![[OS] My SuperStar [HS X JM] 2KZq5y](https://2img.net/h/image.ohozaa.com/i/c73/2KZq5y.png)
Title : [SF] My SuperStar [HS X JM]
Pairing : Hyunseong x Jeongmin
Author : Sianowwy
ครั้งแรกนะเนี่ยยที่แต่งฟิค เห็นคนอื่นแต่งแล้วอยากแต่งบ้าง 55555
อ่านเลยนะ คิคิ
-------------------------------------------------------------------------------------
ในปีนี้ก็คงจะไม่มีใครที่ไม่รู้จักซุปเปอร์สตาร์สุดหล่อคนนี้
ที่ตอนนี้กำลังมาแรงมากๆ
กระแสของเขาโด่งดังไปเกือบทั่วเอเชีย
การร้อง การเต้น บุคลิก รูปร่างและหน้าตาที่ดูดี
เขาคือ ‘ชิม ฮยอนซอง’
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!”
ชายหนุ่มผู้แสนเฟอร์เฟคที่แสดงอยู่บนเวทีด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่คลุมสูทสีแดงและกางเกงสีแดง เขายิ่งดูโด่นเด่นและเปล่งประกายยิ่งขึ้นเมื่อแสงไฟสปอตไลท์ส่องมาที่เขา
“แด เช เว นอน อี แรซ ดา ชอ แรซ ดา~~” เสียงร้องเพราะๆกับสเต็ปเท่ๆที่ทำแฟนคลับเกือบคลั่งตาย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ฮยอนซองโอปป้า~~”
“นา มัน ฮึน ดึล รี เก ทเวซ โก ทเวซ โก~~” ว่าแล้วเขาก็ฉีกเสื้อออกเผยให้เห็นซิกแพ็คของเขา นี่คือไฮไลท์ของคอนเสิร์ตวันนี้ นั่นแหละทำให้แฟนคลับแต่ละคนกำลังจะตาย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”
“โอโมะ! ซิกแพ็คเขาสวยมากเลยนะ จองมิน”
“ไอ้บ้า ทะลึ่ง” ร่างเล็กที่นั่งดูอยู่พร้อมกับโบกแท่งไปตามเสียงเพลง หน้าแดงขึ้นเมื่อเห็นซิกแพ็คฮยอนซอง
“แหม ทำมาว่าฉันนะแต่ในใจก็คิดไปแล้วใช่ม๊า ดูสิหน้าแดงเลยอะ กิ้วๆๆ~” โดนแซวอีกหน้าก็แดงขึ้นกว่าเดิม
“บ้า!! ไม่รู้ๆๆ” จองมินตีแขนเพื่อนเบาๆก่อนที่หันไปสนใจกับฮยอนซองต่อ
มันจะเรียกว่าบังเอิญหรือเปล่านะ… เป็นช่วงจังหวะที่จองมินได้สบตากับฮยอนซองพอดี
ถึงจะไม่นาน แต่จองมินรู้สึกว่ามันเนินนานเหลือเกิน
เขา ที่เป็นโลกทั้งใบของจองมิน
เขา ที่ทำให้จองมินมีความสุขมากมาย
เขา ที่ทำให้หลงรักขนาดนี้ ...
“จริงๆนะ เมื่อกี้ฉันได้สบตากับเขาด้วยอะ มินวู” จองมินยิ้มหน้าบานขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องเมื่อกี้อีกครั้ง
“อ่าๆ ฉันรู้แล้วน่าจองมิน คอนเสิร์ตก็จบไปแล้ว นายเล่าเกือบจะสิบรอบแล้วนะ” มินวูพูดอย่างเอือมๆ จริงๆจองมินก็พูดจะเป็นร้อยรอบแล้ว
“ฉันไม่เล่าแล้วก็ได้” ว่าแล้วก็เอามือมาแตะที่แก้มของตัวเอง รู้สึกว่ามันร้อนๆนะ ว๊า...เขินจังเลย
“คืนนี้นายคงเก็บไปฝัน ฮยอนซองอ๊าาา~ ฮยอนซอง~ ช่วยสบตากับฉันอีกทีสิ ” มินวูเอามือมาแตะแก้มของตัวเองแล้วทำหน้าเคลิ้มๆ ล้อเลียนจองมิน
“ไอ้บ้ามินวู! นายเลิกแกล้งฉันได้แล้วนะ” จองมินทำหน้ามุ้ยใส่มินวู
“โอ๋เอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ วันหลังถ้านายจะไปดูฮยอนซองอีกชวนฉันอีกก็ได้ ฉันจะไปเป็นเพื่อน” มินวูยิ้มอย่างสดใสให้
“โอเคๆ ขอบคุณนะ” จองมินยิ้มตาหยีตอบ
“อ่า รถเมลล์มาแล้ว ฉันไปละ บ๊ายบายยยยย~” มินวูโบกมือลาจองมินก่อนที่ก้าวขึ้นรถเมลล์ไป
“บายยยยยย~” จองมินโบกมือลาตอบ
“เฮ้ออ~~” จองมินถอนหายใจอย่างเซงๆ รอรถเมลล์เกือบเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่มาสักที แม่ต้องว่าแน่ๆเลย...
ไหนๆแม่ก็ต้องว่าล่ะ ไปเดินเล่นต่อดีกว่า
ว่าแล้วขาเรียวก็เดินไปตามท้องถนนในยามค่ำคืนที่ประดับประดาด้วยแสงไฟสีสวยๆ มีเสียงดนตรีเพลงคลาสสิคบรรเลงให้ได้ฟัง ยิ่งถ้าเป็นคู่รักมาเดินเที่ยวด้วยกันคงโรแมนติคน่าดู
ถ้าได้มากับฮยอนซองก็คงดี อ่าาา...เพ้ออีกแล้วเรา ><
ยิ่งจองมินเดินไปเรื่อยๆแสงไฟก็ยิ่งมืดลงเรื่อยๆจนบรรยากาศมันวังเวงยังไงๆก็ไม่รู้...
