เมื่อพูดถึงเทศกาลคริสต์มาสใครก็ต้องนึกถึงซานตาคลอสหรือไม่ก็งานเลี้ยงสังสรรค์ เป็นเทศกาลที่สนุกสนาน ใครๆ ก็รอคอยเทศกาลนี้แต่สำหรับผม ‘โน มินวู’ คนนี้ไม่ใช่!...ผมเกลียดคริสต์มาส
แต่เมื่อปีที่แล้วมีใครคนหนึ่งทำให้ผมมีความสุขกับเทศกาลนี้ได้ เขาคนนั้นทำให้ผมมีความสุขได้ทุกเทศกาล และเขาคนนั้นจะเป็นรักแรกและรักสุดท้าย…ของผม
ปีที่แล้ว…
“พี่ดงฮยอนเราออกไปเที่ยวงานคริสต์มาสกัน” ผมชวน ‘พี่ดงฮยอน’ หรือ ‘คิม ดงฮยอน’ ด้วยน้ำเสียงร่าเริง พี่ดงฮยอนเป็นพี่รูมเมทในหอพักของโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ในตอนนี้ เวลาที่ผมเหงาหรืออยากออกไปเที่ยวที่ไหนก็มีพี่ดงฮยอนนี่แหะที่อยู่ข้างผมทุกที จนบางทีผมก็คิดเกิน ‘พี่น้อง’
“พี่ไม่ว่างอะ มินวูไปกับยองมินก็แล้วกันนะ” พี่ดงฮยอนพูดแบบปัดๆ พร้อมทั้งก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรงึกๆ บนโต๊ะ ส่วน ‘ยองมิน’ ที่พี่ดงฮยอนพูดถึงเมื่อครู่นี้หมายถึงเพื่อนสนิทในห้องเรียนของผมที่พักอยู่ห้องข้างๆ นี่เอง
“อ้าว! เราก็ไปด้วยกันทุกปีไม่ใช่หรอ มินวูอยากไปกับพี่มากกว่านะ” ผมอ้อนสุดฤทธิ์
“บอกแล้วไงให้ไปกับยองมิน” พี่ดงฮยอนพูดเสียงหนักทำให้ผมคอตกแล้วยอมไปกับยองมิน
“ก็ได้ครับ” ผมเอ่ยเสียงอ่อนก่อนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของผมเพื่อเปลี่ยนชุดให้เข้ากับเทศกาล โดยที่ใส่เสื้อสีแดง กางเกงขายาวสีขาว ผ้าพันคอและหมวกไหมพรมสีขาวที่ผมตั้งใจถักเป็นอย่างดี เมื่อผมจัดการเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วผมจึงมาที่ห้องนั่งเล่นตรงนี้อีกครั้ง
“พี่ดงฮยอนผมไปแล้วนะครับ” ผมบอกลาเสียงเรียบ
“…” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ไม่รู้ว่าพี่ดงฮยอนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินหรือเปล่าเพราะยังคงก้มเขียนอะไรซักอย่าง
“พักนี้พี่ดูแปลกๆ นะ” ผมพูดเสียงแผ่วไม่หวังให้ใครได้ยินก่อนปิดประตูห้องของตัวเองแล้วเดินมายังห้องข้างๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ผมเคาะประตูสามครั้งแล้วไม่ถึงสิบวิประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของ ‘โจ ยองมิน’ รอยยิ้มนั้นทำให้ผมผ่อนคลายได้นะ
“เข้ามาก่อนสิ” ยองมินพูดเหมือนจะดีใจที่ผมมาแล้วผมก็ทำตามคำบอกของยองมินโดยการถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องของยองมินโดยมี ‘โจ กวังมิน’ น้องชายฝาแฝดนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา
“หวัดดีมินวู” เมื่อกวังมินรู้ว่าผมเข้ามาในห้องเขาจึงทักทายผมด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ถึงพวกเขาจะเป็นฝาแฝดกันก็จริงแต่ว่าผมสนิทกับยองมินมากกว่า กับกวังมินผมไม่ค่อยได่คุยกับเขามากเสียเท่าไหร่
