![[SF] Once Upon A Time 2KZq5y](https://2img.net/h/image.ohozaa.com/i/c73/2KZq5y.png)
Once upon a time…
By SilverBullet
My angel My angel to me…
The sky has given me a great gift…
I slept like a beautiful love…
“คัท...” สิ้นเสียงสั่ง ทุกคนๆ ก็วิ่งกรูกันออกมาจากฉากพื้นสีเขียว บ้างก็วิ่งไปหาคุณพ่อคุณแม่ของพวกตน บ้างก็พูดคุยเล่นกันสนุกสนานกับเพื่อนๆ งานวันนี้เป็นงานโฆษณาช็อกโกแลตยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งธีมหลักของสินค้านั้นมุ่งหมายที่จะเจาะตลาดกลุ่มลูกค้าตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยรุ่น เจ้าของสินค้าจึงเลือกเด็กหลายๆ วัยเข้ามาร่วมแสดงโฆษณานี้ ซึ่งเป็นซีนสั้นๆ ไม่กี่วินาทีแต่ต้องใช้เวลาถ่ายเกือบทั้งวัน เพราะนอกจากจะมีเด็กๆ แล้วยังมีช็อกโกแลตซึ่งเป็นของโปรดของพวกเขาอีก จึงทำให้งานถ่ายทำที่น่าจะเสร็จภายในหนึ่งชั่วโมงจึงกลายเป็นเกือบทั้งวันแทน ผู้ปกครองส่วนหนึ่งก็รอรับลูกหลานอยู่ที่นั่น บ้างก็กลับไปก่อน...
“บ๊ายบายย กลับกันนะคะ” สตาฟสาวท่าทางใจดียืนส่งเด็กๆ ให้แน่ใจว่าทุกคนมีผู้ปกครองมารับแล้ว ซึ่งม่นานนักบรรยากาศที่ดูโกลาหลและเสียงจอแจจนทำให้บางคนต้องตะโกนเรียกหากันให้วุ่นก็สงบลง แต่แล้วสายตาของเธอก็หันไปเห็นเด็กชายสองคนที่ท่าทางจะเป็นพี่น้องกันยืนหน้าจ๋อยตรงประตูทางออก เธอจึงเดินตรงเข้าไปหาเด็กชายสองคนนั้นก่อนเอ่ยถาม
“คุณแม่ยังไม่มารับหรอจ๊ะ...” เธอถามก่อนยิ้มให้กับเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่า แต่เขาก็ไม่ยอมตอบกลับทำหน้าบึ้งๆ ใส่ ร้อนถึงคนที่น่าจะเป็นพี่ชายต้องตอบแทน
“ครับ คุณแม่บอกว่าจะมารับช้าหน่อย พี่สาวไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับเดี๋ยวคุณแม่ก็มา ขอบคุณนะครับ” ว่าแล้วคนเป็นพี่ก็หันไปสะกิดคนเป็นน้องให้บอกขอบคุณ คนเป็นน้องหันมองอย่างเคืองๆ ก่อนจะก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วหันหน้าหนี
“พี่สาวอย่าโกรธฮยอนซองเลยนะครับ เด็กคนนี้ใจร้อน ไม่ค่อยชอบรออะไรเท่าไหร่”คนเป็นพี่ส่ายหน้าอย่างระอา และขอโทษแทนน้องชายของตนที่แสดงกิริยาไม่ดีต่อสตาฟสาว
“จ้า...งั้นพี่กลับไปในกองถ่ายก่อนนะ โชคดีนะจ๊ะ” สตาฟสาวยิ้มให้เด็กชายอย่างไม่ถือสา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปทำงานของตนต่อ
“ทำอย่างนั้นไม่ดีเลยนะฮยอนซอง...พี่เขาเป็นห่วงพวกเรานะ” คนเป็นพี่พูดขึ้นด้วยสายตาดุๆ
“ก็แม่ชอบให้พวกเรารออย่างนี้ทุกครั้งเลยนี่นาพี่ดงฮยอน วันนี้วันเกิดผมนะ...” คนเป็นน้องหรือ ฮยอนซอง พูดตอบพี่ชายของตนพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ จนผู้เป็นพี่ถึงกับใจอ่อน วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบสิบขวบของน้องชายซึ่งอายุห่างจากเขาถึงสี่ปี อันที่จริงวันนี้ฮยอนซองงอแงไม่ยอมจะมาถ่ายโฆษณาเพราะว่าเป็นวันเกิดของเขา แต่ว่าแม่ของทั้งสองก็สัญญาว่าหากฮยอนซองยอมมาทำงานจะพาไปทานอาหารญี่ปุ่นของโปรด เด็กน้อยจึงรีบตอบรับทันที แต่ทว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบค่ำแล้วคุณแม่ของเขายังไม่มารับเลย
ดงฮยอนคิดว่าฮยอนซองยังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจว่าครอบครัวของเรามีคุณแม่คนเดียวที่เลี้ยงดูพวกเขาโดยลำพัง เพราะว่าคุณพ่อของพวกเขาเสียไปตั้งแต่ฮยอนซองยังเล็กๆ ซึ่งดงฮยอนรู้ว่าคุณแม่พยายามเพื่อพวกเขามากแค่นั้น การทำงานเล็กๆ น้อยๆ อย่างถ่ายโฆษณานี้ก็ช่วยแบ่งเบาภาระของคุณแม่ได้ โชคดีที่ทั้งเขาและฮยอนซองถือว่าหน้าตาดีกันทั้งสองคน พวกเราจึงถูกเอเจนซี่เรียกเข้าไปให้แคสติ้งงานอยู่บ่อยๆ
“เอาน่า...เดี๋ยวคุณแม่ก็มา” ดงฮยอนตัดสินใจไม่พูดอะไร ได้แต่เพียงพูดปลอบน้องชายตนไปพลางๆ แต่ฮยอนซองก็พัดขัดขึ้นมา
“แต่ผมหิว ฮรึกกก ผมอยากกินเกี๊ยวซ่าาาาาา อยากกินทงคัตสึด้วยยยย ฮือออออ” ฮยอนซองกลั้นสะอื้นไม่อยู่ร้องไห้โฮออกมา ร้อนถึงคิมดงฮยอนต้องรีบปลอบน้องเป็นการใหญ่
“โอ๋ๆ หยุดร้องก่อน พี่เข้าใจแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้ฮยอนซองกินรองท้องก่อนเอามั๊ย” เมื่อคนเป็นพี่ถามเพราะเข้าใจแล้วว่าที่คนเป็นน้องงอแงมากเพราะว่าหิวนั่นเอง จึงเสนอขึ้นมา
“ก็ได้ ฮรึกกกก” ได้ผล เมื่อได้ยินว่าจะได้ของกิน ฮยอนซองก็หยุดร้องไห้เหลือเพียงแต่สะอึ้นน้อยๆ ก่อนตอบรับคำเสนอของพี่ชายตน
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวคุณแม่มาไม่เจอเราสองคนจะยุ่ง ฮยอนซองรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อขนมมาให้” ดงฮยอนตัดสินใจให้น้องของตนนั่งรออยู่ตรงที่นี่ก่อน เหตุเพราะว่ากลัวคุณแม่มารับแล้วไม่เจอเขาทั้งสองท่านจะเป็นห่วง อีกทั้งตรงนี้ก็ยังมีคนในกองถ่ายที่กำลังเก็บของอยู่ น่าจะปลอดภัยกว่า
“ไวๆ นะ...”
“อื้มม ห้ามไปไหนนะ รอตรงนี้กว่าพี่จะมานะ สัญญานะ” ลึกๆ ดงฮยอนก็เป็นห่วงน้อง แต่ก็จำต้องไปเพราะว่ากลัวว่าจะหิวจนเป็นลมไปซะก่อน เพราะพอรู้ว่าจะได้ไปกินอาหารญี่ปุ่น เจ้าฮยอนซองก็เล่นไม่กินอะไรเลยทั้งวัน
“ครับ...” ฮยอนซองตอบพลางมองตามพี่ชายตนที่เดินกึ่งวิ่งออกไปยังมินิมาร์ทด้านนอก เขาไม่ค่อยชอบรอใครหรืออยู่คนเดียวเลยแต่เพราะว่าหิวจนตาลายแล้วจึงยอมให้พี่ชายตนไป ฮยอนซองนั่งมองประตูที่คนเป็นพี่ออกไปอย่างไม่วางตา แต่แล้วเสียงปริศนาก็ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“นี่ๆ วันนี้วันเกิดนายหรอ...” ฮยอนซองถึงกับสะดุ้ง ก่อนใช้สายตาเรียวเล็กมองหาต้นเสียง และแล้วก็เห็นเด็กน้อยตัวเล็กที่น่าจะอายุน้อยกว่าเขาเดินมาตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มจนตาหยี แรกเห็น ฮยอนซองก็คิดว่าเด็กคนนี้ยิ้มได้น่ารักที่สุดเท่าที่เขาเห็นเคยเห็นมาเลย เด็กน้อยผมหยิกฟูคนนี้ เวลายิ้มแล้วตาจะยิ้มตามไปด้วย เล่นเอาฮยอนซองมองจนเคลิ้มจนลืมว่าตัวเองถูกถามอยู่ เด็กคนนั้นจึงถามขึ้นอีกครั้ง