“ดึกป่านนี้แล้วมาทำอะไรแถวนี้จ๊ะคนสวย” เสียงหนึ่งพูดขึ้น จองมินตกใจจึงหันไปมองทันทีก็พบชายสามคนที่ดูหน้าตาน่ากลัวๆเหมือนโจรที่ถูกจับคดีฆ่าข่มขืนที่กำลังเดินมาใกล้ๆ
“อย่าหนีสิคนสวย” เร็วกว่าที่จองมินจะเดินหนีคนนึงในสามคนนั้นคว้าแขนบางไว้แน่น
“ปล่อยยยยย!!!!!” จองมินแหกปากลั่นพร้อมสะบัดแขนให้หลุดจากมัน
“เงียบๆสิวะ”
“โอ้ยย!!” ชายอีกคนนึงต่อยไปที่ท้องของจองมินอย่างแรงจนแทบทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“ตอนแรกว่าจะเอาเงินอย่างเดียว ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วดีกว่า หึหึ” ว่าแล้วมือหยาบของมันก็มาลูบไล้ที่แก้มนิ่มๆก่อนที่จะหยิบกระเป๋าตังค์จากกระเป๋าเสื้อของจองมินไป
“ไอ้ชาติชั่ว!!!!”
“แหม ปากดีจังเลยนะ” ชายคนที่สามใช้มือตบที่แก้มจองมินอย่างแรง
“โอ้ย! เอากระเป๋าตังค์ฉันคืนมานะ!!”
“พลั่กกก!!!!” เสียงไม้หน้าสามที่ตีเข้าหัวชายคนที่สามเข้าอย่างแรงจนมันสลบลงไปกองกับพื้น
“เฮ้ยย!! หนี” ว่าแล้วชายสองคนที่จะทำร้ายจองมินก็วิ่งหนีไปทันที
“เธอโอเคนะ?” ฮีโร่คนที่ช่วยจองมินถามขึ้น
“โอเคบ้าอะไร เจออย่างนี้ใครจะไปโอเค โอ้ยย...” จองมินกุมเข้าที่ท้องของตัวเองอย่างเจ็บปวด
“อ่า...ขอโทษที่ถามแบบนั้น” ฮีโร่คนนั้นประคองจองมินให้ลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณละกัน” จองมินเงยหน้ามามองอีกคนก็ต้องตกใจ นี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ใช่มั้ย... ‘ชิมฮยอนซอง’กำลังยืนอยู่หน้าเขาตรงนี้ และก็เป็นคนที่มาช่วย
เอาไว้ ว๊ากกกกกกกกกกกก!!
“เธอ... เธอ.. เธอ... เฮ้!!” เสียงเรียกของฮยอนซองทำให้จองมินหลุดจากภวังค์ความคิด
“อ่า.....” ว่าแล้วจองมินก็ใช้มือหยิกไปที่แขนของตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป แต่...
“โอ้ย! เธอจะมาหยิกฉันทำไม!” ฮยอนซองร้องขึ้นเมื่อจองมินใช้มือมาหยิกที่แขนของเขา
“โอ่ะ ขอโทษนะ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันแค่จะหยิกตัวเอง ขอโทษนะ” จองมินกล่าวขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“ไม่เป็นไร แล้วไหวมั้ย? ” ฮยอนซองถามพร้อมประคองตัวจองมิน การกระทำแบบนี้ทำให้จองมินหัวใจเต้นระรัวแบบสุดๆ
ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก~
“มะ...ไม่ค่อยไหวเท่าไหร่...” จองมินพูดเสียงค่อยๆ
“เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆมาเดินอะไรดึกๆป่านนี้แล้ว มันอันตราย”
“ผู้หญิงบ้าอะไรเล่า! ฉันเป็นผู้ชาย ฉันก็แค่เตี้ย!” จองมินทำหน้ามุ้ยใส่
“อ้าวเหรอ ก็ว่าแล้วทำไมหน้าอกแบนขนาดนี้” ฮยอนซองยิ้มขำนิดๆ
“ไอ้บ้า!” จองมินใช้มือฟาดที่แขนของฮยอนซอง
“โอ้ะ! เมื่อกี้ก็หยิก ตอนนี้ก็ตีนายชอบทำร้ายคนที่ช่วยนายหรือไง”
“ขอโทษ.. ขอโทษนะๆ ๆ ลืมตัว...” จองมินเบะปาก
“ถ้าฉันไม่มาลงเดินเล่นแถวนี้นายก็คงเสร็จพวกมันไปแล้ว” แล้วมือหนาก็เอื้อมไปยีหัวคนตัวเล็กเบาๆ
“ขอบคุณนะ”จองมินหน้าแดงระเรื่อขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรครับ” ฮยอนซองส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้จนจองมินแทบจะละลายไปกองกับพื้น
“แล้วไม่กลับบ้านเหรอเราน่ะ?” ฮยอนซฮงถามขึ้น
“กลับไม่ได้....”
“ทำไม??”
“มันขโมยเงินไปแล้วล่ะ” จองมินพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
“เดี๋ยวไปส่ง”
“จ...จริงเหรอ?” จองมินเบิกตากว้าง
“จริงครับ” ว่าแล้วฮยอนซองก็ประคองตัวจองมินไปที่รถของตัวเอง
“ถึงแล้วครับ...”
“ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆสำหรับวันนี้” จองมินยิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ ยินดีครับ” ฮยอนซองยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว จองมินจะบ้าตายยย
“ฉันจะไม่ลืมเลย ฉันจะสนับสนุนนาย อัลบั้มฉันก็จะซื้อแผ่นแท้ ฉันจะไม่ดาวน์โหลดเพลงฟรีมาฟังอีกแล้ว สัญญาๆๆๆ”
“นายนี่ตลกดี” ว่าแล้วฮยอนซองก็บีบแก้มนิ่มๆของจองมิน ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆของจองมินแทบหลุดออกจากตัว
ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก~
“เอ่อ.... ฉันไปละ ขอบคุณนะ” จองมินรีบจะก้าวลงจากรถทันทีเพราะหัวใจที่มันกำลังจะระเบิดออกมา!!!!