“หวัดดีกวังมิน” ผมทักทายกลับด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเช่นเดียวกับกวังมินก่อนจะยิ้มให้แห้งๆ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเขา แปลก…เวลาที่ผมอยู่กับกวังมินช่างแตกต่างกับยองมินเหลือเกิน ทำไมผมถึงอึดดัดแบบนี้นะแล้วยองมินไปไหนแล้ว
“ไปเที่ยวงานคริสต์มาสหรอ” กวังมินพูดขึ้นลอยๆ เพราะตายังมองแต่ทีวีแต่ผมจะคิดซะว่ากวังมินเขาถามก็แล้วกันเนาะ
“ถามเราหรอ” ผมยังไม่แน่ใจเลยถามกลับไป
“อืม” กวังมินพยักหน้า
“อ่อใช่ เรามาชวนยองมินไปด้วย กวังมินไปด้วยกันไหม” หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมาจากปากของกวังมินอีกเลย
“เมอร์รี่คริสต์มาส!!!” อยู่ยองมินก็กระโจนมาที่ข้างหลังของผมทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมาก
“เฮ้ย!! ยองมินเล่นอะไรเนี่ย แล้วแต่งอะไรมา” ผมตกใจกับเสียงของยองมินไม่พอยังมาตกใจกับชุดของยองมินอีกเพราะเขาใส่ชุดแบบซานตาคลอส ใส่หูกวางเรนเดียร์ รวมทั้งจมูกกลมๆ สีแดงนั่นอีกเรียกได้ว่าจัดเต็มกว่าผมหลายเท่ามาก
“ไปเที่ยวคริสต์มาสไง โฮ่ๆๆๆ” ยองมินพูดก่อนจะทำท่าหัวเราะแบบคุณลุงซานตาคลอส
“จัดเต็มเกินไปป้ะเนี่ย” ผมไล่มองตั้งแต่หัวจนเท้าเลยสังเกตเห็นถุงใส่ของขวัญนั่นอีกด้วย นี่กะจะไปแจกให้เด็กๆ หรือไงกันนะ
“ก็เบาๆ” เบากับผีล่ะสียองมิน
“งั้นก็ไปกันเถอะ” ผมพูดก่อนเดินนำหน้าออกไปแล้วยองมินก็เดินตามผมมา
โชคดีที่หอพักของเราอยู่กลางเมืองทำให้ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงบริเวณที่เขาจัดงานแต่เมื่อถึงงานแล้วก็ทำให้ผมตกใจไม่น้อย
ถนนสายนี้ได้ถูกตกแต่งให้เข้ากับเทศกาล ทั้งไฟกะพริบ ทั้งต้นคริสต์มาสที่ตกแต่งอย่างสวยงาม แต่ที่ทำให้ผมตกใจมากกว่านั้นคือผู้คนที่เข้ามาร่วมงาน ทุกคนแต่งตัวเหมือนยองมินเป๊ะๆ หรือหนักกว่านั้นคือแต่งตัวเป็นต้นคริสต์มาสแล้วเอาของตกแต่งมาใส่ตัวเอง ทำเอาผมเป็นตัวประหลาดเลยทันที
“เด็กๆ อยู่ที่ไหนกันนะ” ยองมินพูดขึ้นพร้อมทั้งชะเง้อมองหาโดยที่พาดถุงของขวัญไว้บนไหล่ของเขาอีก นี่มาแจกของขวัญจริงๆ ใช่ไหม
และแล้วเหล่าเด็กๆ ก็วิ่งกรูมาทางยองมินทำให้ผมต้องถอยออกมายืนห่างๆ มองเด็กแต่งตัวเป็นซานตาคลอสนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ บางคนใส่หนวดมาเพื่อให้เหมือนที่สุดก็มี
“เข้าแถวนะครับไม่ต้องแย่งกัน ได้ทุกคน โฮ่ๆๆๆ” ยองมินพูดก่อนจะทำท่าหัวเราะเหมือนซานตาคลอสเหมือนตอนที่อยู่บนห้องแล้วเด็กๆ ที่มารับของขวัญก็ทำเลียนแบบเขาทำให้ผมเผลอยิ้มกับความน่ารักของยองมินและเด็กๆ
ทำไมกัน ทำไมอยู่ๆ ผมมองหน้ายองมินแล้วรู้สึกใจสั่นแบบนี้นะ ผมหยิบกระจกขึ้นมาส่องทำให้รู้ว่าตัวเองหน้าแดงด้วย ทำไมกันผมชอบยองมินหรอ ผมรีบเก็บกระจกลงเมื่อเห็นว่ายองมินเดินมาหาผมพร้อมถุงเปล่า
“ของขวัญหมดแล้วหรอยองมิน” ผมถามทันทีที่เขามาอยู่ตรงหน้าผม
“หมดแล้วดูสิไม่เหลือเลย มินวูอดได้ของขวัญจากซานตายองมินเลย” ยองมินพูดพร้อมยื่นถุงเปล่ามาทางผม บ้าหรอโตขนาดนี้แล้วใครจะยังอยากได้ของขวัญอยู่ล่ะ
