[OS][PG] Forever with you

Title : Forever with you
Author : S K – S a K U
Couple : Jo Twins – Youngmin x Kwangmin [Boyfriend]
Rating : PG-17
Genre : A/U, Shonen ai
Summary : “I will Love you forever”
Author’s note : งานชิ้นนี้เป็นฟิคที่มีเค้าโครงจากต้นฉบับเดิมที่เราเขียนเอง(เมื่อปี 2007)นะคะ
เพราะอยากเขียนฟิคแฝดที่ให้ลุคที่โตขึ้นบ้าง แต่เรายังมองน้องกวังใสมากทำให้เขียนแนวนี้ออกมาไม่ได้ สุดท้ายก็เลยขอหยิบงานเก่ามาปรับแก้ให้ลองอ่านกัน
 
ความจริงแล้ว Forever with you เป็นภาคต่อของ I will แต่เราไม่ได้แปลง I will ให้อ่าน เพราะเนื้อหามีบางส่วนคล้าย Between Us ของฝาแฝดที่เคยเขียนไว้

เรามีเนื้อหาคร่าวๆในส่วนของ I will สรุปให้อ่านด้านล่างก่อนค่ะ ถ้ากลัวงงก็อ่านอันนี้ก่อนแล้วค่อยอ่านฟิคน้าาาา

 
(กวังมินเคยอกหักจากรักแรกและมีบาดแผลในใจ ในตอนนั้นเองที่แฝดพี่อย่างยองมินเข้ามาดูแลและบอกว่ารัก(ในความหมายที่เกินกว่าพี่น้อง) ทว่ากวังมินก็ไม่เคยลืมคนคนนั้นเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่ยองมินทนความหึงหวงไม่ไหวและใช้อารมณ์ชั่ววูบขืนใจน้องชายเพียงเพราะไม่ต้องการได้ยินเรื่องของแฟนเก่า
มันเป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้น เมื่อกวังมินไม่ได้ขัดขืนซ้ำยังยินยอมแต่โดยดี ยองมินคิดว่าเพราะกวังมินมีใจ แต่คำคอบที่ได้คือกวังมินเห็นแฝดพี่เป็นเพียงเงาของใครคนนั้น
ความเจ็บปวดที่ทวีความรุนแรงส่งผลให้กวังมินตัดสินใจบอกลายองมินแล้วจากไปยังเมืองที่ไม่มีใครรู้จัก แต่ยองมินก็ยังเชื่อว่ากวังมินต้องมีตัวเองในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจบ้าง เขาถอดแหวนที่ใส่ติดมือไว้ตลอดสวมให้กวังมินและบอกกับอีกคนว่า ถ้ารักเขาบ้างให้สวมมันไว้ แต่วันสุดท้ายที่ต้องไปส่งกวังมินที่สนามบิน แหวนวงนั้นไม่ได้อยู่บนนิ้วมือของอีกฝ่ายแล้ว หากยองมินก็ยังหวังลมๆแล้งๆว่ากวังมินจะกลับมาและยังสัญญาว่าจะรอ
 
แต่(อีกที)ความจริงแล้วกวังมินเก็บหวานวงนั้นแขวนไว้กับสร้อยคอตัวเองแหละ ^ ^)


 
ปอลอ ฟิคเรื่องนี้มีตอนจบสองแบบที่คุณเลือกได้ ถ้าชอบความอบอุ่น อ่านแค่ตัวอักษรสีฟ้าแล้วจบไปเลยค่ะ แต่ถ้าคิดว่าอยากจะเจ็บปวดอีกสักหน่อยให้อ่านสีเทา(อยู่ในกล่องคอมเม้น)ที่เหลือให้หมด เราบอกคุณแล้วนะว่าให้เลือกเอง
 
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

 












 








 
สายลมเย็นของต้นฤดูหนาวก่อนหิมะแรกโปรยปรายพัดพาความหนาวเหน็บเข้าสัมผัสกับผิวกายจนเหล่าผู้คนที่เดินไปมาตามท้องถนนต้องซุกมือไว้ใต้เสื้อตัวยาว ร่างเล็กขยับผ้าพันคอขึ้นปิดหน้าแล้วกระชับเสื้อโค้ทตัวหนาให้เข้าที่ ก่อนจะออกแรงก้าวเดินต่อเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง
 
ครึ่งปีแล้วที่กวังมินตัดสินใจทิ้งเมืองซึ่งเป็นทั้งสถานที่เกิดและเติบโตแห่งนี้ไป ด้วยหวังว่าเวลาจะช่วยลบเลือนบาดแผลในอดีต...
 
และตอนนี้เขากลับมาอีกครั้ง เพื่อตอบแทนความรักจากคนที่ทำเพื่อเขามาตลอด
 
ร่างบอบบางเดินตรงไปยังห้องพักซึ่งตั้งอยู่ในซอยเล็กๆ แล้วหยุดยืนหน้าห้องอันคุ้นเคย มือเรียวกดกริ่งที่อยู่บนประตูด้วยความรู้สึกหวั่นไหว เขาก็ไม่รู้หรอกว่าคนคนนั้นจะยังรอตามสัญญาที่เคยให้ไว้หรือไม่ เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยทำอะไรที่เป็นการให้ความหวังอีกฝ่ายเลย
 
ไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับสีหน้าของเจ้าของห้องที่ตกใจราวกับโดนผีหลอกตอนกลางวันก็ไม่ปาน
 
.. เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าของคนที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด ..
 
