![[OS] [PG] ของขวัญ [YM X KM] 2KZq5y](https://2img.net/h/image.ohozaa.com/i/c73/2KZq5y.png)
Title: ของขวัญ
Author: tearssra
Note: เมอร์รี่คริสมาสต์ค่า
- เจอกันอีกทีฟิควันเกิดจองมินนะคะ (ถ้าทันนะ)
24 ธันวาคม 20XX เวลา 15.30 น.
“เฮ้อออ… ฮยอนมินไม่น่าไปเล่นหิมะเลยนะคะคุณ” เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้น ในห้องผู้ป่วยแผนกเด็กเล็กในโรงพยาบาลใจกลางกรุงโซล
“เด็กๆก็อย่างนี้ทั้งนั้นแหละ เห็นหิมะแรกแล้วใครจะอดไปเล่นไม่ได้ จริงไหม?” ผู้เป็นพ่อตอบพลางส่งยิ้มกำลังใจให้กับภรรยาของตน
“กวังมินก็อีกคน... นี่ขนาดโตจนจะจบมัธยมปลายแล้วนะเนี่ย ยังทำตัวเหมือนเด็กๆไปซะได้” คราวนี้คนเป็นพ่อไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่สนใจอะไรมากนัก แล้วทรุดลงนั่งข้างกับลูกชายคนโต ‘โจ ยองมิน’
“แล้วเราทิ้งน้องไว้ที่บ้านจะดีหรือครับ?” ยองมินถามหลังจากที่นั่งฟังแม่บ่นเกี่ยวกับเรื่องของน้องชายทั้งสอง ที่ทำตัวไม่รู้จักโตสักที
“ลูกก็รู้... ยองมิน แฝดเราน่ะกลัวหมอจะตาย” ครั้งนี้คุณแม่ไม่ได้บ่นอย่างเคย แต่เธอแค่ยิ้มอย่างขันๆในพฤติกรรมเหล่านั้น
เวลา 17.00 น.
ยองมินขยับตัวอย่างอึดอัดหลังจากที่ต้องนั่งเฝ้าน้องชายคนสุดท้าย ที่โดนคุณหมอสั่งให้แอดมิทเป็นเวลาสองวัน เนื่องจากออกไปเล่นหิมะเป็นเวลานานเกินไปจนโดนหวัดกิน
“แม่ครับ...”
“หืม?”
“แม่จะว่าอะไรมั้ย ถ้าผมจะกลับไปดูกวังมินที่บ้าน”
“ไม่หรอก ดีแล้วล่ะ คืนนี้พ่อกับแม่กะเอาไว้ว่าจะนอนเฝ้าน้องสักคืน ยองมินกลับไปก็ดูแลน้องให้ดีๆแล้วกัน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็โทร. มาหาพ่อแล้วกันนะ” พ่อของยองมินตอบ ยองมินรีบพยักหน้ากับคำสั่งทั้งหมดแล้วลุกออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“เด็กแฝดนี่... ห่วงกันดีนะคะ” ผู้เป็นภรรยาเอ่ยอย่างยิ้มๆ ดีใจที่แฝดของเธอรักกันดี
“ต้องห่วงสิ....” ผู้เป็นสามีกล่าว พลางเงียบไปนิดนึง
“ฟ้าส่งเขาสองคนมาให้รักกันนี่”
เวลา 19.20 น.
โจ ยองมินก้าวเข้ามาในห้องนอนของน้องชายอย่างเร่งรีบ แล้วมาหยุดลงที่เตียงริมหน้าต่างที่ปรากฏผ้านวมผืนหนาที่ขดกันจนเป็นก้อนกลมๆก้อนยักษ์ เขานั่งคุกเข่าลงกับพื้นแล้วจัดการนำมือทาบกับหน้าผากของน้องชาย ก่อนที่จะเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้น
ยองมินรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ จัดการหากะละมังแล้วรองน้ำอุ่นๆจนเกือบล้นพร้อมกับผ้าขนหนูผืนที่ไม่ได้ใหญ่มากนักเพื่อที่จะได้ทำการเช็ดตัวให้กับน้องชาย
“อยู่นิ่งๆนะกวังมิน นายก็รู้ว่าฉันเคยเช็ดตัวให้ใครที่ไหนกัน” ยองมินบ่นเบาๆพร้อมก้มตัวลงเพื่อให้เช็ดตัวให้กวังมินได้สะดวกมากขึ้น โจ ยองมินจัดการเอาผ้าชุบน้ำแล้วบิดให้หมาดๆ แล้วนำมาไล่ซับตามใบหน้าที่ขึ้นเป็นริ้วแดงๆจากอุณหภูมิของร่างกายที่เพิ่มสูงขึ้นของผู้เป็นน้อง กวังมินขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้พี่ชายเช็ดตัวให้สะดวกมากขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ก็ตาอยู่ก็ตาม
เวลา 20.10 น.