“ก็โตแล้วไม่เอาก็ได้ให้เด็กๆ เถอะ” ผมพูดก่อนจะเดินนำหน้ายองมินไปยังร้านคาเฟ่ใกล้ๆ แถวนั้น บรรยากาศภายในร้านก็ถูกตกแต่งให้เข้ากับเทศกาลไม่แพ้กับถนนข้างนอก
“รอด้วยสิมินวู” ยองมินรีบวิ่งตามผมมา
“เอาโกโก้ร้อนครับ” ผมบอกพนักงานเป็นจังหวะเดียวกันที่ยองมินมานั่งโต๊ะเดียวกันกับผม
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานตอบเสียงหวานก่อนจะเดินไปหลังร้านทำให้เหลือผมกับยองมินอยู่แค่สองคน บรรยากาศตอนนี้มันเริ่มเงียบขึ้นมาแล้วสิ ลูกค้าคนอื่นไปไหนกันหมดเนี่ย
“หนาวเนอะว่าไหม” ยองพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ ผมทำได้แค่พยักหน้าตอบ
“อือหนาว” ผมตอบไปสั้นๆ
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” พูดจบยองมินก็เดินหายวับไปหลังร้านทำให้เหลือผมอยู่คนเดียวในร้านนี้ อยู่ๆ ไฟในร้านก็เกิดดับขึ้นมาทำให้ผมตกใจอย่างมาก แล้วมีแสงบางอย่างมาจากหลังร้านเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
ยองมินเดินมาพร้อมเค้กที่มีเทียนหลายเล่มปักอยู่บนเค้ก นี่งานวันเกิดใครหรอ
เหมือนกับมีเวทมนตร์เมื่อยองมินวางเค้กลงบนโต๊ะไฟในร้านก็สว่างขึ้นพร้อมทั้งไฟในเทียนก็ดับลงไป ทำให้ผมเห็นตัวอักษรที่เขียนในเค้กว่า ‘เป็นแฟนกันนะมินวู’ เลยทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมามองยองมินอย่างตกใจ คนตรงหน้าเลยขยิบตาข้างเดียวให้ผม บ้าไปแล้ว บ้าสุดๆ
“นี่มันอะไรกัน” ผมถามด้วยความงุนงง ยองมินเลยล้วงเอาอะไรซักอย่างออกมาจากถุงที่เคยใส่ของขวัญนั่นเอาไว้
“เป็นแฟนกันนะมินวู” ยองมินพูดพร้อมชูสร้อยที่เพิ่งเอาออกจากถุงสองเส้น เส้นหนึ่งเป็นตัว ‘Y’ และอีกเส้นเป็นตัว ‘M’ มันเลยทำให้ผมรู้ว่ามันสื่อถึงอะไร
“กับฉันนี่นะ” ผมชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆ ยองมินเลยพยักหน้าทำให้ผมเขินขึ้นมาทันที
“…”
“อืม ก็ได้” ผมตอบไปแบบเขินก่อนยองมินจะเข้ามาโอบกอดตัวผม กอดของยองมินทำให้ผมอบอุ่นขึ้นมาก ผมหลับตาพริ้มเมื่อมือหนาลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน
“โอ้! หิมะนี่” ยองมินพูดพร้อมหันตัวผมไปมองที่ด้านนอกของร้านโดยที่มือของยองมินยังโอบไหล่ของผมเอาไว้อยู่ หิมะสีขาวบริสุทธิ์ที่กำลังร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าทำให้บรรยากาศของเราโรแมนติกเหลือเกิน จนยองมินเผลอตัวมาจูบที่ปากผม
ห้ะ! ยองมินจูบผม จะบ้าไปแล้ว เขาจูบที่ปากของผมครับ
แล้วคริสต์มาสปีต่อๆ มาผมกับยองมินก็มาเดทกันที่ร้านคาเฟ่แห่งนี้อีก และมีสักขีพยานคือเด็กที่มารับของขวัญจากยองมินรับรู้ว่า ผมกับยองมินจะรักกันตลอดไป
The End
สวัสดีครับคนที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ เป็นเรื่องแรกที่แต่งลงครับ ยังไงก็ฝากติชมกันได้นะครับ ยองมินแต่งตัวเป็นซานตาคลอสก็ถือเป็นกลิ่นอายของคริสต์มาสมั้ง555 ภาษาอาจไม่สวยและแปลกๆไปบ้างยังไงก็ขออภัยไว้ด้วยนะครับ