“เดี๋ยว” เร็วกว่าที่จองมินจะเดินรถไปจากรถมือหนาก็รั้งแขนบางไว้ก่อน
“ห๊า?....”
“ผมชอบนาย”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ปาฏติหาร์ยน่ะมีจริงเสมอนะ....
จาก “แฟนคลับธรรมดาๆ” กลายเป็นแฟนจริงๆของคิลปินได้
นี่มันโคตรเหลือเชื่อเลยเนอะ ว่ามั้ย?......
“นี่จองมิน !!! นายเดทกับฮยอนซองมาสักพักทำไมไม่บอกฉันเลย” มินวูเขย่าแขนจองมินเพราะอยากจะรู้เต็มทน
“อ่า มินวูอ่า ก็ฉันไม่รู้จะเล่ายังไง”
“แหม ถ้าฉันไม่เห็นรูปถ่ายนายกับเขา นายก็คงไม่บอกฉันสินะ”
“แฮะๆ^^ เออใกล้วันเกิดฮยอนซองแล้วฉันจะซื้ออะไรให้เขาดีละเนี่ย?”
“ไม่เห็นต้องคิดเยอะเลย นายก็เอาตัวนายเองผูกโบว์ใส่กล่องให้ไปเขาแค่นั้นก็จบบบ คิคิ ><”
“จะบ้าเหรอ! ” จองมินถลึงตาใส่มินวู
“ฮ่าๆๆๆ~~”
ติ๊ดดด~ ติ๊ดดด~ ติ๊ดดด~ เสียงมือถือดังขึ้น จองมินรีรอช้ารีบหยิบขึ้นมารับทันที
“ฮัลโหล ฮยอนซองอ่า~” จองมินยิ้มหน้าบานทันทีเมื่อรับสาย
(อ่าาา จองมินอ่า~)
“โทรมา.. มีอะไรรึเปล่า?”
(ผมก็แค่คิดถึงจองมิน )
“บ้า! แล้วเอ่อ... ไอ้บ้า! >< ” คำพูดของฮยอนซองทำเอาจองมินเขินจนไปไม่ถูกเลย
(ฮ่าๆๆ วันอาทิตย์ไปหาอะไรอร่อยๆทานกันมั้ยครับ? )
“อ่า.. ได้สิ”
(แค่นี้นะครับ รักจองมินนะครับ)
“รัก..ฮยอนซองเหมือนกันนะ! ><” ว่าแล้วฮยอนซองก็วางสายไป
“โอ้ยยยย หมั่นไส้อ่ะ” มินวูเอ่ยพร้อมเบ้ปากใส่จองมินที่นั่งเขินจนตัวบิด
“ฉันรู้แล้ว ว่าวันเกิดฮยอนซองฉันจะให้อะไร”
“อะไรล่ะ?”
“เค้กไง เค้ก! ฉันจะทำเอง”
“โอ้ะ การทำอาหารของนายมันแย่มาก นายก็รู้นิ..” ไม่รู้จะกินได้รึเปล่า มีหวังฮยอนซองคงอ้วกแตกตายแหงๆ
“งั้นก็... นายสอนฉันทำเค้กหน่อยน๊า น๊า น๊าาา” จองมินทำหน้าอ้อนใส่มินวู ให้ตายเถอะ ยังไงมินวูก็ต้องยอมใจอ่อนอยู่ดี
.............
....
“ชิม ฮยอนซอง! นายก็รู้นิว่ากฎของการเป็นศิลปินก็คือ ห้ามเดท” โจกวังมิน ผู้จัดการส่วนตัวของฮยอนซองพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“แล้วไงล่ะ?” ฮยอนซองเลิกคิ้วถามอย่างกวนประสาท
“รู้มั้ยว่ารูปถ่ายนายกับเด็กนั่น ลงว่อนเน็ตแล้ว!”
“รู้ครับ”
“แล้วรู้มั้ยว่ามันจะมีผลกระทบต่อนายและเด็กนั่น”
“รู้ครับ”
“ฮยอนซอง.. ความรักมันบังตานายถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”
“คุณผู้จัดเองต่างหากล่ะครับ ที่ไม่เข้าใจในความรักของผม”
“........”
“ถ้าแฟนคลับผมรักผมจริง ผมจะรักใครเขาก็ต้องยอมรับมันได้สิครับ”
“…….”
“ผมรักจองมิน ยังไงผมก็จะไม่เลิกกับจองมิน เด็ดขาด” ฮยอนซองพูดพร้อมกับมองหน้ายองมินด้วยสีหน้าจริงจัง
“เฮ้ออ... ก็แล้วแต่นายแล้วกัน ขอให้โชคดี” กวังมินกุมขมับทันทีก่อนที่พูดอย่างเอือมๆแล้วเดินออกไป
9 มิถุนายน 2013
“อ่า เพิ่งจะหกโมงครึ่งเองนี่นา” ร่างเล็กมายืนรอฮยอนซองตรงสถานที่ที่นัดกันไว้ แล้วก้มดูนาฬิกาก็ปรากฏว่าตัวเองดันตื่นเต้นมาก่อนตั้งครึ่งชั่วโมง จริงๆแล้วนัดตั้งหนึ่งทุ่ม
“หวังว่าฮยอนซองจะชอบนะ” พลางยิ้มแล้วมองกล่องเค้กช็อกโกแลตในมือที่ทำด้วยตัวเองเพื่อจะมาให้ฮยอนซองในวันนี้
“นี่!” จู่ๆก็มีผู้หญิงกลุ่มนึงเดินมาล้อมจองมินจนน่าตกใจ
“เลิกกับฮยอนซองโอปป้าซะ!” ผู้หญิงคนนึงในกลุ่มนั้นผลักไหล่จองมินอย่างแรง
“โอ้ะ...” จองมินเบิกตากว้างทันที
“แล้วอย่ายุ่งกับฮยอนซองโอปป้าอีก!”
“โอ้ย!...” พวกนางผลักจองมินจนล้มไปกับพื้นก่อนที่ร่างสูงของใครบางคนเดินแทรกเข้ามาแล้วดึงจองมินที่ล้มให้ลุกขึ้นมา
“ฮยอนซองโอปป้า!!!”
“อย่าแตะต้องลีจองมินแม้แต่ปลายเล็บ!!” ฮยอนซองพูดด้วยสีหน้าอย่างโมโหสุดๆแล้วจูงจองมินออกไปจากกลุ่มพวกผู้หญิงพวกนี้ทันที
“โอปป้า!!” “โอปป้า! ทำแบบนี้ได้ยังไง!!”
.....
..
“ผมขอโทษ” ฮยอนซองพูดกับร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟา หลังเหตุการณ์เมื่อกี้นี้คงจะไปเดทกันที่นั่นไม่ได้แล้ว ฮยอนซองก็รีบพาจองมินมาที่คอนโดของเขาทันที
“ไม่เป็นไรหรอก ... เป็นแฟนฮยอนซองต้องอดทน ไฟท์ติ้ง^^” จองมินฝืนยิ้มออกมาโดยที่น้ำตาคลอจะไหลออกมา
“จองมินอ่า” เห็นอย่างนั้นฮยอนซองจึงสวมกอดจองมินทันที
“จ..จริงๆนะ.. ฉัน..ม..ไม่เป็นไร” จองมินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
“อย่าร้องสิครับ ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจจากจองมินได้หรอก” มือหนาเช็ดน้ำตาให้กับจองมินอย่างเบามือ
“อ่า..เรามากินเค้กกันดีกว่า จองมินอุตสาห์ทำมาให้” ว่าแล้วฮยอนซองก็หยิบกล่องเค้กที่วางอยู่ขึ้นมาเตรียมจะเปิด
“แต่....มันเละแล้วนะ” อาจจะเป็นเพราะที่โดนผลักตอนนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก” ฮยอนซองเปิดกล่องเค้กช็อกโกแลตออกมา เค้กที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามและเขียนด้วยคำว่า‘Happy Birthday to Hyunseong’หายไปครึ่งนึง
“เห็นมั้ยละ......” จองมินมองเค้กอย่างเสียดาย
“ไม่เป็นไรกินได้ครับ เห็นมั้ย? … อื้ม อร่อยนะเนี่ย” ฮยอนซองใช้นิ้วปาดครีมที่เค้กมาชิม
“อย่าเพิ่งสิ ต้องเป่าเค้กก่อนสิ” จองมินรีบห้ามฮยอนซองทันทีก่อนที่จะจุดเทียนปักบนเค้ก
“ร้องเพลงด้วยสิครับจองมิน”
“อ่าโอเค ก็ได้ … “
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~~~~ เย้ๆ”
“อธิษฐานก่อนสิฮยอนซอง” จองมินพูดกับฮยอนซองที่เตรียมจะเป่าเค้กแล้ว
”ครับ” ฮยอนซองหลับตาลงเพื่ออธิษฐาน
“เสร็จแล้วครับ” แล้วลืมตาขึ้นมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับจองมิน
“นายขอว่าอะไรเหรอ?” จองมินเอียงคอถาม
“ไม่บอกหรอกครับ ฮ่าๆ” ฮยอนซองปาดครีมเค้กมาป้ายตรงหน้าของจองมิน
“ฮยอนซอง! นี่แน่ะ!!” จองมินจึงปาดครีมเค้กป้ายฮยอนซองกลับบ้าง ก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งไล่เอาเค้กปาดหน้ากัน
“มานี่เลยย ”
“ไม่! แบร่!”
………………….
……
…
“อืม..” ร่างสูงลืมตาขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตา
“ตื่นแล้วเหรอ?” คนตัวเล็กที่นอนจ้องตัวเองอยู่ข้างๆถามขึ้น
“อื้ม ตื่นแล้วครับ... “ ฮยอนซองตอบพร้อมกับยิ้มหวานใส่จนจองมินแทบจะละลาย
“มายิ้มอะไรเนี่ยยยยย”
“คำอธิษฐานของผมเป็นจริงแล้วละครับ”
“นายอธิษฐานว่าอะไรบอกมาเลยย” จองมินเขย่าแขนฮยอนซองเพื่อเป็นการเรียกคำตอบ
“ขอให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันตอนนี้ พรุ่งนี้ ปีนี้ ปีหน้า ไม่ใช่แค่ความฝัน…”
“….”
“และให้เราได้อยู่ด้วยกันตลอดไป....”
“…..”
“ผมยังจำตอนที่เราสบตากันในคอนเสิร์ตวันนั้นได้นะ”
“ห๊า??” จองมินแทบไม่เชื่อกับหูของตัวเอง
“และเราก็มาเจออีก ผมดีใจนะที่ได้เป็นคนช่วยจองมิน”
“อื้มม^^”
“มันบังเอิญมากเลยว่ามั้ย?”