เมื่อเช็ดตัวเสร็จยองมินก็นำกะละมังผ้าไปเก็บไว้ในห้องน้ำ พลางนำข้าวต้มร้อนๆที่แม่เตรียมไว้ให้ก่อนพาฮยอนมินไปหาหมอที่โรงพยาบาลออกมาอุ่นแล้วยกขึ้นมาให้น้องที่ยังนอนซมอยู่บนเตียง
“ตื่นขึ้นมาทานข้าวก่อนนะกวัง” ยองมินสะกิดเรียกคนเป็นน้อง พลางจัดการดึงคนใต้ผ้านวมมานั่งพิงหัวเตียงเพื่อให้ทรงตัวง่ายขึ้น กวังมินขยี้ตาอย่างงัวเงียอีกครั้งและหาวออกมา คงเป็นเพราะพิษไข้ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ถึงแม้ยองมินจะเช็ดตัวให้แล้วก็ตาม
“ฉันรู้ว่านายง่วงนอน แต่ตื่นขึ้นมาทานอะไรบ้างจะได้ทานยาไง” ยองมินพูดกับน้องชายที่พยายามลืมตาปรือๆขึ้นมามอง ยองมินถอนหายใจอย่างขันๆ เพราะปกติแล้วกวังมินจะเป็นพวกเถียงคำไม่ตกฟากอยู่เสมอ แต่พอไม่สบายทีไรก็ไม่มีแรงที่จะทำอะไรซะแล้ว
โจ ยองมินนำโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆมาตั้งไว้บนเตียงของกวังมิน แล้วยกถาดข้าวต้มมาไว้ตรงหน้าของน้องชาย
“ไหวมั้ย? ถ้าไม่ไหวจะป้อนให้” เมื่อได้ยินดังนั้น... โจ กวังมินพยักหน้าอย่างรวดเร็วพลางเอนหัวไปซบกับบ่าของพี่ชาย
“งั้นอยู่นิ่งๆนะ ทานให้หมดด้วย” ยองมินพูดหลังจากที่จัดการป้อนข้าวต้มคำแรกไปได้สำเร็จ ส่วนคนที่ถูกป้อนนั้นก็ได้เคี้ยวและพยักหน้าอย่างไม่มีแรงจะมาพูดหรือเถียงทั้งนั้น
เวลา 20.50 น.
ข้าวต้มในชามพร่องลงไปกว่าครึ่งถ้วย แต่เมื่อยองมินพยายามคะยั้นคะยอที่จะให้กวังมินทานต่อไปอีกสักนิด แต่กวังมินก็ได้แต่ปฏิเสธพร้อมบอกว่าทานต่อไม่ลงแล้ว
ยองมินจึงไม่พยายามให้น้องทานต่อ แต่กลับเลื่อนถ้วยที่ใส่ยาลดไข้ไว้ตรงหน้า กวังมินที่ไม่ชอบทั้งโรงพยาบาล หมอ พยาบาลและยา จึงทำหน้ารังเกียจมากขึ้นกว่าเดิมขึ้นไปอีก แต่เหมือนยองมินจะรู้ทั้นเขาจึงพูดดักหน้าไว้ก่อน
“ถ้าไม่ทานยา... นายต้องโดนทั้งพ่อและแม่ลากไปโรง’บาลแน่ๆล่ะกวัง” กวังมินกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย เพราะพี่ชายตัวดีเหมือนจะรู้ทั้นไปเสียหมด
“รู้แล้วน่ะ” กวังมินยอมกลั้นใจกินยาลดไข้ เมื่อเม็ดยาขมๆผ่านลงคอไปแล้วเขาก็เตรียมตัวนอนต่อทันที
“นายจะกลับห้องไปก็ได้นะ ไม่ต้องเฝ้าหรอก” เขาโผล่หน้าออกมาคุยกับพี่ชายที่ดูเหมือนจะปักหลักอยู่ตรงปลายเตียงตลอดเวลา
จะนอนหลับมั้ยเนี่ย? กวังมินคิดอยู่ในใจ
“อือ... เดี๋ยวนายตื่นเข้ามาแล้วไม่เห็นใคร จะร้องไห้งอแงอีก” ยองมินยกเรื่องสมัยเด็กๆของกวังมินมาล้อ
“นี่! ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”
“แต่ในสายตาฉันนายก็ยังเด็กอยู่นั่นแหละกวัง” ยองมินพูดเสียงนุ่ม ขณะที่กวังมินกำลังจะอ้าปากเถียงยองมินก็ กลับแทรกขึ้นเสียก่อน
“ไม่ต้องมาเถียงแล้วน่ะ นายนอนไปเถอะเดี๋ยวฉันเอาจานไปเก็บก่อน”
“อืม” กวังมินรับคำเขาจับผ้านวมดึงขึ้นมาเพื่อคลุมโปง เพื่อไล่ความหนาวจากร่างกายไปให้หมด ยองมินที่ดูน้องอยู่แล้วแน่ใจว่ากวังมินอาการเริ่มดีขึ้นแล้วจึงนำถามอาหารเมื่อครู่ไปล้างทันที
เวลา 23.55 น.
โจ กวังมินขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลออกตามแผ่นหลัง คอ และตามหน้าผาก ของจัดการดึงผ้านวมออก แล้วผลิกตัวไปทางหน้าต่าง
สงสัยไข้จะลดแล้ว... กวังมินคิดในใจ คงต้องขอบคุณยองมินสินะ เมื่อคิดได้ดังนั้นกวังมินจึงผลิกตัวไปอีกด้านซึ่งปรากฏร่างของพี่ชายฝาแฝดลางๆในความมืด กวังมินขยับตัวเล็กน้อยแล้วพยายามพิงศีรษะกับหัวเตียงแล้วต้องชะงักเมื่อมือของตนขยับไม่ได้เหมือนที่ร่างกายต้องการขยับ
โจ กวังมินไล่สายตาไปยังมือของตนที่ถูกมือของใครบางคนกุมมือของตนอยู่ แล้วยิ้มกว้างอีกครั้งเมื่อเห็นมือของใครคนนั้นเป็นของ โจ ยองมิน กวังมินกระตุกมือของตนออกเบาๆเพื่อจะได้ชยับตัวให้สบายมากขึ้นหลังจากที่นอนหลับมานานมากแล้ว และอีกนัยหนึ่งก็คือเขาไม่ต้องการให้ยองมินตื่น
แต่เหมือนจะไม่ได้ผลเพราะทันทีที่กวังมินดึงมือของตนออก ยองมินก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ
“ตกใจหมด...” กวังมินบ่นเบาๆ แล้วปรายตามองไปยังมือของตนเอง “ปล่อยได้แล้วน่า”
“กี่โมงแล้ว?” แต่ดูเหมือนยองมินจะไม่ได้ใส่ใจฟังในคำขอของน้องชายมากนัก กวังมินทำเวียงจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ในห้อง
“อีกสองนาทีเที่ยงคืน”
“กวัง... คริสมาสต์ปีนี้นายอยากได้อะไรเป็นของขวัญ?” ยองมินถามพร้อมจ้องมองน้องชายตาแป๋ว
“ถามทำไม?”
“เออน่า... ตอบมาสิ” กวังมินกอดอกครุ่นคิดอยู่สักพัก แต่สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ไม่รู้สิ... คิดไม่ออกล่ะ แล้วนายล่ะ? อยากได้อะไร” เมื่อกวังมินถามดังนั้น ยองมินก็ได้แต่อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ราวกับมีแผนการบางอย่างอยู่ในหัว
“หึ... ไม่บอกหรอก”
“อ้าว! แล้วอย่างนี้ฉันจะรู้ได้ยังไงอ่ะ?” กวังมินโวยวายตอบพร้อมกับทุบไปที่ไหล่ของพี่ชายหนึ่งที
แต่ไม่ทันที่ยองมินจะตอบอะไรเสียงโทรศัพท์ที่ยองมินก็ดังขึ้นมา กวังมินขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะสงสัยว่าใครกันที่โทรมาดึกๆดื่นๆแบบนี้
“ใครโทรมาเหรอ?” ยองมินไม่ตอบ แต่กลับหยิบโทรศัพท์มาโชว์หน้าจอ
25 ธันวาคม 20XX เวลา 0.00 น.
“เมอร์รี่คริสมาสต์นะกวังมิน” กวังมินที่ถึงแม้ยังงงกับวันเวลาที่ผ่านไปเร็วจนเกินไปจากการนอนหลับเป็นตาย ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆแล้วตอบกลับ
“อื้ม เมอร์รี่คริสมาสต์เหมือนกันนะยองมิน แล้วก็ขอโทษนะที่ไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้” เขาพูดเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เตรียมหรอก...” กวังมินเงยหน้ามองคนพูด แต่ยังที่เขาจะได้พูดอะไรออกไปคนตรงหน้าก็โถมเข้ามากอดเสียก่อน ยองมินดึงคนตรงหน้าเข้ามาใกล้อีกนิดแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พลางกระซิบที่ใบหูของน้องชายที่กึ่งนั่งกึ่งนอนหน้าแดงอยู่ตรงแผ่นอกของผู้เป็นพี่ชาย
“...เพราะนายเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในโลกเลยล่ะ”
Fin.