ขอให้สนุกนะครับ
แต่เมื่อปีที่แล้วมีใครคนหนึ่งทำให้ผมมีความสุขกับเทศกาลนี้ได้ เขาคนนั้นทำให้ผมมีความสุขได้ทุกเทศกาล และเขาคนนั้นจะเป็นรักแรกและรักสุดท้าย…ของผม
ปีที่แล้ว…
“พี่ดงฮยอนเราออกไปเที่ยวงานคริสต์มาสกัน” ผมชวน ‘พี่ดงฮยอน’ หรือ ‘คิม ดงฮยอน’ ด้วยน้ำเสียงร่าเริง พี่ดงฮยอนเป็นพี่รูมเมทในหอพักของโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ในตอนนี้ เวลาที่ผมเหงาหรืออยากออกไปเที่ยวที่ไหนก็มีพี่ดงฮยอนนี่แหะที่อยู่ข้างผมทุกที จนบางทีผมก็คิดเกิน ‘พี่น้อง’
“พี่ไม่ว่างอะ มินวูไปกับยองมินก็แล้วกันนะ” พี่ดงฮยอนพูดแบบปัดๆ พร้อมทั้งก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรงึกๆ บนโต๊ะ ส่วน ‘ยองมิน’ ที่พี่ดงฮยอนพูดถึงเมื่อครู่นี้หมายถึงเพื่อนสนิทในห้องเรียนของผมที่พักอยู่ห้องข้างๆ นี่เอง
“อ้าว! เราก็ไปด้วยกันทุกปีไม่ใช่หรอ มินวูอยากไปกับพี่มากกว่านะ” ผมอ้อนสุดฤทธิ์
“บอกแล้วไงให้ไปกับยองมิน” พี่ดงฮยอนพูดเสียงหนักทำให้ผมคอตกแล้วยอมไปกับยองมิน
“ก็ได้ครับ” ผมเอ่ยเสียงอ่อนก่อนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของผมเพื่อเปลี่ยนชุดให้เข้ากับเทศกาล โดยที่ใส่เสื้อสีแดง กางเกงขายาวสีขาว ผ้าพันคอและหมวกไหมพรมสีขาวที่ผมตั้งใจถักเป็นอย่างดี เมื่อผมจัดการเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วผมจึงมาที่ห้องนั่งเล่นตรงนี้อีกครั้ง
“พี่ดงฮยอนผมไปแล้วนะครับ” ผมบอกลาเสียงเรียบ
“…” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ไม่รู้ว่าพี่ดงฮยอนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินหรือเปล่าเพราะยังคงก้มเขียนอะไรซักอย่าง
“พักนี้พี่ดูแปลกๆ นะ” ผมพูดเสียงแผ่วไม่หวังให้ใครได้ยินก่อนปิดประตูห้องของตัวเองแล้วเดินมายังห้องข้างๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ผมเคาะประตูสามครั้งแล้วไม่ถึงสิบวิประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของ ‘โจ ยองมิน’ รอยยิ้มนั้นทำให้ผมผ่อนคลายได้นะ
“เข้ามาก่อนสิ” ยองมินพูดเหมือนจะดีใจที่ผมมาแล้วผมก็ทำตามคำบอกของยองมินโดยการถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องของยองมินโดยมี ‘โจ กวังมิน’ น้องชายฝาแฝดนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา
“หวัดดีมินวู” เมื่อกวังมินรู้ว่าผมเข้ามาในห้องเขาจึงทักทายผมด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ถึงพวกเขาจะเป็นฝาแฝดกันก็จริงแต่ว่าผมสนิทกับยองมินมากกว่า กับกวังมินผมไม่ค่อยได่คุยกับเขามากเสียเท่าไหร่
“หวัดดีกวังมิน” ผมทักทายกลับด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเช่นเดียวกับกวังมินก่อนจะยิ้มให้แห้งๆ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเขา แปลก…เวลาที่ผมอยู่กับกวังมินช่างแตกต่างกับยองมินเหลือเกิน ทำไมผมถึงอึดดัดแบบนี้นะแล้วยองมินไปไหนแล้ว