“เขาเรียกว่า พรมลิขิต ต่างหากล่ะ! -/-”
“ฮ่าๆๆ” ฮยอนซองดึงคนตัวเล็กมากอดแน่น
“ลีจองมินรักชิมฮยอนซองนะ” จองมินพูดพร้อมกับซุกลงที่อกแกร่ง
“ชิมฮยอนซองก็รักลีจองมินครับ” ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มมาปิดคลุมก่อนที่จะจับใบหน้าเล็กให้เงยขึ้นมาแล้ว
ประทับรีมฝีปากอย่างเบาบางภายใต้ผ้าห่มที่แสนอบอุ่น
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Pairing : Hyunseong x Jeongmin
Author : Sianowwy
ครั้งแรกนะเนี่ยยที่แต่งฟิค เห็นคนอื่นแต่งแล้วอยากแต่งบ้าง 55555
อ่านเลยนะ คิคิ
-------------------------------------------------------------------------------------
ในปีนี้ก็คงจะไม่มีใครที่ไม่รู้จักซุปเปอร์สตาร์สุดหล่อคนนี้
ที่ตอนนี้กำลังมาแรงมากๆ
กระแสของเขาโด่งดังไปเกือบทั่วเอเชีย
การร้อง การเต้น บุคลิก รูปร่างและหน้าตาที่ดูดี
เขาคือ ‘ชิม ฮยอนซอง’
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!”
ชายหนุ่มผู้แสนเฟอร์เฟคที่แสดงอยู่บนเวทีด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่คลุมสูทสีแดงและกางเกงสีแดง เขายิ่งดูโด่นเด่นและเปล่งประกายยิ่งขึ้นเมื่อแสงไฟสปอตไลท์ส่องมาที่เขา
“แด เช เว นอน อี แรซ ดา ชอ แรซ ดา~~” เสียงร้องเพราะๆกับสเต็ปเท่ๆที่ทำแฟนคลับเกือบคลั่งตาย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ฮยอนซองโอปป้า~~”
“นา มัน ฮึน ดึล รี เก ทเวซ โก ทเวซ โก~~” ว่าแล้วเขาก็ฉีกเสื้อออกเผยให้เห็นซิกแพ็คของเขา นี่คือไฮไลท์ของคอนเสิร์ตวันนี้ นั่นแหละทำให้แฟนคลับแต่ละคนกำลังจะตาย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”
“โอโมะ! ซิกแพ็คเขาสวยมากเลยนะ จองมิน”
“ไอ้บ้า ทะลึ่ง” ร่างเล็กที่นั่งดูอยู่พร้อมกับโบกแท่งไปตามเสียงเพลง หน้าแดงขึ้นเมื่อเห็นซิกแพ็คฮยอนซอง
“แหม ทำมาว่าฉันนะแต่ในใจก็คิดไปแล้วใช่ม๊า ดูสิหน้าแดงเลยอะ กิ้วๆๆ~” โดนแซวอีกหน้าก็แดงขึ้นกว่าเดิม
“บ้า!! ไม่รู้ๆๆ” จองมินตีแขนเพื่อนเบาๆก่อนที่หันไปสนใจกับฮยอนซองต่อ
มันจะเรียกว่าบังเอิญหรือเปล่านะ… เป็นช่วงจังหวะที่จองมินได้สบตากับฮยอนซองพอดี
ถึงจะไม่นาน แต่จองมินรู้สึกว่ามันเนินนานเหลือเกิน
เขา ที่เป็นโลกทั้งใบของจองมิน
เขา ที่ทำให้จองมินมีความสุขมากมาย
เขา ที่ทำให้หลงรักขนาดนี้ ...
“จริงๆนะ เมื่อกี้ฉันได้สบตากับเขาด้วยอะ มินวู” จองมินยิ้มหน้าบานขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องเมื่อกี้อีกครั้ง
“อ่าๆ ฉันรู้แล้วน่าจองมิน คอนเสิร์ตก็จบไปแล้ว นายเล่าเกือบจะสิบรอบแล้วนะ” มินวูพูดอย่างเอือมๆ จริงๆจองมินก็พูดจะเป็นร้อยรอบแล้ว
“ฉันไม่เล่าแล้วก็ได้” ว่าแล้วก็เอามือมาแตะที่แก้มของตัวเอง รู้สึกว่ามันร้อนๆนะ ว๊า...เขินจังเลย
“คืนนี้นายคงเก็บไปฝัน ฮยอนซองอ๊าาา~ ฮยอนซอง~ ช่วยสบตากับฉันอีกทีสิ ” มินวูเอามือมาแตะแก้มของตัวเองแล้วทำหน้าเคลิ้มๆ ล้อเลียนจองมิน
“ไอ้บ้ามินวู! นายเลิกแกล้งฉันได้แล้วนะ” จองมินทำหน้ามุ้ยใส่มินวู
“โอ๋เอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ วันหลังถ้านายจะไปดูฮยอนซองอีกชวนฉันอีกก็ได้ ฉันจะไปเป็นเพื่อน” มินวูยิ้มอย่างสดใสให้
“โอเคๆ ขอบคุณนะ” จองมินยิ้มตาหยีตอบ
“อ่า รถเมลล์มาแล้ว ฉันไปละ บ๊ายบายยยยย~” มินวูโบกมือลาจองมินก่อนที่ก้าวขึ้นรถเมลล์ไป
“บายยยยยย~” จองมินโบกมือลาตอบ
“เฮ้ออ~~” จองมินถอนหายใจอย่างเซงๆ รอรถเมลล์เกือบเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่มาสักที แม่ต้องว่าแน่ๆเลย...
ไหนๆแม่ก็ต้องว่าล่ะ ไปเดินเล่นต่อดีกว่า
ว่าแล้วขาเรียวก็เดินไปตามท้องถนนในยามค่ำคืนที่ประดับประดาด้วยแสงไฟสีสวยๆ มีเสียงดนตรีเพลงคลาสสิคบรรเลงให้ได้ฟัง ยิ่งถ้าเป็นคู่รักมาเดินเที่ยวด้วยกันคงโรแมนติคน่าดู
ถ้าได้มากับฮยอนซองก็คงดี อ่าาา...เพ้ออีกแล้วเรา ><
ยิ่งจองมินเดินไปเรื่อยๆแสงไฟก็ยิ่งมืดลงเรื่อยๆจนบรรยากาศมันวังเวงยังไงๆก็ไม่รู้...
“ดึกป่านนี้แล้วมาทำอะไรแถวนี้จ๊ะคนสวย” เสียงหนึ่งพูดขึ้น จองมินตกใจจึงหันไปมองทันทีก็พบชายสามคนที่ดูหน้าตาน่ากลัวๆเหมือนโจรที่ถูกจับคดีฆ่าข่มขืนที่กำลังเดินมาใกล้ๆ
“อย่าหนีสิคนสวย” เร็วกว่าที่จองมินจะเดินหนีคนนึงในสามคนนั้นคว้าแขนบางไว้แน่น
“ปล่อยยยยย!!!!!” จองมินแหกปากลั่นพร้อมสะบัดแขนให้หลุดจากมัน
“เงียบๆสิวะ”
“โอ้ยย!!” ชายอีกคนนึงต่อยไปที่ท้องของจองมินอย่างแรงจนแทบทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“ตอนแรกว่าจะเอาเงินอย่างเดียว ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วดีกว่า หึหึ” ว่าแล้วมือหยาบของมันก็มาลูบไล้ที่แก้มนิ่มๆก่อนที่จะหยิบกระเป๋าตังค์จากกระเป๋าเสื้อของจองมินไป
“ไอ้ชาติชั่ว!!!!”
“แหม ปากดีจังเลยนะ” ชายคนที่สามใช้มือตบที่แก้มจองมินอย่างแรง
“โอ้ย! เอากระเป๋าตังค์ฉันคืนมานะ!!”
“พลั่กกก!!!!” เสียงไม้หน้าสามที่ตีเข้าหัวชายคนที่สามเข้าอย่างแรงจนมันสลบลงไปกองกับพื้น
“เฮ้ยย!! หนี” ว่าแล้วชายสองคนที่จะทำร้ายจองมินก็วิ่งหนีไปทันที
“เธอโอเคนะ?” ฮีโร่คนที่ช่วยจองมินถามขึ้น
“โอเคบ้าอะไร เจออย่างนี้ใครจะไปโอเค โอ้ยย...” จองมินกุมเข้าที่ท้องของตัวเองอย่างเจ็บปวด
“อ่า...ขอโทษที่ถามแบบนั้น” ฮีโร่คนนั้นประคองจองมินให้ลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณละกัน” จองมินเงยหน้ามามองอีกคนก็ต้องตกใจ นี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ใช่มั้ย... ‘ชิมฮยอนซอง’กำลังยืนอยู่หน้าเขาตรงนี้ และก็เป็นคนที่มาช่วย
เอาไว้ ว๊ากกกกกกกกกกกก!!
“เธอ... เธอ.. เธอ... เฮ้!!” เสียงเรียกของฮยอนซองทำให้จองมินหลุดจากภวังค์ความคิด
“อ่า.....” ว่าแล้วจองมินก็ใช้มือหยิกไปที่แขนของตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป แต่...
“โอ้ย! เธอจะมาหยิกฉันทำไม!” ฮยอนซองร้องขึ้นเมื่อจองมินใช้มือมาหยิกที่แขนของเขา
“โอ่ะ ขอโทษนะ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันแค่จะหยิกตัวเอง ขอโทษนะ” จองมินกล่าวขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“ไม่เป็นไร แล้วไหวมั้ย? ” ฮยอนซองถามพร้อมประคองตัวจองมิน การกระทำแบบนี้ทำให้จองมินหัวใจเต้นระรัวแบบสุดๆ
ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก~
“มะ...ไม่ค่อยไหวเท่าไหร่...” จองมินพูดเสียงค่อยๆ
“เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆมาเดินอะไรดึกๆป่านนี้แล้ว มันอันตราย”
“ผู้หญิงบ้าอะไรเล่า! ฉันเป็นผู้ชาย ฉันก็แค่เตี้ย!” จองมินทำหน้ามุ้ยใส่
“อ้าวเหรอ ก็ว่าแล้วทำไมหน้าอกแบนขนาดนี้” ฮยอนซองยิ้มขำนิดๆ
“ไอ้บ้า!” จองมินใช้มือฟาดที่แขนของฮยอนซอง
“โอ้ะ! เมื่อกี้ก็หยิก ตอนนี้ก็ตีนายชอบทำร้ายคนที่ช่วยนายหรือไง”
“ขอโทษ.. ขอโทษนะๆ ๆ ลืมตัว...” จองมินเบะปาก
“ถ้าฉันไม่มาลงเดินเล่นแถวนี้นายก็คงเสร็จพวกมันไปแล้ว” แล้วมือหนาก็เอื้อมไปยีหัวคนตัวเล็กเบาๆ
“ขอบคุณนะ”จองมินหน้าแดงระเรื่อขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรครับ” ฮยอนซองส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้จนจองมินแทบจะละลายไปกองกับพื้น
“แล้วไม่กลับบ้านเหรอเราน่ะ?” ฮยอนซฮงถามขึ้น
“กลับไม่ได้....”
“ทำไม??”
“มันขโมยเงินไปแล้วล่ะ” จองมินพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
“เดี๋ยวไปส่ง”
“จ...จริงเหรอ?” จองมินเบิกตากว้าง
“จริงครับ” ว่าแล้วฮยอนซองก็ประคองตัวจองมินไปที่รถของตัวเอง
“ถึงแล้วครับ...”
“ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆสำหรับวันนี้” จองมินยิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ ยินดีครับ” ฮยอนซองยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว จองมินจะบ้าตายยย
“ฉันจะไม่ลืมเลย ฉันจะสนับสนุนนาย อัลบั้มฉันก็จะซื้อแผ่นแท้ ฉันจะไม่ดาวน์โหลดเพลงฟรีมาฟังอีกแล้ว สัญญาๆๆๆ”
“นายนี่ตลกดี” ว่าแล้วฮยอนซองก็บีบแก้มนิ่มๆของจองมิน ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆของจองมินแทบหลุดออกจากตัว
ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก~
“เอ่อ.... ฉันไปละ ขอบคุณนะ” จองมินรีบจะก้าวลงจากรถทันทีเพราะหัวใจที่มันกำลังจะระเบิดออกมา!!!!
“เดี๋ยว” เร็วกว่าที่จองมินจะเดินรถไปจากรถมือหนาก็รั้งแขนบางไว้ก่อน
“ห๊า?....”
“ผมชอบนาย”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ปาฏติหาร์ยน่ะมีจริงเสมอนะ....
จาก “แฟนคลับธรรมดาๆ” กลายเป็นแฟนจริงๆของคิลปินได้
นี่มันโคตรเหลือเชื่อเลยเนอะ ว่ามั้ย?......
“นี่จองมิน !!! นายเดทกับฮยอนซองมาสักพักทำไมไม่บอกฉันเลย” มินวูเขย่าแขนจองมินเพราะอยากจะรู้เต็มทน
“อ่า มินวูอ่า ก็ฉันไม่รู้จะเล่ายังไง”
“แหม ถ้าฉันไม่เห็นรูปถ่ายนายกับเขา นายก็คงไม่บอกฉันสินะ”
“แฮะๆ^^ เออใกล้วันเกิดฮยอนซองแล้วฉันจะซื้ออะไรให้เขาดีละเนี่ย?”
“ไม่เห็นต้องคิดเยอะเลย นายก็เอาตัวนายเองผูกโบว์ใส่กล่องให้ไปเขาแค่นั้นก็จบบบ คิคิ ><”
“จะบ้าเหรอ! ” จองมินถลึงตาใส่มินวู
“ฮ่าๆๆๆ~~”
ติ๊ดดด~ ติ๊ดดด~ ติ๊ดดด~ เสียงมือถือดังขึ้น จองมินรีรอช้ารีบหยิบขึ้นมารับทันที
“ฮัลโหล ฮยอนซองอ่า~” จองมินยิ้มหน้าบานทันทีเมื่อรับสาย
(อ่าาา จองมินอ่า~)
“โทรมา.. มีอะไรรึเปล่า?”
(ผมก็แค่คิดถึงจองมิน )
“บ้า! แล้วเอ่อ... ไอ้บ้า! >< ” คำพูดของฮยอนซองทำเอาจองมินเขินจนไปไม่ถูกเลย
(ฮ่าๆๆ วันอาทิตย์ไปหาอะไรอร่อยๆทานกันมั้ยครับ? )
“อ่า.. ได้สิ”
(แค่นี้นะครับ รักจองมินนะครับ)
“รัก..ฮยอนซองเหมือนกันนะ! ><” ว่าแล้วฮยอนซองก็วางสายไป
“โอ้ยยยย หมั่นไส้อ่ะ” มินวูเอ่ยพร้อมเบ้ปากใส่จองมินที่นั่งเขินจนตัวบิด
“ฉันรู้แล้ว ว่าวันเกิดฮยอนซองฉันจะให้อะไร”
“อะไรล่ะ?”
“เค้กไง เค้ก! ฉันจะทำเอง”
“โอ้ะ การทำอาหารของนายมันแย่มาก นายก็รู้นิ..” ไม่รู้จะกินได้รึเปล่า มีหวังฮยอนซองคงอ้วกแตกตายแหงๆ
“งั้นก็... นายสอนฉันทำเค้กหน่อยน๊า น๊า น๊าาา” จองมินทำหน้าอ้อนใส่มินวู ให้ตายเถอะ ยังไงมินวูก็ต้องยอมใจอ่อนอยู่ดี
.............
....
“ชิม ฮยอนซอง! นายก็รู้นิว่ากฎของการเป็นศิลปินก็คือ ห้ามเดท” โจกวังมิน ผู้จัดการส่วนตัวของฮยอนซองพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“แล้วไงล่ะ?” ฮยอนซองเลิกคิ้วถามอย่างกวนประสาท
“รู้มั้ยว่ารูปถ่ายนายกับเด็กนั่น ลงว่อนเน็ตแล้ว!”
“รู้ครับ”
“แล้วรู้มั้ยว่ามันจะมีผลกระทบต่อนายและเด็กนั่น”
“รู้ครับ”
“ฮยอนซอง.. ความรักมันบังตานายถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”
“คุณผู้จัดเองต่างหากล่ะครับ ที่ไม่เข้าใจในความรักของผม”
“........”
“ถ้าแฟนคลับผมรักผมจริง ผมจะรักใครเขาก็ต้องยอมรับมันได้สิครับ”
“…….”
“ผมรักจองมิน ยังไงผมก็จะไม่เลิกกับจองมิน เด็ดขาด” ฮยอนซองพูดพร้อมกับมองหน้ายองมินด้วยสีหน้าจริงจัง
“เฮ้ออ... ก็แล้วแต่นายแล้วกัน ขอให้โชคดี” กวังมินกุมขมับทันทีก่อนที่พูดอย่างเอือมๆแล้วเดินออกไป
9 มิถุนายน 2013
“อ่า เพิ่งจะหกโมงครึ่งเองนี่นา” ร่างเล็กมายืนรอฮยอนซองตรงสถานที่ที่นัดกันไว้ แล้วก้มดูนาฬิกาก็ปรากฏว่าตัวเองดันตื่นเต้นมาก่อนตั้งครึ่งชั่วโมง จริงๆแล้วนัดตั้งหนึ่งทุ่ม
“หวังว่าฮยอนซองจะชอบนะ” พลางยิ้มแล้วมองกล่องเค้กช็อกโกแลตในมือที่ทำด้วยตัวเองเพื่อจะมาให้ฮยอนซองในวันนี้
“นี่!” จู่ๆก็มีผู้หญิงกลุ่มนึงเดินมาล้อมจองมินจนน่าตกใจ
“เลิกกับฮยอนซองโอปป้าซะ!” ผู้หญิงคนนึงในกลุ่มนั้นผลักไหล่จองมินอย่างแรง
“โอ้ะ...” จองมินเบิกตากว้างทันที
“แล้วอย่ายุ่งกับฮยอนซองโอปป้าอีก!”