“กวังมิน...” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยเรียกแสดงออกว่าตกใจไม่แพ้ไปกว่าใบหน้าของเขาเลย
 
แต่เจ้าของชื่อกลับไม่ได้พูดสิ่งใด มีเพียงรอยยิ้มสดใสที่ระบายอยู่บนใบหน้าอันคล้ายคลึง
 
“ชั้น…ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
 
“ก็ลองหยิกแก้มตัวเองดูสิ”
 
“โอ๊ย~เจ็บ เจ็บจริงๆด้วย” โจยองมินบ่นออกมาหลังจากใช้มือหยิกเข้าที่แก้มขวาของตนเองไปหนึ่งที
 
“ฮะๆ นายนี่ตลกจัง” กลีบปากอิ่มวาดยิ้มกว้าง ขอบตาเรียวหยีลงจนแทบมองไม่เห็นแก้วใสสีรัตติกาล ท่าทางของยองมินที่ถูกปั่นหัวมันชวนให้หัวเราะออกมาจริงๆ
 
“รีบเข้ามาข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” มือหนาคว้าข้อมือบางเข้าหาตัว ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆให้คนที่ยืนอยู่เดินตามตนเองเข้ามาในห้อง
 
ทันทีที่คนตัวบางก้าวพ้นบานประตูเข้ามาด้านใน ทั้งร่างก็ถูกรวบไว้ในอ้อมแขนของคนตัวโต
ในที่สุดสิ่งที่ยองมินเฝ้ารอมาตลอดก็เป็นจริง ตอนนี้กวังมินกลับมาที่นี่และยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
 
มันเป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน  
ที่เมื่อลืมตาตื่นแล้วทุกๆอย่างจะหายไปอย่างที่เคย…
 
“ชั้นคิดถึงนายจนแทบบ้าอยู่แล้ว” พูดพลางกระชับอ้อมกอดจนแน่นขึ้น ในยามเนื้อเสื้อผ้าอุ่นๆคงไม่เท่าอ้อมกอดจากคนรักที่เฝ้ารอ
 
“ชั้นก็คิดถึงนายเหมือนกัน..” คนตัวเล็กพูดพลางซุกใบหน้าลงบนไหล่กว้าง
 
“ดีใจจัง” คนตัวโตค่อยๆคลายอ้อมกอดออก แล้วมองพิศใบหน้าแสนคิดถึงอย่างพิจารณา นานเหลือเกินที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พบเจอ แม้จะพร่ำบอกกับตัวเองว่ากวังมินจะต้องกลับมา แต่ก็ไม่เคยมีอะไรยืนยันเลยว่าสิ่งที่เขาวาดฝันนั้นจะเป็นจริง
 
กวังมินหรุบสายตาต่ำลงด้วยความอาย แม้จะเกินเลยจนถึงขั้นมีอะไรกันมาแล้ว แต่เขาก็ยังแพ้สายตาคู่สวยของยองมินที่มองมาอยู่ดี
 
ริมฝีปากหยักบรรจงทาบลงบนกลีบปากอิ่มสวย ละเลียดชิมความหวานที่เฝ้าถวิลหาโดยไม่รีบร้อน ทว่าเนิ่นนานจนแทบหยุดหายใจ ราวกับถ้อยคำมากมายที่อยากจะเอื้อนเอ่ยกำลังถูกถ่ายทอดผ่านรสสัมผัสแสนอ่อนโยนนี้…
 
 
มือเล็กเลื่อนไปตามลำคอขาว นิ้วเรียวปลดตะขอสร้อยสีเงินเส้นเล็กที่แขวนอยู่กับตัวออก “ชั้นแขวนมันไว้กับตัวตลอดเลยนะ”
 
กวังมินพูดพลางยื่นสร้อยเส้นเล็กที่มีแหวนเงินแขวนแทนจี้ส่งให้คนตัวสูง มันคือแหวนที่ยองมินเคยสวมให้กวังมินเพื่อเดิมพันความรักของเขา
 
“ชั้นไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นมันอีก” นั่นเพราะยองมินเข้าใจว่ากวังมินทิ้งแหวนวงนี้ไปแล้ว ในตอนนี้ความรู้สึกดีใจมันมากล้นเกินกว่าเก็บไว้จนต้องระบายออกมาเป็นรอยยิ้ม
 
“ชั้นอยากให้นายสวมมันให้อีกครั้ง..จะได้ไหม?” เสียงนั้นแผ่วลงในปลายประโยค ใบหน้าเนียนเจือสีแดงระเรื่ออย่างขลาดเขิน ท่าทางของกวังมินในเวลานี้ช่างดูน่ารักเหลือเกินในสายตาของคนมอง
 
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”
 
ยองมินถอดโลหะวงกลมสีเงินเกลี้ยงจากสร้อยเส้นเล็ก แล้วประคองมือบางขึ้นสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างระมัดระวัง ก่อนจุมพิตเบาๆบนปลายนิ้วเรียว
 
“ชั้นรักนาย…” เสียงทุ้มเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นมองคนตัวบาง
 
“ชั้นก็รักนาย…เหมือนกัน” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา ทั้งรู้สึกเขินและไม่ชิน ตลอดเวลาที่ผ่านมากวังมินไม่เคยพูดคำว่ารักกับยองมินเลย เพราะก่อนนั้นหัวใจของเขายังสับสนไปกับเรื่องราวของรักครั้งแรก
 
แต่เวลานี้เขานั้นพร้อมมอบทั้งกายและใจให้กับคนตรงหน้า
 
.
.
.
 


 














ด้านล่างสำหรับคนพร้อมจะซับน้ำตาให้น้องกวัง ฮา ไม่ชอบน้ำตาน้องกวังอ่านแค่นี้จบค่ะ >>>

“โครม!!!”


 
เสียงปะทะกันของบางอย่างส่งผลให้ร่างบางที่เดินตามหลังเข้ามาในห้องต้องรีบวิ่งเข้าไปดู ถ้าจำไม่ผิดตรงทางเข้าห้องมีโต๊ะที่กวังมินเอามาทำความสะอาดวางอยู่ นั่นคงเป็นต้นเหตุของเสียงโครมครามที่ทำให้ยองมินต้องเจ็บตัว


 
“ยองมิน…”


 
“ไม่เป็นไรๆ สงสัยตาชั้นยังไม่ชินกับความมืดน่ะ” ยองมินบอกแล้วค่อยๆลุกขึ้นจากยืน


 
“ไม่เป็นไร…แน่นะ” เจ้าของดวงตากลมยังคงมองอย่างเป็นห่วง


 
“อื้อ” แฝดคนพี่ตอบ ทั้งที่ความจริงแล้วตอนนี้เขารู้สึกปวดราวกับหัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆเสียให้ได้ มันเป็นมาก่อนหน้าที่จะกลับมาถึงห้อง แต่เพราะไม่อยากให้กวังมินต้องกังวลใจจึงต้องทนเก็บอาการเหล่านี้ไว้
 
หลังจากส่งคนตัวบางเข้าห้องนอนแล้ว ยองมินจึงออกมาหายาแก้ปวดกิน แม้ช่วงนี้จะปวดหัวบ่อยจนเป็นเรื่องปกติ แต่พักหลังมานี่อาการกลับรุนแรงขึ้นทุกวัน บางครั้งถึงกับตาพร่าจนเห็นแสงสีเขียวและแดงลอยไปมาด้วย


 
.
.
.
 