“ไปเที่ยวงานคริสต์มาสหรอ” กวังมินพูดขึ้นลอยๆ เพราะตายังมองแต่ทีวีแต่ผมจะคิดซะว่ากวังมินเขาถามก็แล้วกันเนาะ
“ถามเราหรอ” ผมยังไม่แน่ใจเลยถามกลับไป
“อืม” กวังมินพยักหน้า
“อ่อใช่ เรามาชวนยองมินไปด้วย กวังมินไปด้วยกันไหม” หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมาจากปากของกวังมินอีกเลย
“เมอร์รี่คริสต์มาส!!!” อยู่ยองมินก็กระโจนมาที่ข้างหลังของผมทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมาก
“เฮ้ย!! ยองมินเล่นอะไรเนี่ย แล้วแต่งอะไรมา” ผมตกใจกับเสียงของยองมินไม่พอยังมาตกใจกับชุดของยองมินอีกเพราะเขาใส่ชุดแบบซานตาคลอส ใส่หูกวางเรนเดียร์ รวมทั้งจมูกกลมๆ สีแดงนั่นอีกเรียกได้ว่าจัดเต็มกว่าผมหลายเท่ามาก
“ไปเที่ยวคริสต์มาสไง โฮ่ๆๆๆ” ยองมินพูดก่อนจะทำท่าหัวเราะแบบคุณลุงซานตาคลอส
“จัดเต็มเกินไปป้ะเนี่ย” ผมไล่มองตั้งแต่หัวจนเท้าเลยสังเกตเห็นถุงใส่ของขวัญนั่นอีกด้วย นี่กะจะไปแจกให้เด็กๆ หรือไงกันนะ
“ก็เบาๆ” เบากับผีล่ะสียองมิน
“งั้นก็ไปกันเถอะ” ผมพูดก่อนเดินนำหน้าออกไปแล้วยองมินก็เดินตามผมมา
โชคดีที่หอพักของเราอยู่กลางเมืองทำให้ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงบริเวณที่เขาจัดงานแต่เมื่อถึงงานแล้วก็ทำให้ผมตกใจไม่น้อย
ถนนสายนี้ได้ถูกตกแต่งให้เข้ากับเทศกาล ทั้งไฟกะพริบ ทั้งต้นคริสต์มาสที่ตกแต่งอย่างสวยงาม แต่ที่ทำให้ผมตกใจมากกว่านั้นคือผู้คนที่เข้ามาร่วมงาน ทุกคนแต่งตัวเหมือนยองมินเป๊ะๆ หรือหนักกว่านั้นคือแต่งตัวเป็นต้นคริสต์มาสแล้วเอาของตกแต่งมาใส่ตัวเอง ทำเอาผมเป็นตัวประหลาดเลยทันที
“เด็กๆ อยู่ที่ไหนกันนะ” ยองมินพูดขึ้นพร้อมทั้งชะเง้อมองหาโดยที่พาดถุงของขวัญไว้บนไหล่ของเขาอีก นี่มาแจกของขวัญจริงๆ ใช่ไหม
และแล้วเหล่าเด็กๆ ก็วิ่งกรูมาทางยองมินทำให้ผมต้องถอยออกมายืนห่างๆ มองเด็กแต่งตัวเป็นซานตาคลอสนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ บางคนใส่หนวดมาเพื่อให้เหมือนที่สุดก็มี
“เข้าแถวนะครับไม่ต้องแย่งกัน ได้ทุกคน โฮ่ๆๆๆ” ยองมินพูดก่อนจะทำท่าหัวเราะเหมือนซานตาคลอสเหมือนตอนที่อยู่บนห้องแล้วเด็กๆ ที่มารับของขวัญก็ทำเลียนแบบเขาทำให้ผมเผลอยิ้มกับความน่ารักของยองมินและเด็กๆ
ทำไมกัน ทำไมอยู่ๆ ผมมองหน้ายองมินแล้วรู้สึกใจสั่นแบบนี้นะ ผมหยิบกระจกขึ้นมาส่องทำให้รู้ว่าตัวเองหน้าแดงด้วย ทำไมกันผมชอบยองมินหรอ ผมรีบเก็บกระจกลงเมื่อเห็นว่ายองมินเดินมาหาผมพร้อมถุงเปล่า
“ของขวัญหมดแล้วหรอยองมิน” ผมถามทันทีที่เขามาอยู่ตรงหน้าผม
“หมดแล้วดูสิไม่เหลือเลย มินวูอดได้ของขวัญจากซานตายองมินเลย” ยองมินพูดพร้อมยื่นถุงเปล่ามาทางผม บ้าหรอโตขนาดนี้แล้วใครจะยังอยากได้ของขวัญอยู่ล่ะ
“ก็โตแล้วไม่เอาก็ได้ให้เด็กๆ เถอะ” ผมพูดก่อนจะเดินนำหน้ายองมินไปยังร้านคาเฟ่ใกล้ๆ แถวนั้น บรรยากาศภายในร้านก็ถูกตกแต่งให้เข้ากับเทศกาลไม่แพ้กับถนนข้างนอก
“รอด้วยสิมินวู” ยองมินรีบวิ่งตามผมมา
“เอาโกโก้ร้อนครับ” ผมบอกพนักงานเป็นจังหวะเดียวกันที่ยองมินมานั่งโต๊ะเดียวกันกับผม
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานตอบเสียงหวานก่อนจะเดินไปหลังร้านทำให้เหลือผมกับยองมินอยู่แค่สองคน บรรยากาศตอนนี้มันเริ่มเงียบขึ้นมาแล้วสิ ลูกค้าคนอื่นไปไหนกันหมดเนี่ย
“หนาวเนอะว่าไหม” ยองพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ ผมทำได้แค่พยักหน้าตอบ
“อือหนาว” ผมตอบไปสั้นๆ
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” พูดจบยองมินก็เดินหายวับไปหลังร้านทำให้เหลือผมอยู่คนเดียวในร้านนี้ อยู่ๆ ไฟในร้านก็เกิดดับขึ้นมาทำให้ผมตกใจอย่างมาก แล้วมีแสงบางอย่างมาจากหลังร้านเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
ยองมินเดินมาพร้อมเค้กที่มีเทียนหลายเล่มปักอยู่บนเค้ก นี่งานวันเกิดใครหรอ
เหมือนกับมีเวทมนตร์เมื่อยองมินวางเค้กลงบนโต๊ะไฟในร้านก็สว่างขึ้นพร้อมทั้งไฟในเทียนก็ดับลงไป ทำให้ผมเห็นตัวอักษรที่เขียนในเค้กว่า ‘เป็นแฟนกันนะมินวู’ เลยทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมามองยองมินอย่างตกใจ คนตรงหน้าเลยขยิบตาข้างเดียวให้ผม บ้าไปแล้ว บ้าสุดๆ
“นี่มันอะไรกัน” ผมถามด้วยความงุนงง ยองมินเลยล้วงเอาอะไรซักอย่างออกมาจากถุงที่เคยใส่ของขวัญนั่นเอาไว้
“เป็นแฟนกันนะมินวู” ยองมินพูดพร้อมชูสร้อยที่เพิ่งเอาออกจากถุงสองเส้น เส้นหนึ่งเป็นตัว ‘Y’ และอีกเส้นเป็นตัว ‘M’ มันเลยทำให้ผมรู้ว่ามันสื่อถึงอะไร
“กับฉันนี่นะ” ผมชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆ ยองมินเลยพยักหน้าทำให้ผมเขินขึ้นมาทันที
“…”
“อืม ก็ได้” ผมตอบไปแบบเขินก่อนยองมินจะเข้ามาโอบกอดตัวผม กอดของยองมินทำให้ผมอบอุ่นขึ้นมาก ผมหลับตาพริ้มเมื่อมือหนาลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน
“โอ้! หิมะนี่” ยองมินพูดพร้อมหันตัวผมไปมองที่ด้านนอกของร้านโดยที่มือของยองมินยังโอบไหล่ของผมเอาไว้อยู่ หิมะสีขาวบริสุทธิ์ที่กำลังร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าทำให้บรรยากาศของเราโรแมนติกเหลือเกิน จนยองมินเผลอตัวมาจูบที่ปากผม
ห้ะ! ยองมินจูบผม จะบ้าไปแล้ว เขาจูบที่ปากของผมครับ
แล้วคริสต์มาสปีต่อๆ มาผมกับยองมินก็มาเดทกันที่ร้านคาเฟ่แห่งนี้อีก และมีสักขีพยานคือเด็กที่มารับของขวัญจากยองมินรับรู้ว่า ผมกับยองมินจะรักกันตลอดไป
The End
สวัสดีครับคนที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ เป็นเรื่องแรกที่แต่งลงครับ ยังไงก็ฝากติชมกันได้นะครับ ยองมินแต่งตัวเป็นซานตาคลอสก็ถือเป็นกลิ่นอายของคริสต์มาสมั้ง555 ภาษาอาจไม่สวยและแปลกๆไปบ้างยังไงก็ขออภัยไว้ด้วยนะครับ
ขอให้สนุกนะครับ