“โอ้ย!...” พวกนางผลักจองมินจนล้มไปกับพื้นก่อนที่ร่างสูงของใครบางคนเดินแทรกเข้ามาแล้วดึงจองมินที่ล้มให้ลุกขึ้นมา
“ฮยอนซองโอปป้า!!!”
“อย่าแตะต้องลีจองมินแม้แต่ปลายเล็บ!!” ฮยอนซองพูดด้วยสีหน้าอย่างโมโหสุดๆแล้วจูงจองมินออกไปจากกลุ่มพวกผู้หญิงพวกนี้ทันที
“โอปป้า!!” “โอปป้า! ทำแบบนี้ได้ยังไง!!”
.....
..
“ผมขอโทษ” ฮยอนซองพูดกับร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟา หลังเหตุการณ์เมื่อกี้นี้คงจะไปเดทกันที่นั่นไม่ได้แล้ว ฮยอนซองก็รีบพาจองมินมาที่คอนโดของเขาทันที
“ไม่เป็นไรหรอก ... เป็นแฟนฮยอนซองต้องอดทน ไฟท์ติ้ง^^” จองมินฝืนยิ้มออกมาโดยที่น้ำตาคลอจะไหลออกมา
“จองมินอ่า” เห็นอย่างนั้นฮยอนซองจึงสวมกอดจองมินทันที
“จ..จริงๆนะ.. ฉัน..ม..ไม่เป็นไร” จองมินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
“อย่าร้องสิครับ ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจจากจองมินได้หรอก” มือหนาเช็ดน้ำตาให้กับจองมินอย่างเบามือ
“อ่า..เรามากินเค้กกันดีกว่า จองมินอุตสาห์ทำมาให้” ว่าแล้วฮยอนซองก็หยิบกล่องเค้กที่วางอยู่ขึ้นมาเตรียมจะเปิด
“แต่....มันเละแล้วนะ” อาจจะเป็นเพราะที่โดนผลักตอนนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก” ฮยอนซองเปิดกล่องเค้กช็อกโกแลตออกมา เค้กที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามและเขียนด้วยคำว่า‘Happy Birthday to Hyunseong’หายไปครึ่งนึง
“เห็นมั้ยละ......” จองมินมองเค้กอย่างเสียดาย
“ไม่เป็นไรกินได้ครับ เห็นมั้ย? … อื้ม อร่อยนะเนี่ย” ฮยอนซองใช้นิ้วปาดครีมที่เค้กมาชิม
“อย่าเพิ่งสิ ต้องเป่าเค้กก่อนสิ” จองมินรีบห้ามฮยอนซองทันทีก่อนที่จะจุดเทียนปักบนเค้ก
“ร้องเพลงด้วยสิครับจองมิน”
“อ่าโอเค ก็ได้ … “
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~~~~ เย้ๆ”
“อธิษฐานก่อนสิฮยอนซอง” จองมินพูดกับฮยอนซองที่เตรียมจะเป่าเค้กแล้ว
”ครับ” ฮยอนซองหลับตาลงเพื่ออธิษฐาน
“เสร็จแล้วครับ” แล้วลืมตาขึ้นมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับจองมิน
“นายขอว่าอะไรเหรอ?” จองมินเอียงคอถาม
“ไม่บอกหรอกครับ ฮ่าๆ” ฮยอนซองปาดครีมเค้กมาป้ายตรงหน้าของจองมิน
“ฮยอนซอง! นี่แน่ะ!!” จองมินจึงปาดครีมเค้กป้ายฮยอนซองกลับบ้าง ก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งไล่เอาเค้กปาดหน้ากัน
“มานี่เลยย ”
“ไม่! แบร่!”
………………….
……
…
“อืม..” ร่างสูงลืมตาขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตา
“ตื่นแล้วเหรอ?” คนตัวเล็กที่นอนจ้องตัวเองอยู่ข้างๆถามขึ้น
“อื้ม ตื่นแล้วครับ... “ ฮยอนซองตอบพร้อมกับยิ้มหวานใส่จนจองมินแทบจะละลาย
“มายิ้มอะไรเนี่ยยยยย”
“คำอธิษฐานของผมเป็นจริงแล้วละครับ”
“นายอธิษฐานว่าอะไรบอกมาเลยย” จองมินเขย่าแขนฮยอนซองเพื่อเป็นการเรียกคำตอบ
“ขอให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันตอนนี้ พรุ่งนี้ ปีนี้ ปีหน้า ไม่ใช่แค่ความฝัน…”
“….”
“และให้เราได้อยู่ด้วยกันตลอดไป....”
“…..”
“ผมยังจำตอนที่เราสบตากันในคอนเสิร์ตวันนั้นได้นะ”
“ห๊า??” จองมินแทบไม่เชื่อกับหูของตัวเอง
“และเราก็มาเจออีก ผมดีใจนะที่ได้เป็นคนช่วยจองมิน”
“อื้มม^^”
“มันบังเอิญมากเลยว่ามั้ย?”
“เขาเรียกว่า พรมลิขิต ต่างหากล่ะ! -/-”
“ฮ่าๆๆ” ฮยอนซองดึงคนตัวเล็กมากอดแน่น
“ลีจองมินรักชิมฮยอนซองนะ” จองมินพูดพร้อมกับซุกลงที่อกแกร่ง
“ชิมฮยอนซองก็รักลีจองมินครับ” ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มมาปิดคลุมก่อนที่จะจับใบหน้าเล็กให้เงยขึ้นมาแล้ว
ประทับรีมฝีปากอย่างเบาบางภายใต้ผ้าห่มที่แสนอบอุ่น
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