สองทางเดินฉาบไปด้วยสีส้มแดงของเหล่าต้นไม้ใหญ่ที่กำลังผลัดใบ บ่งบอกถึงการมาเยือนของฤดูกาลใหม่ มีบางครั้งที่สายลมเย็นพัดผ่านจนเหล่าใบไม้หลากสีปลิดปลิวร่วงหล่นบนพื้นคอนกรีตที่ยาวจนสุดสายตา
 

ร่างเล็กนั่งอยู่บนม้านั่ง มือข้างหนึ่งถือสมุดปกหนังสีน้ำตาลไว้พร้อมกับไล่สายตาไปตามตัวหนังสือที่ขีดเขียนด้วยลายมืออันคุ้นเคยอย่างตั้งใจ
 

 
1 มีนาคม 
ตลกใช่ไหมที่ผู้ชายอย่างผมมานั่งเขียนอะไรแบบนี้ รู้ไหมว่ามันมีเรื่องตลกว่านั้นอีก ผมรู้สึกเจ็บในอกจนต้องหาที่ระบายเมื่อน้องชายฝาแฝดบอกว่าเขามีแฟนแล้ว
อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมกำลังบอกว่าน้องชายฝาแฝดเพียงคนเดียวของผมเขามีแฟนแล้ว เป็นรุ่นพี่ที่มหา’ลัยนั่นแหละ หน้าตาจัดว่าดี การเรียนก็จัดว่าเด่น ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่กวังมินได้คนดีๆมาเป็นแฟน แต่ไม่เลย หัวใจของผมมันรู้สึกราวกับว่าโลกใบได้พังทลายลง เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะผมหลงรักกวังมินไง
ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไรที่รอยยิ้มนั้นดึงดูดสายตาผมไว้จนอยากจะครอบครองไว้เพียงผู้เดียว แต่นั่นคงเป็นได้แค่ฝันแล้วล่ะในเมื่อกวังมินมีแฟนไปแล้ว และผมก็เป็นได้แค่พี่ชายฝาแฝด
ใช่เลย ผมกำลังอกหัก… และอยู่ในภาวะยากจะทำใจเสียด้วย
 

7 มีนาคม 
ไม่รู้ว่าวันนี้ทำไมโลกของผมมันถึงดูหม่นหมองอย่างนี้ เพราะผลการสอบย่อยของผมมันไม่ได้อย่างที่หวัง หรือเพราะเรื่องนั้นกัน ผมละอยากจะฆ่าไอ้เพื่อนสนิทตัวดีที่ชี้ชวนให้หันไปดูหน้าแฟนหนุ่มของกวังมิน แถมยังเอ่ยปากชมอย่างนั้นอย่างนี้ ไอ้รุ่นพี่นั่นมันจะดีมาจากไหนผมไม่ได้อยากรู้หรอก แต่ไอ้สายตาที่กวังมินมองมันและรอยยิ้มที่ผมมองว่ามันสวยที่สุดนี่ต่างหากที่ผมไม่อยากให้ใครเห็น
ภาพที่กวังมินยิ้มหวานๆให้ไอ้หัวทองนั่นทำผมเจ็บจุกจริงๆ


 
20 มีนาคม 
ผมพยายามห้ามใจตัวเองแล้วนะ พยายามออกห่างจากกวังมิน เพราะไม่สามารถทนเห็นภาพบาดตาบาดใจยามสองคนนั้นไปไหนมาด้วยกันได้จริงๆ บ่อยครั้งที่ผมไปเรียนก่อน กลับบ้านทีหลัง หรือไปสังสรรค์กับแก๊งเพื่อนในคณะเพื่อจะได้ไม่ต้องเจอกวังมิน
แต่ยิ่งผมพยายามหนีมากเท่าไรก็เหมือนสวรรค์กำลังทดสอบหัวใจดวงนี้ หลายครั้งที่สถานที่ที่ผมไปเป็นที่เดียวกับที่กวังมินนัดรุ่นพี่คนนั้นเดทหรือกินข้าว แถมเมื่อวานตอนกลับมาห้องก็เจอกวังมินกับไอ้รุ่นพี่คนนั้นยืนร่ำลาส่งสายตาอาทรกันอยู่ ให้ตายเถอะผมอยากจะหายตัวไปจากที่ตรงนั้น อยากจะสลายตัวเองเป็นธาตุอากาศหรืออะไรก็ได้เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นภาพเหล่านั้นเหลือเกิน


 
25 มีนาคม  
การแอบรักน้องชายฝาแฝดตัวเองก็ดูบ้าพอแล้ว แล้วนี่พอเขามีแฟนก็ยิ่งต้องคอยหลบหน้า เหมือนกวังมินก็รู้ว่าผมพยายามหลบหน้าเขา หลายครั้งที่เขาพยายามถามว่าผมเป็นอะไร แต่ผมก็พยายามบ่ายเบี่ยง
ผมจะพูดได้ยังไงว่าเพราะผมรักน้องชายตัวเอง ผมกำลังหวงน้องชายตัวเองกับแฟน
ผมมีสิทธิ์พูดอะไรอย่างนั้นเหรอ?
 