“นี่ๆๆ ทำไมนายไม่ตอบ วันนี้วันเกิดนายหรอ” เด็กน้อยใช้มือป้อมๆ สะกิดแขนฮยอนซองเพราะนึกว่าคนตัวโตไม่ได้ยินที่ตัวเองถาม
“ใช่....แล้วนายรู้ได้ยังไงกันล่ะ” ฮยอนซองถามกลับด้วยความสงสัย
“ก็ฉันยืนอยู่ข้างหลังพวกนาย เลยได้ยินพวกนายคุยกัน” เด็กน้อยตอบพร้อมรอยยิ้ม และนั่งลงข้างๆ เขา ก่อนที่จะหยิบถุงขนมขึ้นมาจากกระเป๋าใบเล็กที่เจ้าตัวสะพายอยู่
“เอ้า...ของขวัญวันเกิด...สุขสันต์วันเกิดนะ” พูดแล้วก็ยื่นถุงขนมมาตรงหน้าฮยอนซอง คนโตกว่าถึงกับงงเพราะว่าเขาไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย แล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงมาให้ของขวัญเขาได้ล่ะ
“รับปายสิ...” เมื่อเห็นว่าคนตัวโตไม่ยอมรับสักที เด็กน้อยก็พูดย้ำขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ...เราไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย...ทำไม...” ฮยอนซองจำต้องรับ อย่างน้อยเด็กน้อยที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อคนนี้ก็มีน้ำใจยกขนมให้เขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามกลับ
“ไม่รู้จักก็ให้ได้นะ คุณครูบอกว่าเราต้องมีน้ำใจต่อผู้อื่นด้วย แกะกินสิ” เด็กน้อยพูดก่อนจะขยั้นขะยอให้ฮยอนซองแกะซองขนม
“แล้วนายล่ะ...ให้ฉันมาแล้วแล้วของนายล่ะ?”
“ก็กินด้วยกันสิ คุณครูบอกว่ามีขนมแล้วก็ต้องแบ่งคนอื่นนะ” ฮยอนซองถึงกับหัวเราะออกมาเพราะความฉลาดแกมโกงของเด็กน้อยคนนี้ ก่อนทั้งสองจะนั่งกินขนมกันไปคุยกันไปจนเพลิน และแล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ซึ่งแน่นอนว่าฮยอนซองไม่รู้จัก แต่เด็กน้อยที่นั่งอยู่กับเขาถึงกับหน้าซีดเผือดก่อนรีบวิ่งไปหา
“ย๊า! อีจองมิน พ่อบอกแล้วว่าให้รออยู่ด้านหลัง ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ พ่อตามหาแทบแย่” ผู้ชายคนนั้นคงเป็นคุณพ่อของเด็กน้อยพูดดุเสียงดัง จนฮยอนซองที่มองเหตุการณ์นั้นอยู่ ลุกยืนขึ้นเพื่อหวังจะไปอธิบายให้คุณพ่อของเด็กคนนั้นฟัง แต่เด็กคนนั้นก็ยกนิ้วชี้ทำท่าจุ๊ปากไม่ให้พูด ก่อนจะที่เดินออกไปกับคุณพ่อของเขา แต่ก็ยังมิวายหันมายิ้มให้ฮยอนซองอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปจนลับสายตาของฮยอนซอง
“อีจองมินงั้นหรอ...” ฮยองซองนึกขึ้นได้ว่าเขาทั้งสองคุยกันโดยไม่ได้รู้จักชื่อกันและกันเลย ดีที่ว่าเขาได้ยินคุณพ่อของเด็กคนนั้นเรียกว่าอีจองมิน ไม่งั้นเขาคงนึกเสียใจไปตลอดแน่ๆ
“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะ...อีจองมิน นางฟ้าของฉัน”
.
.
.
.
.
“คิดอะไรอยู่หรอ...”
![[SF] Once Upon A Time Nk9PFD](https://2img.net/h/image.ohozaa.com/i/25b/Nk9PFD.png)
Talk : นึกว่าจะแต่งไม่ทันซะแล้วววว ฮืออออออออ T - T
ฝากด้วยนะคะ ถ้าชอบก็โหวตให้ด้วยนะคะ ;O;
แต่คอมเม้นต์ให้ก็ดีใจแล้ว ♥
แก้ไขล่าสุดโดย SilverBullet เมื่อ Sat Jun 08, 2013 12:57 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง
