อกวังมินไม่ได้ขัดขืนซ้ำยังยินยอมแต่โดยดี ยองมินคิดว่าเพราะกวังมินมีใจ แต่คำคอบที่ได้คือกวังมินเห็นแฝดพี่เป็นเพียงเงาของใครคนนั้น
ความเจ็บปวดที่ทวีความรุนแรงส่งผลให้กวังมินตัดสินใจบอกลายองมินแล้วจากไปยังเมืองที่ไม่มีใครรู้จัก แต่ยองมินก็ยังเชื่อว่ากวังมินต้องมีตัวเองในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจบ้าง เขาถอดแหวนที่ใส่ติดมือไว้ตลอดสวมให้กวังมินและบอกกับอีกคนว่า ถ้ารักเขาบ้างให้สวมมันไว้ แต่วันสุดท้ายที่ต้องไปส่งกวังมินที่สนามบิน แหวนวงนั้นไม่ได้อยู่บนนิ้วมือของอีกฝ่ายแล้ว หากยองมินก็ยังหวังลมๆแล้งๆว่ากวังมินจะกลับมาและยังสัญญาว่าจะรอ
แต่(อีกที)ความจริงแล้วกวังมินเก็บหวานวงนั้นแขวนไว้กับสร้อยคอตัวเองแหละ ^ ^)
ปอลอ ฟิคเรื่องนี้มีตอนจบสองแบบที่คุณเลือกได้ ถ้าชอบความอบอุ่น อ่านแค่ตัวอักษรสีฟ้าแล้วจบไปเลยค่ะ แต่ถ้าคิดว่าอยากจะเจ็บปวดอีกสักหน่อยให้อ่านสีเทา(อยู่ในกล่องคอมเม้น)ที่เหลือให้หมด เราบอกคุณแล้วนะว่าให้เลือกเอง
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
สายลมเย็นของต้นฤดูหนาวก่อนหิมะแรกโปรยปรายพัดพาความหนาวเหน็บเข้าสัมผัสกับผิวกายจนเหล่าผู้คนที่เดินไปมาตามท้องถนนต้องซุกมือไว้ใต้เสื้อตัวยาว ร่างเล็กขยับผ้าพันคอขึ้นปิดหน้าแล้วกระชับเสื้อโค้ทตัวหนาให้เข้าที่ ก่อนจะออกแรงก้าวเดินต่อเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง
ครึ่งปีแล้วที่กวังมินตัดสินใจทิ้งเมืองซึ่งเป็นทั้งสถานที่เกิดและเติบโตแห่งนี้ไป ด้วยหวังว่าเวลาจะช่วยลบเลือนบาดแผลในอดีต...
และตอนนี้เขากลับมาอีกครั้ง เพื่อตอบแทนความรักจากคนที่ทำเพื่อเขามาตลอด
ร่างบอบบางเดินตรงไปยังห้องพักซึ่งตั้งอยู่ในซอยเล็กๆ แล้วหยุดยืนหน้าห้องอันคุ้นเคย มือเรียวกดกริ่งที่อยู่บนประตูด้วยความรู้สึกหวั่นไหว เขาก็ไม่รู้หรอกว่าคนคนนั้นจะยังรอตามสัญญาที่เคยให้ไว้หรือไม่ เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยทำอะไรที่เป็นการให้ความหวังอีกฝ่ายเลย
ไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับสีหน้าของเจ้าของห้องที่ตกใจราวกับโดนผีหลอกตอนกลางวันก็ไม่ปาน
.. เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าของคนที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด ..
“กวังมิน...” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยเรียกแสดงออกว่าตกใจไม่แพ้ไปกว่าใบหน้าของเขาเลย
แต่เจ้าของชื่อกลับไม่ได้พูดสิ่งใด มีเพียงรอยยิ้มสดใสที่ระบายอยู่บนใบหน้าอันคล้ายคลึง
“ชั้น…ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
“ก็ลองหยิกแก้มตัวเองดูสิ”
“โอ๊ย~เจ็บ เจ็บจริงๆด้วย” โจยองมินบ่นออกมาหลังจากใช้มือหยิกเข้าที่แก้มขวาของตนเองไปหนึ่งที
“ฮะๆ นายนี่ตลกจัง” กลีบปากอิ่มวาดยิ้มกว้าง ขอบตาเรียวหยีลงจนแทบมองไม่เห็นแก้วใสสีรัตติกาล ท่าทางของยองมินที่ถูกปั่นหัวมันชวนให้หัวเราะออกมาจริงๆ
“รีบเข้ามาข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” มือหนาคว้าข้อมือบางเข้าหาตัว ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆให้คนที่ยืนอยู่เดินตามตนเองเข้ามาในห้อง
ทันทีที่คนตัวบางก้าวพ้นบานประตูเข้ามาด้านใน ทั้งร่างก็ถูกรวบไว้ในอ้อมแขนของคนตัวโต
ในที่สุดสิ่งที่ยองมินเฝ้ารอมาตลอดก็เป็นจริง ตอนนี้กวังมินกลับมาที่นี่และยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
มันเป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน
ที่เมื่อลืมตาตื่นแล้วทุกๆอย่างจะหายไปอย่างที่เคย…
“ชั้นคิดถึงนายจนแทบบ้าอยู่แล้ว” พูดพลางกระชับอ้อมกอดจนแน่นขึ้น ในยามเนื้อเสื้อผ้าอุ่นๆคงไม่เท่าอ้อมกอดจากคนรักที่เฝ้ารอ
“ชั้นก็คิดถึงนายเหมือนกัน..” คนตัวเล็กพูดพลางซุกใบหน้าลงบนไหล่กว้าง
“ดีใจจัง” คนตัวโตค่อยๆคลายอ้อมกอดออก แล้วมองพิศใบหน้าแสนคิดถึงอย่างพิจารณา นานเหลือเกินที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พบเจอ แม้จะพร่ำบอกกับตัวเองว่ากวังมินจะต้องกลับมา แต่ก็ไม่เคยมีอะไรยืนยันเลยว่าสิ่งที่เขาวาดฝันนั้นจะเป็นจริง
กวังมินหรุบสายตาต่ำลงด้วยความอาย แม้จะเกินเลยจนถึงขั้นมีอะไรกันมาแล้ว แต่เขาก็ยังแพ้สายตาคู่สวยของยองมินที่มองมาอยู่ดี
ริมฝีปากหยักบรรจงทาบลงบนกลีบปากอิ่มสวย ละเลียดชิมความหวานที่เฝ้าถวิลหาโดยไม่รีบร้อน ทว่าเนิ่นนานจนแทบหยุดหายใจ ราวกับถ้อยคำมากมายที่อยากจะเอื้อนเอ่ยกำลังถูกถ่ายทอดผ่านรสสัมผัสแสนอ่อนโยนนี้…
มือเล็กเลื่อนไปตามลำคอขาว นิ้วเรียวปลดตะขอสร้อยสีเงินเส้นเล็กที่แขวนอยู่กับตัวออก “ชั้นแขวนมันไว้กับตัวตลอดเลยนะ”
กวังมินพูดพลางยื่นสร้อยเส้นเล็กที่มีแหวนเงินแขวนแทนจี้ส่งให้คนตัวสูง มันคือแหวนที่ยองมินเคยสวมให้กวังมินเพื่อเดิมพันความรักของเขา
“ชั้นไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นมันอีก” นั่นเพราะยองมินเข้าใจว่ากวังมินทิ้งแหวนวงนี้ไปแล้ว ในตอนนี้ความรู้สึกดีใจมันมากล้นเกินกว่าเก็บไว้จนต้องระบายออกมาเป็นรอยยิ้ม
“ชั้นอยากให้นายสวมมันให้อีกครั้ง..จะได้ไหม?” เสียงนั้นแผ่วลงในปลายประโยค ใบหน้าเนียนเจือสีแดงระเรื่ออย่างขลาดเขิน ท่าทางของกวังมินในเวลานี้ช่างดูน่ารักเหลือเกินในสายตาของคนมอง
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”
ยองมินถอดโลหะวงกลมสีเงินเกลี้ยงจากสร้อยเส้นเล็ก แล้วประคองมือบางขึ้นสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างระมัดระวัง ก่อนจุมพิตเบาๆบนปลายนิ้วเรียว
“ชั้นรักนาย…” เสียงทุ้มเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นมองคนตัวบาง
“ชั้นก็รักนาย…เหมือนกัน” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา ทั้งรู้สึกเขินและไม่ชิน ตลอดเวลาที่ผ่านมากวังมินไม่เคยพูดคำว่ารักกับยองมินเลย เพราะก่อนนั้นหัวใจของเขายังสับสนไปกับเรื่องราวของรักครั้งแรก
แต่เวลานี้เขานั้นพร้อมมอบทั้งกายและใจให้กับคนตรงหน้า
.
.
.
ด้านล่างสำหรับคนพร้อมจะซับน้ำตาให้น้องกวัง ฮา ไม่ชอบน้ำตาน้องกวังอ่านแค่นี้จบค่ะ >>>
Author : S K – S a K U
Couple : Jo Twins – Youngmin x Kwangmin [Boyfriend]
Rating : PG-17
Genre : A/U, Shonen ai
Summary : “I will Love you forever”
Author’s note : งานชิ้นนี้เป็นฟิคที่มีเค้าโครงจากต้นฉบับเดิมที่เราเขียนเอง(เมื่อปี 2007)นะคะ
เพราะอยากเขียนฟิคแฝดที่ให้ลุคที่โตขึ้นบ้าง แต่เรายังมองน้องกวังใสมากทำให้เขียนแนวนี้ออกมาไม่ได้ สุดท้ายก็เลยขอหยิบงานเก่ามาปรับแก้ให้ลองอ่านกัน
ความจริงแล้ว Forever with you เป็นภาคต่อของ I will แต่เราไม่ได้แปลง I will ให้อ่าน เพราะเนื้อหามีบางส่วนคล้าย Between Us ของฝาแฝดที่เคยเขียนไว้
เรามีเนื้อหาคร่าวๆในส่วนของ I will สรุปให้อ่านด้านล่างก่อนค่ะ ถ้ากลัวงงก็อ่านอันนี้ก่อนแล้วค่อยอ่านฟิคน้าาาา
(กวังมินเคยอกหักจากรักแรกและมีบาดแผลในใจ ในตอนนั้นเองที่แฝดพี่อย่างยองมินเข้ามาดูแลและบอกว่ารัก(ในความหมายที่เกินกว่าพี่น้อง) ทว่ากวังมินก็ไม่เคยลืมคนคนนั้นเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่ยองมินทนความหึงหวงไม่ไหวและใช้อารมณ์ชั่ววูบขืนใจน้องชายเพียงเพราะไม่ต้องการได้ยินเรื่องของแฟนเก่า
มันเป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้น เมื่อกวังมินไม่ได้ขัดขืนซ้ำยังยินยอมแต่โดยดี ยองมินคิดว่าเพราะกวังมินมีใจ แต่คำคอบที่ได้คือกวังมินเห็นแฝดพี่เป็นเพียงเงาของใครคนนั้น
ความเจ็บปวดที่ทวีความรุนแรงส่งผลให้กวังมินตัดสินใจบอกลายองมินแล้วจากไปยังเมืองที่ไม่มีใครรู้จัก แต่ยองมินก็ยังเชื่อว่ากวังมินต้องมีตัวเองในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจบ้าง เขาถอดแหวนที่ใส่ติดมือไว้ตลอดสวมให้กวังมินและบอกกับอีกคนว่า ถ้ารักเขาบ้างให้สวมมันไว้ แต่วันสุดท้ายที่ต้องไปส่งกวังมินที่สนามบิน แหวนวงนั้นไม่ได้อยู่บนนิ้วมือของอีกฝ่ายแล้ว หากยองมินก็ยังหวังลมๆแล้งๆว่ากวังมินจะกลับมาและยังสัญญาว่าจะรอ
แต่(อีกที)ความจริงแล้วกวังมินเก็บหวานวงนั้นแขวนไว้กับสร้อยคอตัวเองแหละ ^ ^)
ปอลอ ฟิคเรื่องนี้มีตอนจบสองแบบที่คุณเลือกได้ ถ้าชอบความอบอุ่น อ่านแค่ตัวอักษรสีฟ้าแล้วจบไปเลยค่ะ แต่ถ้าคิดว่าอยากจะเจ็บปวดอีกสักหน่อยให้อ่านสีเทา(อยู่ในกล่องคอมเม้น)ที่เหลือให้หมด เราบอกคุณแล้วนะว่าให้เลือกเอง
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
Theme’s Song :: Forever Love (Bell'n'Snow Edit) - Tohoshinki
เพลงเวอร์ที่บอกยังไม่ได้อัพให้ เอาเวอร์เอมวีไปก่อนนะคะ //งานรีบ หาที่อัพบ่ทัน
สายลมเย็นของต้นฤดูหนาวก่อนหิมะแรกโปรยปรายพัดพาความหนาวเหน็บเข้าสัมผัสกับผิวกายจนเหล่าผู้คนที่เดินไปมาตามท้องถนนต้องซุกมือไว้ใต้เสื้อตัวยาว ร่างเล็กขยับผ้าพันคอขึ้นปิดหน้าแล้วกระชับเสื้อโค้ทตัวหนาให้เข้าที่ ก่อนจะออกแรงก้าวเดินต่อเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง
ครึ่งปีแล้วที่กวังมินตัดสินใจทิ้งเมืองซึ่งเป็นทั้งสถานที่เกิดและเติบโตแห่งนี้ไป ด้วยหวังว่าเวลาจะช่วยลบเลือนบาดแผลในอดีต...
และตอนนี้เขากลับมาอีกครั้ง เพื่อตอบแทนความรักจากคนที่ทำเพื่อเขามาตลอด
ร่างบอบบางเดินตรงไปยังห้องพักซึ่งตั้งอยู่ในซอยเล็กๆ แล้วหยุดยืนหน้าห้องอันคุ้นเคย มือเรียวกดกริ่งที่อยู่บนประตูด้วยความรู้สึกหวั่นไหว เขาก็ไม่รู้หรอกว่าคนคนนั้นจะยังรอตามสัญญาที่เคยให้ไว้หรือไม่ เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยทำอะไรที่เป็นการให้ความหวังอีกฝ่ายเลย
ไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับสีหน้าของเจ้าของห้องที่ตกใจราวกับโดนผีหลอกตอนกลางวันก็ไม่ปาน
.. เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าของคนที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด ..
“กวังมิน...” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยเรียกแสดงออกว่าตกใจไม่แพ้ไปกว่าใบหน้าของเขาเลย
แต่เจ้าของชื่อกลับไม่ได้พูดสิ่งใด มีเพียงรอยยิ้มสดใสที่ระบายอยู่บนใบหน้าอันคล้ายคลึง
“ชั้น…ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
“ก็ลองหยิกแก้มตัวเองดูสิ”
“โอ๊ย~เจ็บ เจ็บจริงๆด้วย” โจยองมินบ่นออกมาหลังจากใช้มือหยิกเข้าที่แก้มขวาของตนเองไปหนึ่งที
“ฮะๆ นายนี่ตลกจัง” กลีบปากอิ่มวาดยิ้มกว้าง ขอบตาเรียวหยีลงจนแทบมองไม่เห็นแก้วใสสีรัตติกาล ท่าทางของยองมินที่ถูกปั่นหัวมันชวนให้หัวเราะออกมาจริงๆ
“รีบเข้ามาข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” มือหนาคว้าข้อมือบางเข้าหาตัว ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆให้คนที่ยืนอยู่เดินตามตนเองเข้ามาในห้อง
ทันทีที่คนตัวบางก้าวพ้นบานประตูเข้ามาด้านใน ทั้งร่างก็ถูกรวบไว้ในอ้อมแขนของคนตัวโต
ในที่สุดสิ่งที่ยองมินเฝ้ารอมาตลอดก็เป็นจริง ตอนนี้กวังมินกลับมาที่นี่และยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
มันเป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน
ที่เมื่อลืมตาตื่นแล้วทุกๆอย่างจะหายไปอย่างที่เคย…
“ชั้นคิดถึงนายจนแทบบ้าอยู่แล้ว” พูดพลางกระชับอ้อมกอดจนแน่นขึ้น ในยามเนื้อเสื้อผ้าอุ่นๆคงไม่เท่าอ้อมกอดจากคนรักที่เฝ้ารอ
“ชั้นก็คิดถึงนายเหมือนกัน..” คนตัวเล็กพูดพลางซุกใบหน้าลงบนไหล่กว้าง
“ดีใจจัง” คนตัวโตค่อยๆคลายอ้อมกอดออก แล้วมองพิศใบหน้าแสนคิดถึงอย่างพิจารณา นานเหลือเกินที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พบเจอ แม้จะพร่ำบอกกับตัวเองว่ากวังมินจะต้องกลับมา แต่ก็ไม่เคยมีอะไรยืนยันเลยว่าสิ่งที่เขาวาดฝันนั้นจะเป็นจริง
กวังมินหรุบสายตาต่ำลงด้วยความอาย แม้จะเกินเลยจนถึงขั้นมีอะไรกันมาแล้ว แต่เขาก็ยังแพ้สายตาคู่สวยของยองมินที่มองมาอยู่ดี
ริมฝีปากหยักบรรจงทาบลงบนกลีบปากอิ่มสวย ละเลียดชิมความหวานที่เฝ้าถวิลหาโดยไม่รีบร้อน ทว่าเนิ่นนานจนแทบหยุดหายใจ ราวกับถ้อยคำมากมายที่อยากจะเอื้อนเอ่ยกำลังถูกถ่ายทอดผ่านรสสัมผัสแสนอ่อนโยนนี้…
มือเล็กเลื่อนไปตามลำคอขาว นิ้วเรียวปลดตะขอสร้อยสีเงินเส้นเล็กที่แขวนอยู่กับตัวออก “ชั้นแขวนมันไว้กับตัวตลอดเลยนะ”
กวังมินพูดพลางยื่นสร้อยเส้นเล็กที่มีแหวนเงินแขวนแทนจี้ส่งให้คนตัวสูง มันคือแหวนที่ยองมินเคยสวมให้กวังมินเพื่อเดิมพันความรักของเขา
“ชั้นไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นมันอีก” นั่นเพราะยองมินเข้าใจว่ากวังมินทิ้งแหวนวงนี้ไปแล้ว ในตอนนี้ความรู้สึกดีใจมันมากล้นเกินกว่าเก็บไว้จนต้องระบายออกมาเป็นรอยยิ้ม
“ชั้นอยากให้นายสวมมันให้อีกครั้ง..จะได้ไหม?” เสียงนั้นแผ่วลงในปลายประโยค ใบหน้าเนียนเจือสีแดงระเรื่ออย่างขลาดเขิน ท่าทางของกวังมินในเวลานี้ช่างดูน่ารักเหลือเกินในสายตาของคนมอง
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”
ยองมินถอดโลหะวงกลมสีเงินเกลี้ยงจากสร้อยเส้นเล็ก แล้วประคองมือบางขึ้นสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างระมัดระวัง ก่อนจุมพิตเบาๆบนปลายนิ้วเรียว
“ชั้นรักนาย…” เสียงทุ้มเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นมองคนตัวบาง
“ชั้นก็รักนาย…เหมือนกัน” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา ทั้งรู้สึกเขินและไม่ชิน ตลอดเวลาที่ผ่านมากวังมินไม่เคยพูดคำว่ารักกับยองมินเลย เพราะก่อนนั้นหัวใจของเขายังสับสนไปกับเรื่องราวของรักครั้งแรก
แต่เวลานี้เขานั้นพร้อมมอบทั้งกายและใจให้กับคนตรงหน้า
.
.
.
ด้านล่างสำหรับคนพร้อมจะซับน้ำตาให้น้องกวัง ฮา ไม่ชอบน้ำตาน้องกวังอ่านแค่นี้จบค่ะ >>>
แก้ไขล่าสุดโดย sk-saku เมื่อ Sat Jan 10, 2015 1:08 pm, ทั้งหมด 11 ครั้ง