14 เมษายน
อาจจะเป็นเพราะลางสังหรณ์หรือคำสาปแช่งจากตัวผมก็เป็นได้ แต่ผมคิดว่าสักวันผู้ชายคนนี้ต้องเลิกกับกวังมินเมื่อวานเย็นผมกลับมาห้องแล้วเห็นว่ามันเงียบผิดปกติทั้งที่กวังมินกลับมาถึงก่อนแล้ว แต่เพราะยังหลบหน้าเขาอยู่ ผมจึงเลือกที่จะเดินเข้าห้องของตัวเองไปเงียบๆ จนเช้าวันต่อมามินวูบอกว่าไอ้รุ่นพี่นั่นควงแฟนใหม่มาเดินหน้าตึก ผมงงมาก ก็เมื่อสองวันก่อนกวังมินกับไอ้หัวทองนั่นยังไปดูหนังเรื่องใหม่ด้วยกันอยู่เลย ที่ผมรู้ก็เพราะดันไปเจอสองคนนี้โรงหนังน่ะสิ แล้วนี่มันอะไร นายคนนั้นมีแฟนใหม่ ตอนไหนที่เขาเริ่มคบกัน งั้นเมื่อวานเสียงสะอื้นเบาๆที่ผมได้ยินก็คงเป็นเสียงร้องไห้ที่ดังมาจากห้องกวังมินสินะ ให้ตายเถอะ..ผมนี่มันโง่จริงๆ
 

15 เมษายน 
วันนี้ผมตัดสินใจเข้าไปถามกวังมินว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง แต่คำตอบที่ได้กลับมีเพียงน้ำใสๆที่ไหลเอ่อรอบขอบตาแดงก่ำ ผมคิดว่ากวังมินคงเสียใจมาก แหงละ ใครจะไปทันตั้งตัว ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้รุ่นพี่นั่นเป็นคนยังไง แต่ที่แน่ๆมันทำให้คนที่ผมรักหมดใจร้องไห้ ผมจะไม่ปล่อยมันไว้แน่นอน
 

16 เมษายน
ผมมีเรื่องชกต่อยกับไอ้รุ่นพี่ที่เป็นแฟนเก่าของกวังมินจนเป็นที่โจษจันไปทั่วมหาวิทยาลัย ตัวผมน่ะไม่ได้แคร์ชื่อเสียงหรืออะไรหรอก ส่วนแผลแค่นี้ก็สบายมากถ้าเทียบกับสิ่งที่มันทำกับกวังมินแล้ว ผมว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ
กวังมินตกใจมากกับสิ่งที่ผมทำ เขาช่วยทำแผลให้ผมโดยที่ไม่พูดอะไร พวกเราสองคนปล่อยให้ความเงียบปกคลุมระหว่างเราจนกระทั่งกวังมินทำแผลให้ผมเสร็จ ก่อนที่เราจะกลับบ้านไปกินข้าวด้วยกันโดยที่กวังมินไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่ผมไปทะเลาะกับอดีตแฟนเขาเลยสักคำ
กวังมิน นายยังรักไอ้หมอนั่นอยู่สินะ…
 

1 พฤษภาคม
ผ่านไปสองอาทิตย์แล้วที่พวกเราไปมหา’ลัยและกลับห้องพร้อมกันบ้าง หลังจากที่ไม่เคยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันมานาน กวังมินพูดน้อยลงกว่าแต่ก่อน แววตาที่เคยสดใสเจือไปด้วยความโศกเศร้าจนใครๆก็มองออก ผมพยายามดูแลเขาเท่าที่จะทำได้ในฐานะพี่ชาย แต่มันกลับดูเหมือนว่าไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย


 
15 พฤษภาคม
ผมทนมองน้องชายอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว และผมก็ทนเก็บความรู้สึกในอกนี่ไว้ไม่ไหวเช่นกัน ผมตัดสินบอกกวังมินว่า “รัก” ในความหมายที่เกินกว่าพี่น้อง กวังมินดูตกใจมาก
ผมขอร้องให้กวังมินมีชีวิตที่มีความสุขเพื่อผม และขอให้ลืมคนรักเก่าเพื่อตัวเอง


 
20 พฤษภาคม
แม้กวังมินจะไม่ได้รับรักผมเสียทีเดียวแต่เขาก็พยายามที่จะกลับมาเป็นตัวของตัวเอง ผมดีใจมากที่เขาเลือกที่จะรักตัวเองมากกว่าใครคนนั้น และผมก็ได้แต่หวังว่าสักวันเมื่อกวังมินลืมรักแรกได้แล้วผมจะมีโอกาสได้เป็นรักสุดท้ายของเขาบ้าง


 
31 พฤษภาคม
ผมหวังว่าทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดีขึ้น กวังมินยอมเปิดใจคุยกับผมมากขึ้น พวกเรากลับมาเป็นพี่น้องฝาแฝดอีกครั้ง แต่อย่างที่บอกว่าผมรักเขาเกินกว่านั้น หลายครั้งที่ผมหยอกเขาเกินพี่ชาย แต่กวังมินก็ไม่ได้ว่าอะไร มันทำให้ผมได้ใจและเริ่มหวังกับวันข้างหน้ามากขึ้น
นี่ผมกำลังเข้าข้างตัวเองมากไปหรือเปล่า?


 
17 กรกฎาคม 
กวังมินบอกกับผมว่าเราควรห่างกันและเขาจะไปต่างประเทศ ผมไม่เข้าใจความคิดของเขาเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นแล้วจนผมหลงคิดไปว่ากวังมินกำลังรู้สึกแบบเดียวกับผม ทั้งหมดนั้นเป็นการคิดไปเองของผมสินะ กวังมินสารภาพว่าไม่เคยลืมคนคนนั้น ตอนที่ได้ฟังผมรู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังถูกเข็มนับพันทิ่มแทง นานแล้วนะที่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บในอกแบบนี้ เล่นเอาทำตัวไม่ถูกเลย
 
สิ่งที่ชั้นทำไม่เคยส่งถึงจิตใจเลยนายใช่ไหม? เมื่อไรกันที่นายจะเลิกคิดถึงคนคนนั้น ชั้นไม่อยากเห็นนายเป็นทุกข์ ไม่อยากเห็นนายร้องไห้เพราะคนนั้น รู้มั้ยว่า…ชั้นเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของนาย
 
วันนี้ผมขืนใจกวังมินให้เป็นของผมทั้งที่เขาไม่เต็มใจ ผมรู้ว่าผมเลว ถ้ากวังมินจะเกลียดผมก็เต็มใจ แต่ได้โปรดอย่าร้องไห้ให้คนคนนั้นอีกเลย
 
ชั้นรักนายนะกวังมิน…
 
ผมตัดสินใจเดิมพันความรักครั้งนี้ด้วยแหวนที่ผมสวมให้เขา ถ้ากวังมินยอมสวมไว้มันก็แปลว่าเขารักผม
ผมอาจจะคิดไปเองว่ากวังมินรักผม แต่ผมรู้สึกว่ากวังมินไม่ได้รังเกียจความรักของผม รอยยิ้มในตอนที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่ใช่สิ่งจอมปลอม แต่มันมาจากใจ และกวังมินเองก็โกหกใครไม่เป็น เรื่องนี้ผมรู้ดีกว่าใคร
 

21 กรกฎาคม
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเราพูดคุยกันนับคำได้ พวกเราไม่ใช่เด็กๆแล้ว ผมเคารพการตัดสินใจของเขา เหมือนที่เราเคารพความคิดของกันและกันมาตลอด พวกเราสูญเสียครอบครัวตั้งแต่ยังเล็กแต่พ่อแม่มีมรดกที่พอจะส่งเราเรียนจนจบได้ เราตัดสินใจที่จะออกจากความดูแลของคุณป้ามาเช่าบ้านอยู่ด้วยกันเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย ในบางครั้งความคิดความอ่านของพวกเราอาจดูโตกว่าคนทั่วไป แต่นั่นเพราะเราต้องเรียนรู้ที่จะเติบโตด้วยตนเองโดยไม่มีใครมาคอยประคบประหงม
 
วันนี้ผมไปส่งกวังมินที่สนามบิน เขาโบกมือลาก่อนจะเดินเข้าเกทไป ไม่มีแหวนวงที่ผมสวมให้บนนิ้วมือของเขา มันแปลว่าผมแพ้ในการเดิมพันครั้งนี้
กวังมินไม่เคยรักผมเลยอย่างงั้นเหรอ? ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดไปเองทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่อยากยอมรับมันเลย
 
แม้กวังมินจะไม่เคยรักผมเลย แต่ผมก็จะรอวันที่เขากลับมา เพราะผมเชื่อว่าเขาจะต้องกลับมา…
 

30 สิงหาคม 
ทั้งที่ตัดสินใจแล้วว่าจะรอ แต่การรอคอยที่ไร้ความหวังแบบนี้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
วันนี้อากาศร้อนจนแทบจะละลายทุกอย่าง แต่หัวใจผมกลับรู้สึกหนาวเย็นราวกับถูกแช่แข็ง
นี่ผมควรจะเลิกหวังแล้วใช่ไหม?
วันนี้ผมปวดหัวมากๆเลย ปวดจนราวกับมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างไงอย่างงั้น
 

11 ตุลาคม
ไม่ทันไรใบไม้ข้างทางก็เริ่มเปลี่ยนสีแล้ว วันเวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ทุกวันที่ผมมีชีวิตอยู่มันช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ห้องที่เคยมีเราสองคนเงียบเชียบจนน่าใจหาย ผมอยากจะรู้ว่ากวังมินเป็นอย่างไร อยู่กับใคร ใช้ชีวิตแบบไหน จะยิ้มได้หรือเปล่า? แต่ก็ทำได้เพียงแค่…รอ
 

6 ธันวาคม
ในที่สุดสิ่งที่ผมหวังมาตลอดก็เป็นจริง
กวังมินกลับมา..หาผม
แหวนวงนั้นไม่ได้ถูกทิ้งไป มันถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี พร้อมกับคำมั่นสัญญาของผมที่บอกว่าจะรอ กวังมินขอให้ผมสวมแหวนให้เขาอีกครั้ง ฉากนั้นราวกับความฝัน ถ้าเป็นในหนังนี่ผมควรจะขอเขาแต่งงานสินะ แต่เราเป็นผู้ชายทั้งคู่แถมยังมีสายเลือดเดียวกัน ผมจึงได้แค่พูดว่า “รัก” ออกไป
ตอนนี้ผมมีความสุขมาก ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับ? [แอบกลัวเหลือเกินว่าพรุ่งนี้พอลืมตาขึ้นมาทุกอย่างจะหายไป ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย >_<]
 

25 ธันวาคม 
เมื่อวานเราสองคนไปดูต้นคริสต์มาสด้วยกัน
แอบเสียดายที่ไม่ทันเตรียมอะไรให้กวังมินเลย ทั้งที่เป็นคริสต์มาสแรกที่ได้อยู่ด้วยกันในฐานะคนรัก
กวังมินบอกกับผมว่า “แค่ได้อยู่ด้วยกันก็มีความสุขแล้ว” คำนี้ทำเอาผมแทบจะลอยได้เลยทีเดียว
ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ส่งกวังมินมาเป็นของขวัญให้ผม ขอบคุณที่ทำให้ผมได้พบเขาก่อนใคร…


 
14 กุมภาพันธ์ 
วันวาเลนไทน์แรกที่เราเป็นมากกว่าพี่น้อง วันนี้กวังมินทำช็อกโกแลตให้ผมด้วย ไม่รู้ว่าไปแอบซุ่มทำตอนไหน เขาพูดอย่างอายๆว่าอาจไม่อร่อย เอาจริงแค่ทำให้ผมก็ดีใจจนหน้าบานไปหมดแล้ว
แต่ว่ามันอร่อยมากๆเลยนะ ทั้งคนทำทั้งช็อกโกแลตเลย คืนนั้นเราเลยผลัดกันป้อนช็อกโกแลตให้กันจนถึงเช้า [ผมไม่ได้หื่นนะ แต่ว่าผมก็อยากชิมคนทำด้วยนี่นา แถมผมรู้สึกว่าคนทำน่ะหวานกว่าช็อกโกแลตเสียอีก อิ อิ]
แล้วไวท์เดย์ปีนี้ผมจะให้อะไรกวังมินดีละ?


 
31 สิงหาคม
เพิ่งกลับมาจากเที่ยวทะเล ไปกับกวังมินแล้วก็เพื่อนๆในกลุ่ม ^^ สองคืนสามวัน ได้เล่นน้ำ สูดอากาศบริสุทธิ์ รู้สึกดีมากๆเลย แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ได้ไปเดทกันนอกสถานที่ แน่นอนว่าผมมีความสุขที่สุด >w< วันนี้เขียนสั้นๆแล้วกัน เหนื่อยอะ ปวดหัวด้วย รู้สึกไม่ค่อยดีเลย = =” สงสัยจะเดินทางเหนื่อยเนอะ
 

10 กันยายน 
มีคนเคยบอกผมว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ผมไม่เคยเชื่อเลย
จนวันนี้ ผมได้รับรู้ความจริงที่แสนโหดร้ายเกินกว่าจะยอมรับ
ผมอยากจะร้องไห้ในโชคชะตาที่แสนอาภัพของตัวเองเหลือเกิน
หมอบอกว่าผมเป็นมะเร็งสมอง และจะมีชีวิตได้ไม่เกิน 1 ปี
ทำไมครับพระผู้เป็นเจ้า ทั้งที่ผมเพิ่งจะยี่สิบต้นๆ ทั้งที่ผมกำลังมีความรัก ทั้งที่ผมมีเรื่องที่อยากทำมากมาย ทั้งที่ผมยังไม่อยากตาย...
ผมตัดสินใจปิดเรื่องนี้เป็นความลับ และจะไม่บอกกวังมินเด็ดขาด


 
10 มีนาคม 
สุดท้ายความลับก็ไม่มีในโลก กวังมินรู้เรื่องที่ผมป่วย และรู้ว่าเทียนชีวิตของผมจะอยู่ได้ไม่เกินครึ่งปี
เขาร้องไห้ทั้งคืนและกอดผมแน่นจนถึงเช้าราวกับว่าถ้าตื่นขึ้นมาร่างของผมจะหายไป
ผมพยายามเช็ดหยดน้ำใสที่ไหลรินออกมาจากดวงตาของคนที่ผมรัก แต่ว่าความเสียใจของเขามันมีมากกว่าหยาดน้ำตาที่หลั่งออกมา
ผมรู้ดีเพราะผมเองก็อยากร้องไห้เหมือนกัน แต่น้ำตามันกลับไม่ไหลออกมานี่สิ
 
ผมรู้ดีว่ามนุษย์ไม่อาจฝืนลิขิตฟ้าได้…
 
เราสัญญากันว่าจะใช้เวลาที่เหลืออยู่สร้างความทรงจำที่ดีให้แก่กัน ผมยังคงไปเรียนและใช้ชีวิตตามปกติ และไม่บอกเรื่องนี้กับใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิท


 
30 กรกฎาคม 
ชีวิตผมคงเหลือเวลาไม่มากแล้ว เมื่อนึกถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมาผมมีความสุขมาก แม้ก่อนหน้านั้นจะต้องเผชิญกับความทุกข์บ้างก็ตาม ผมได้เกิดมาพร้อมกับคนสำคัญในชีวิต ได้ดูแลเอาใจใส่ และได้เป็นคนรักของกวังมิน
ทุกวันที่ผ่านไปเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากสำหรับผม
ทุกวันนี้กวังมินยังคงมอบรอยยิ้มสดใสให้ผมอยู่เสมอ ทั้งที่ในใจของเขาคงเจ็บปวดเป็นที่สุด 
ผมพยายามลืมเรื่องที่ตัวเองป่วยและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อตอบแทนรอยยิ้มของคนที่ผมรัก
 
โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเราสองคน ...
 
17 กันยายน
ไม่ทันไรฤดูใบไม้ร่วงก็มาเยือนแล้ว หนึ่งปีมันช่างผ่านไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน พรุ่งนี้ผมจะยังมีชีวิตอยู่อีกไหม? ผมกลัวเหลือเกิน ความสุข รอยยิ้มที่ผมได้รับจากคนที่รัก ผมไม่อยากเสียมันไปเลย
ผมไม่ได้กลัวความตายหรอกนะ เพราะผมทำใจมาตั้งครึ่งปีแล้วนี่นา แต่กลัวว่าถ้าผมจากไปกวังมินจะเป็นอย่างไร? ผมไม่อยากให้เขาร้องไห้ ผมอยากให้เขามีความสุข ผมไม่สามารถรักษาสัญญาที่เคยบอกว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดได้
 
ขอโทษนะ..กวังมิน
 
พรสุดท้ายที่ผมอยากจะขอจากพระผู้เป็นเจ้า...
ขอให้กวังมินได้พบคนที่ดีกว่าผม
ขอให้คนคนนั้นรักและเข้าใจเขามากกว่าผม
ขอให้รอยยิ้มที่สดใสของกวังมินคงอยู่ตลอดไป
 
โจยองมินรักโจกวังมิน…ที่สุด
 

.
.
.


 
เมื่อบันทึกหน้าสุดท้ายถูกปิดลง น้ำตามากมายก็หลั่งไหลออกมาจนอาบไปทั่วสองแก้ม ร่างบางกอดสมุดเล่มสวยแนบแผ่นอก มือเรียวเกาะกุมเกี่ยวแหวนสีเงินเกลี้ยงบนนิ้วมือข้างซ้ายราวกับต้องการที่พึ่งทางใจ ของเพียงสิ่งเดียวที่อีกคนให้ไว้พร้อมกับความรักมากมายที่เขาเคยมองข้าม
 
 

ไม่เคยเสียใจที่รักคนคนนี้
ไม่เคยโทษฟ้าที่พาคนรักจากไป
แต่ ...
เสียใจที่ใช้เวลานานกว่าจะรู้ใจ
เสียใจที่รักนายช้าไป
 

ขอบคุณที่รักชั้นมากขนาดนี้…ขอบคุณจริงๆ
 

 
I will love you forever
 


.
.
.



 
Fin


 

อ่านนะคะ พึ่ชม :]




สลัดผักกกกกกกก !

ไม่น่าลงมาอ่านข้างล่างเลย งื้อออออ~

แต่มันติดลมม 5555555555555

สงสารกวังมิน ยองมินด้วย

อยู่ด้วยกันไม่เท่าไหร่ก็ต้องแยกจากกัน

พี่ชมใจร้ายยย งื้อออออ

เมอร์รี่คริสมาต์นะคะ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

งืออออ นำ้ตาร่วงกลางดึก อุตส่าห์ทำใจกลั้นใจอ่านข้างล่างแล้วนะ ทำไมพี่พู่ทำกับน้องแบบนี้ สงสารยองมินมาเกือบทั้งเรื่องสุดท้ายสงสารน้องกวังมากกว่า คนที่จากก็จากไปแล้วแต่คนที่อยู่นี่สิ ...ต้องทนอยู่ด้วยความเจ็บ แงงงง กวังมินดราม่าอ่ะ บอกตรงๆไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ แบบที่พี่ยองตาย เศร้าเบย น้องอุตส่าห์กลับมาหาไม่ทันไรไหงพี่ยองทิ้งน้องไปแบบนี้อ่ะ ต่อไปนี้น้องกวังคงเหงามากสินะ อยากจิปลุกวิญญานยองมินให้มาอยู่กับน้องจริงๆ 555+ เมอรี่คริสต์มาสนะค่ะ แต่งฟิคดีดีแบบนี้ให้อ่านอีกนะคะ

คือนี่อ่านไปแล้วแบบว่า สงสารอ่า

ฮึ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (ฮึ๊ยเพื่อ??)
เดี๋ยวดึกๆบัวมาดิทนะพี่ชมพู่ ถ้าบัวลืมพี่ชมพูมาเรียกในทวิตด้วยนะก๊ะะ /โดนเตะ

------------------------------------


มายก๊อด!!!!!!!!!!!!
พี่ชมพู่ ;---; ) ทำไมเศร้าอา งอแงแป๊บบ
น่าจะเลื่อนข้ามพาร์ตเสริมออกมาอ่ะ สงสารตากวังมินอ่ะ
อุตส่าห์กลับมาอยู่ด้วยแล้วแท้ๆ พี่ยองก็อยู่ด้วยไม่ได้อีก
ฮือออ ตากวังกลับมาช้าไปอ่ะ โอ้ยยยยยยยย -0-) /นั่งท่าเจ๊กหมดทุน
รู้สึกห่อเหี่ยว เศร้าอ่ะะะ พี่ยองอ่ะ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ฮือออ
น้องกวังเรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่ะ ใสๆน่าเอ็นดู -/-) นั่ลลัคคค
แต่ว่าบัวขอตินิดนึงน้าพี่ชมพู่~ คือไอตรงพาร์ทแรกอ่ะ
มันใช้ฟ้อนต์สีฟ้าก็โอเคแหล่ะะ แต่พอมาถึงพาร์ตที่ซ่อนแล้วมันอ่านยากมากเลยอา
;-----; ) คือพื้นหลังพาร์ตซ่อนมันเป็นสีครีมอ่ะเนอะ

แปะค่ะ

----------------------------------

ขอออกตัวก่อนว่า เราอ่านจบตอนสีเทาค่ะ
ตอนจบเศร้าก็จริงค่ะ แต่ในความรู้สึกของเราคือมันเคลียร์นะ
มันไม่ได้หมายความในเชิงจบไม่สวย
พี่ชมพู่(ขออนุญาตเรียกแบบนี้เลยนะคะ เรียกตามคนอื่นเขาอีกที 555)วางพล็อตเรื่องได้สวยมากๆ สวยจนเราหยุดที่จะอ่านให้จบแค่ตอนที่เป็นตัวอักษรสีฟ้าไม่ได้เลย
พอมาอ่านอักษรสีเทาแล้วน้ำตาไหลเองเลยค่ะ ทีแรกที่คิดไว้ไม่ได้คิดถึงในขั้นที่ยองมินเสียนะ คิดแค่ว่ายองกวังอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเฉยๆ
สงสารทั้งยองทั้งกวัง ได้อยู่ด้วยกันในฐานะที่เกินพี่น้องแค่แปบเดียวเอง..

เศร้าอะแม่ชม
นี่อ่านไปสงสารทั้งกวังทั้งยอง
พอได้อยู่ด้วยกันแล้วแต่กลับต้องเสียอีกคนไป
กวังมินรู้ตัวช้าจิงๆ ทั้งๆคนที่รักกวังมากที่สุด อยู่ข้างๆมาตลอด
อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด แต่กลับมองไม่เห็น ไม่ใช่ไม่ใส่ใจ
แต่กวังอาจจะคิดแค่ว่าความรู้สึกที่ตัวเองเป็นคือรักที่พี่น้อง
มีให้กันเท่านั้น แต่พอพี่ยองเผยความรุ้สึกแล้วลองมาคิดทบทวน
ก็เพิ่งเข้าใจว่า ตัวเองก็รักอีกคนไม่น้อยไปกว่ากันเลย
แต่โชคชะตามักเล่นตลกนะ ได้อยู่ด้วยกันเพียงเพื่อแค่บอกลากันในวันที่รักกันจนหมดหัวใจ ต่อให้มีใครดีแต่ไหน คงแทนที่
คนที่เป็นทั้งชีวิตและจิตใจของกวังมินไม่ได้แน่ ถึงพี่ยองจะจากไป แต่กวังคงรักและไม่อาจลืมได้ แงๆๆๆ เศร้าอะแม่ชมมมม งือๆๆ ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านนะคะ หน่วงดีอะ ชอบ
แล้วก็Merry Christmas&Happy New Year 2015 ค่ะ

แค่อยากลองแหกกฎตัวเองดูซักหน่อยก็เลยต้องควานหากล่องทิชชู่แทบไม่ทัน ;_; ฮาา
ก็เพราะสำนวนภาษาของท่านพี่ชมพู่สวยมากๆ แล้วก็บางทียิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พออ่านสีฟ้าจบแล้วก็อ่านสีเทาต่อจนได้ อ่านไปก็เช็ดน้ำมูก เอ๊ย น้ำตาไป ต้องขอบคุณท่านพี่ชมพู่ที่จุดชนวนให้ได้ปลดปล่อยความเครียดออกมาได้อย่างเต็มที่(?) ร้องไปแล้วรู้สึกโล่งขึ้นเยอะเลย แฮ่
ความจริงก็สงสารเมนแต่ความจริงอีกอย่างก็คือเป็นคนโลกสีเทา ในเมื่อกวังมินเป็นคนเลือกที่จะหันหลังให้คนที่รักมากที่สุด ความลังเลใจทำให้ยองมินต้องอดทนรอโดยไร้จุดหมาย อาจเป็นการลงโทษจาก(ท่านที่ชมพู่)ผู้ลิขิตชะตาที่ทำให้กวังมินต้องอยู่กับความเจ็บปวดและคิดถึงคนที่ไม่มีวันหวนกลับมา พรสุดท้ายของยองมินคงไม่มีทางสัมฤทธิ์ผลในเมื่อไม่มีใครที่จะรักและเข้าใจกวังมินได้มากกว่าคนที่ลืมตาดูโลกพร้อมกันอีกแล้ว..นี่ก็ดาร์กโหมดเทิร์นออนเต็มพิกัด ฮาา ขอหยุดการพร่ำเพ้อเอาไว้เท่านี้ ขอบคุณที่เขียนฟิคดีๆ ให้อ่านนะขอรับ

เป็นฟิคในวันที่หนาวๆ แต่ก็อบอุ่นในหัวใจมากๆเลยคะ
ยังมึนๆกับเนื้อเรื่อง แต่พอมาอ่านบทสรุปก็..อ๋ออออ... ทันทีเลยคะ
เป็นเรื่องที่น้องกวังเป็นฝ่ายเมินพี่ชายและละเลยรักของพี่จนมานึกได้ว่าอีกคนสำคัญ ต่างจากเรื่องอื่นๆ ที่ส่วนมากน้องกวังจะเป็นฝ่ายรักพี่ชายมาก่อน ...
มีฉากหวานๆอย่างแคนดี้คิส อ่านแล้วยิ้มตามเลยคะ น้องยังใสๆเหมือนเดิมแถมยังขี้อายไม่เปลี่ยน
อ่านตอนแรกงงๆ เพราะไม่เข้าใจสถานการณ์ก่อนหน้าที่น้องหนีไปเมืองนอก เลยไปดึงอารมจากเรื่อง buttween us มาอ่านคะ เพราะเห็นพี่พู่บอกว่ามันคล้ายกัน แล้วมาอ่านอีกรอบเมื่อกี้ ทำให้เข้าถึงความดีใจที่พียองมีต่อน้องได้ (ตอนที่เจอน้องที่หน้าประตูห้อง)
เลิฟซีนไม่หวือหวา มันหวานๆ ละมุล อบอุ่นในหัวใจ มีฉากจูบ กอด ที่พออ่านแล้วก็รู้สึกดีในใจคะ
ชอบประโยคนี้มากคะ .. นายเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดสำหรับฉัน เป็นของขวัญที่พระเจ้าประทานให้หลังจากหกนาทีที่ฉันเกิด
บขอบคุณฟิคสวยๆในวันคริสมาสต์นะคะ

ปล. แก้มเองคะ นี่ยูสลูกสาว นึกได้ว่ามีใช้ยูสนี้ ฮาาาาาาา

อื๊บบบบบ บ!
________________________________________________________

รู้สึกยาวนานมากกับการห่างหายไปจากบอร์ดฟิค 55555555555
น่ารักค่ะ ชีวิตดี๊ดีอ่ะ 5555 น้องกลับมาดูพี่ยองดีใจและมีความสุขมากๆ
เป็นช่วงเวลาที่โรแมนติดและทำให้ยิ้มตามค่ะ แอบหน่วงนิดหน่อยตรงอดีตกวัง
แต่ทุกอย่างผ่านไปแล้วก็ผ่านไป พอกลับมาปัจจุบันก็โอเค เห็นว่ากวังรักพี่ยองแล้ว><
นี่อุตส่าบอกกับตัวเองว่าจะจบแค่ในช่วงที่ถูกซ่อนนะคะ แต่ทมาย T--T
ทมายพี่พู่ต้องรังแกเด็กๆด้วย ฮือออออออออออออออ อ!
คือรู้แน่ๆว่ายองต้องเป็นอะไรซักอย่างแต่ไม่คิดว่าไดอารี่ที่กวังกำลังอ่านคือปัจจุบันสุดๆ
ปัจจุบันแบบ เฮ้ยยยย นี่เราโดนหลอกหรออออ หรืออะไร หรือเวลาผ่านไปไว
แต่ที่แน่ๆคือ สงสารพี่ยองมากๆ ตรงช่วงปลายๆของไดอารี่ พี่ยองที่รู้ตัวแล้ว
น่าสงสารมากๆเลยค่ะ คือคนรักกันแล้ว แล้วดูดิ ผ่านอุปสรรคมาตั้งเยอะแยะ
แต่ทำไมพี่พู่ใจร้ายย T^T เพลงมาเลยค่ะ เวลาไม่เคยพอ 55555 สงสารทุกคน
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ในความรู้สึกคิดว่าจบสวยนะคะ มันตรึงใจและเข้าใจฟีลน้องกวัง
ณ จุดๆนี้พี่ยองแสนดีมากๆค่ะ ถ้าน้องกวังจะรอพี่ยองมาเกิดใหม่ไหวไหม? ผิดๆ 555
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆของเด็กๆนะคะ ทูดโทนมาก ชอบบ >< สู้ๆค้าบบบบ บ! XD

อ่านนะคะ
....................

ก่าจะรู้ใจตัวได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ช่วงเวลาของการมีความสุขมาสั้นไปจริงๆ
เศร้าแทนลูกชายคนเล็กจุง

แต่ยังดีนะที่กวังรู้ใจกลับมาหายอง ไม่งั้นคงต้องจากกัน
ทั้งๆที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกที่แท้จริง
ตอนแรกอ่านแค่แบบแฮปปี้เอนดิ้งนะ แต่ไหนๆก็ไหนล่ะ 555+
เจ็บแค่นี้แม่ทนได้ลูก T.T
การที่กวังต้องมานั่งอ่านที่ยองเขียนถึงตัวเองมันช่างปวดร้าววว
แล้วในวันที่ไม่มียองอยู่ข้างๆแล้วด้วย
แงๆ อยากจะวิ่งไปปลอบ #ผิดๆ แฮะ ...

ขอบคุณสำหรับฟิคอบอุ่นปมเศร้าในช่วงเวลาหนยาวๆแบบนี้นะคะ ฮาาา

เฮืออกกกก

โอยยยยยยย คือเศร้าแท้ T_T ทำไมกัน
ทั้ง ๆที่ได้รักกันแล้วแท้ ฮือ อ ออออออ

อ่านนะคะ
________________________________

ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อ่านพาร์ทสองเด็ดขาด จบแบบนั้นน่ะแหละน่ารักเลย ฮือออออออ ทำไมกวังเรื่องนี้น่ารักจังเลย ถ้าเราเป็นพี่ยองก็อดทนไม่ไหวเหมือนกัน น้องกวังเวอร์ใสๆคิ้วตี้สุดๆ >< ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ~