![[OS] Boy Next Floor 2KZq5y](https://2img.net/h/image.ohozaa.com/i/c73/2KZq5y.png)
Title : Boy Next Floor
Author : Mapipi_k
Couple : Shim Hyunseong X Lee Jeongmin [SeongJeong]
![[OS] Boy Next Floor 891XWh](https://2img.net/h/image.ohozaa.com/i/e02/891XWh.png)
‘ออด...อ่อด..ออด...’
“ครับๆ มาแล้วครับ” ร่างของผู้เป็นเจ้าของห้องวิ่งตรงมายังประตู เสียงกริ่งดังขึ้นอยู่หลายครั้งจนกระทั่งประตูถูกเปิดออก ดวงตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อยเนื่องจากแสงอาทิตย์ในยามเช้า บุรุษไปรษณีย์ยกยิ้มกว้างก่อนจะยื่นกล่องพัสดุขนาดใหญ่ให้
“พัสดุของคุณครับ”
“ออบอุบอับ (ขอบคุณครับ)” เสียงขานรับอุบอิบเพราะแปรงสีฟันที่อยู่ในปาก มืออีกข้างที่ว่างยื่นออกไปรับกล่องพัสดุอย่างทุลักทุเล บุรุษไปรษณีย์ยิ้มขำแล้วเดินจากไปหลังจากที่ส่งของถึงมือเป้าหมายเรียบร้อย
‘ใครส่งของมาให้น้า ~ ’ เจ้าของห้องคิดในใจ มือเล็กค่อยๆวางกล่องลงบนพื้นอย่างทะนุถนอม ปิดประตูห้องลง แล้วใช้ขาเตะกล่องพัสดุกล่องใหญ่ไปตามทางเดินพร้อมกับแปรงฟันต่ออย่างมีความสุข เสียงเพลงจังหวะฟังสบายดังแว่วมาตามสายลม ศีรษะกลมโยกไปตามจังหวะเพลง อพาร์ทเม้นท์ย่านชานเมืองเงียบสงบดังเช่นทุกวัน
...ริมฝีปากบางยกยิ้มกว้างให้กับตัวเองในกระจก มือเล็กจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าที่ ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันอาทิตย์แต่เขาก็ยังตื่นเช้าเหมือนเช่นทุกๆวัน หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาจัดการกับกล่องพัสดุปริศนากล่องนั้นต่อ...
“ใครเป็นคนส่งมากันนะ อ้าว! นี้มันไม่ใช่ของเรานี่หว่า ของใครฟ่ะ?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อพบว่ากล่องกล่องนั้นไม่ได้ถูกส่งมาในชื่อของเขา
“ของห้อง 054 นี้ ของคนที่อยู่ชั้นบนนี้หว่า สงสัยส่งผิดมั้ง” คนตัวเล็กถอนหายใจ กล่องใบใหญ่ถูกยกขึ้นมาถือไว้ในอ้อมกอด ประตูห้องพักถูกเปิดออกและถูกปิดลงด้วยฝ่าเท้าอย่างงดงาม เสียงเดินเตาะแตะดังขึ้นตามจำนวนขั้นบันได เนื่องจากอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ไม่มีลิฟต์เพราะมีแค่ 6 ชั้นเท่านั้น
“ทำไมก่อนส่งเขาไม่ตรวจสอบห้องให้ดีก่อนนะ ห้องผม 045 ครับพี่ ไม่ใช่ 054 ฮ่วย! แล้วลำบากต้องขนขึ้นมาให้ป่ะเนี่ย เหนื่อยฟรีเลย”
‘ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง’
“เฮ้ย ~ ทำไมชั้นนี้เสียงกริ่งไม่เหมือนชั้นเราเลยอ่ะ”
‘ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง’
“เออ ไม่เหมือนจริงๆด้วย!” และเสียงกริ่งก็ยังคงดังขึ้นอยู่อีกหลายครั้งเนื่องจากความมือบอนของคนตรงหน้า แต่ไม่ว่าจะกดกริ่งเล่นไปอีกกี่ครั้งก็ยังไม่มีคนเปิดออกมาสักที ร่างเล็กตัดสินใจลากกล่องหลบออกมาด้านข้างเพื่อไม่ให้ขวางประตูแล้วหันหลังเดินจากมา
“ครับๆ มาแล้วครับ ขอโทษด้วยครับ อะ..อ้าว! ไม่เห็นมีใครเลย” เสียงพูดจากด้านหลังดังขึ้น ขาเรียวที่กำลังเดินอยู่ชะงัก ใบหน้าเล็กหันกลับไปมองก็พบกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง มือของเขายังคงจับลูกบิดประตูเอาไว้
“เอ่อ..คุณ ชิม ฮยอนซอง หรือเปล่าครับ?”
“ครับ ใช่ครับ เมื่อกี้คุณเป็นคนกดกริ่งเหรอครับ?” ผู้ชายตรงหน้าเอียงศีรษะมองเล็กน้อย แว่นตาอันกลมตกลงมาอยู่ที่ปลายจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้มจางๆ ดวงตาคู่นั้นสบเข้ากับดวงตาคนตัวเล็กตรงหน้า
“ครับ คือพัสดุของคุณส่งผิดมาที่ห้องของผมน่ะครับ ผมก็เลยยกมาให้”
“โอ๊ะ! ขอบคุณมากเลยนะครับ” เขาก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณ ผู้ชายคนนั้นอ้าปากพยายามจะพูดต่อ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปมากกว่านั้น อยู่ๆก็มีสุนัขพันธุ์โกลเด้นตัวโตวิ่งตรงเข้ามาหาคนตัวเล็ก
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนๆๆๆ ใจเย็นพี่เบิ้ม ข้าน้อยมาดีนะพี่นะ” คนตัวเล็กยกมือขึ้นห้ามสุนัขตรงหน้า ดูเหมือนมันจะรู้ตัว ดวงตากลมโตจ้องมาทางเขาอย่างเว้าวอน พวงหางโตสะบัดไปมาไม่หยุด
“ดูเหมือนซารางจะชอบคุณนะครับ” ฮยอนซองเดินเข้ามาหา ร่างสูงก้มลงหยิบเชือกที่คล้องอยู่กับปลอกคอขึ้นมาถือไว้
“ซาราง? ตัวเมียเหรอครับ?”
“เปล่าครับ เขาเป็นตัวผู้”
“อ่อ..เอ่อ..ผมจองมินนะครับ ลีจองมิน ยินดีที่ได้รู้จัก” คนตัวเล็กยิ้มจนตาหยีทำเอาคนที่ได้เห็นอดยิ้มตามเสียไม่ได้ จองมินเอื้อมมือไปลูบหัวซาราง เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อซารางเลียมือคนตรงหน้า ท่าทางเหล่านั้นล้วนอยู่ในสายตาของร่างสูงทั้งหมด
“ผมชิม ฮยอนซอง ครับ พักอยู่ห้อง 054”
“ห้อง 054 เนี่ย ใช่ ห้องที่ชอบเปิดเพลงดังๆหรือเปล่าครับ?” แก้มหนาขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อโดนแซว ฮยอนซองแสร้งทำเป็นกระแอมเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“ผมเปิดเพลงดังขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ก็ไม่นะครับ คงเป็นเพราะว่าห้องผมอยู่ข้างล่างห้องคุณด้วยนั้นแหละเลยได้ยินเสียงชัดเลย อ่อ ลืมบอกไป ผมอยู่ห้อง 045 ครับ”
“หื้ม? บังเอิญจังเลยนะครับ” ฮยอนซองยกยิ้มมากกว่าเดิม
“จองมินอายุเท่าไรครับ? ดูเหมือนเราจะอายุใกล้ๆกันเลยนะ”
“ผม 25 ครับ ฮยอนซองล่ะ?”
“25 เหมือนกันครับ จองมินเพิ่งย้ายมาหรือเปล่าครับ? ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลยล่ะ?”
“ผมอยู่ที่นี้มาประมาณ 2 เดือนแล้วครับ”
“จริงดิ! ผมก็อยู่ที่นี้มาประมาณ 2 เดือนแล้วเหมือนกัน บังเอิญจังเลยนะครับ”
“ถ้างั้น...เรามาเป็นเพื่อนกันไหมครับ? ผมอยู่ที่นี้ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย”
“ได้สิครับ คุณเป็นเพื่อนผมแล้วก็เป็นเพื่อนซารางด้วย ถ้างั้นเราไปคาเฟ่ใกล้ๆนี้ หากาแฟดื่มแล้วก็คุยกันซักหน่อยไหมครับ?” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และดูเหมือนว่าซารางก็กำลังตื่นเต้นที่ได้พบเพื่อนใหม่เหมือนกัน
“ดีเลยครับ!” จองมินฉีกยิ้มกว้าง
‘ โฮ่ง! ’
“คุณยิ้มน่ารักดีนะครับ ผมชอบนะเวลาที่คุณยิ้ม” คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนว่าแก้มของตัวเองกำลังเห่อร้อน จองมินรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดแก้มของตัวเองเอาไว้ ฮยอนซองหัวเราะพร้อมยิ้มจนตาหยี ต่างฝ่ายต่างส่งยิ้มให้กันแล้วเดินจูงเจ้าซารางออกไป
![[OS] Boy Next Floor Nk9PFD](https://2img.net/h/image.ohozaa.com/i/25b/Nk9PFD.png)
Author : Mapipi_k
Couple : Shim Hyunseong X Lee Jeongmin [SeongJeong]
‘ออด...อ่อด..ออด...’
“ครับๆ มาแล้วครับ” ร่างของผู้เป็นเจ้าของห้องวิ่งตรงมายังประตู เสียงกริ่งดังขึ้นอยู่หลายครั้งจนกระทั่งประตูถูกเปิดออก ดวงตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อยเนื่องจากแสงอาทิตย์ในยามเช้า บุรุษไปรษณีย์ยกยิ้มกว้างก่อนจะยื่นกล่องพัสดุขนาดใหญ่ให้
“พัสดุของคุณครับ”
“ออบอุบอับ (ขอบคุณครับ)” เสียงขานรับอุบอิบเพราะแปรงสีฟันที่อยู่ในปาก มืออีกข้างที่ว่างยื่นออกไปรับกล่องพัสดุอย่างทุลักทุเล บุรุษไปรษณีย์ยิ้มขำแล้วเดินจากไปหลังจากที่ส่งของถึงมือเป้าหมายเรียบร้อย
‘ใครส่งของมาให้น้า ~ ’ เจ้าของห้องคิดในใจ มือเล็กค่อยๆวางกล่องลงบนพื้นอย่างทะนุถนอม ปิดประตูห้องลง แล้วใช้ขาเตะกล่องพัสดุกล่องใหญ่ไปตามทางเดินพร้อมกับแปรงฟันต่ออย่างมีความสุข เสียงเพลงจังหวะฟังสบายดังแว่วมาตามสายลม ศีรษะกลมโยกไปตามจังหวะเพลง อพาร์ทเม้นท์ย่านชานเมืองเงียบสงบดังเช่นทุกวัน
...ริมฝีปากบางยกยิ้มกว้างให้กับตัวเองในกระจก มือเล็กจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าที่ ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันอาทิตย์แต่เขาก็ยังตื่นเช้าเหมือนเช่นทุกๆวัน หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาจัดการกับกล่องพัสดุปริศนากล่องนั้นต่อ...
“ใครเป็นคนส่งมากันนะ อ้าว! นี้มันไม่ใช่ของเรานี่หว่า ของใครฟ่ะ?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อพบว่ากล่องกล่องนั้นไม่ได้ถูกส่งมาในชื่อของเขา
“ของห้อง 054 นี้ ของคนที่อยู่ชั้นบนนี้หว่า สงสัยส่งผิดมั้ง” คนตัวเล็กถอนหายใจ กล่องใบใหญ่ถูกยกขึ้นมาถือไว้ในอ้อมกอด ประตูห้องพักถูกเปิดออกและถูกปิดลงด้วยฝ่าเท้าอย่างงดงาม เสียงเดินเตาะแตะดังขึ้นตามจำนวนขั้นบันได เนื่องจากอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ไม่มีลิฟต์เพราะมีแค่ 6 ชั้นเท่านั้น
“ทำไมก่อนส่งเขาไม่ตรวจสอบห้องให้ดีก่อนนะ ห้องผม 045 ครับพี่ ไม่ใช่ 054 ฮ่วย! แล้วลำบากต้องขนขึ้นมาให้ป่ะเนี่ย เหนื่อยฟรีเลย”
‘ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง’
“เฮ้ย ~ ทำไมชั้นนี้เสียงกริ่งไม่เหมือนชั้นเราเลยอ่ะ”
‘ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง’
“เออ ไม่เหมือนจริงๆด้วย!” และเสียงกริ่งก็ยังคงดังขึ้นอยู่อีกหลายครั้งเนื่องจากความมือบอนของคนตรงหน้า แต่ไม่ว่าจะกดกริ่งเล่นไปอีกกี่ครั้งก็ยังไม่มีคนเปิดออกมาสักที ร่างเล็กตัดสินใจลากกล่องหลบออกมาด้านข้างเพื่อไม่ให้ขวางประตูแล้วหันหลังเดินจากมา
“ครับๆ มาแล้วครับ ขอโทษด้วยครับ อะ..อ้าว! ไม่เห็นมีใครเลย” เสียงพูดจากด้านหลังดังขึ้น ขาเรียวที่กำลังเดินอยู่ชะงัก ใบหน้าเล็กหันกลับไปมองก็พบกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง มือของเขายังคงจับลูกบิดประตูเอาไว้
“เอ่อ..คุณ ชิม ฮยอนซอง หรือเปล่าครับ?”
“ครับ ใช่ครับ เมื่อกี้คุณเป็นคนกดกริ่งเหรอครับ?” ผู้ชายตรงหน้าเอียงศีรษะมองเล็กน้อย แว่นตาอันกลมตกลงมาอยู่ที่ปลายจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้มจางๆ ดวงตาคู่นั้นสบเข้ากับดวงตาคนตัวเล็กตรงหน้า
“ครับ คือพัสดุของคุณส่งผิดมาที่ห้องของผมน่ะครับ ผมก็เลยยกมาให้”
“โอ๊ะ! ขอบคุณมากเลยนะครับ” เขาก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณ ผู้ชายคนนั้นอ้าปากพยายามจะพูดต่อ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไปมากกว่านั้น อยู่ๆก็มีสุนัขพันธุ์โกลเด้นตัวโตวิ่งตรงเข้ามาหาคนตัวเล็ก
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนๆๆๆ ใจเย็นพี่เบิ้ม ข้าน้อยมาดีนะพี่นะ” คนตัวเล็กยกมือขึ้นห้ามสุนัขตรงหน้า ดูเหมือนมันจะรู้ตัว ดวงตากลมโตจ้องมาทางเขาอย่างเว้าวอน พวงหางโตสะบัดไปมาไม่หยุด
“ดูเหมือนซารางจะชอบคุณนะครับ” ฮยอนซองเดินเข้ามาหา ร่างสูงก้มลงหยิบเชือกที่คล้องอยู่กับปลอกคอขึ้นมาถือไว้
“ซาราง? ตัวเมียเหรอครับ?”
“เปล่าครับ เขาเป็นตัวผู้”
“อ่อ..เอ่อ..ผมจองมินนะครับ ลีจองมิน ยินดีที่ได้รู้จัก” คนตัวเล็กยิ้มจนตาหยีทำเอาคนที่ได้เห็นอดยิ้มตามเสียไม่ได้ จองมินเอื้อมมือไปลูบหัวซาราง เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อซารางเลียมือคนตรงหน้า ท่าทางเหล่านั้นล้วนอยู่ในสายตาของร่างสูงทั้งหมด
“ผมชิม ฮยอนซอง ครับ พักอยู่ห้อง 054”
“ห้อง 054 เนี่ย ใช่ ห้องที่ชอบเปิดเพลงดังๆหรือเปล่าครับ?” แก้มหนาขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อโดนแซว ฮยอนซองแสร้งทำเป็นกระแอมเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“ผมเปิดเพลงดังขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ก็ไม่นะครับ คงเป็นเพราะว่าห้องผมอยู่ข้างล่างห้องคุณด้วยนั้นแหละเลยได้ยินเสียงชัดเลย อ่อ ลืมบอกไป ผมอยู่ห้อง 045 ครับ”
“หื้ม? บังเอิญจังเลยนะครับ” ฮยอนซองยกยิ้มมากกว่าเดิม
รอยยิ้มของร่างสูงทำเอาเขาเก้อเขินแทบทำอะไรไม่ถูก
ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ชายที่ยิ้มแล้วดูดีขนาดนี้อยู่บนโลกใบนี้ด้วย
ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ชายที่ยิ้มแล้วดูดีขนาดนี้อยู่บนโลกใบนี้ด้วย
“จองมินอายุเท่าไรครับ? ดูเหมือนเราจะอายุใกล้ๆกันเลยนะ”
“ผม 25 ครับ ฮยอนซองล่ะ?”
“25 เหมือนกันครับ จองมินเพิ่งย้ายมาหรือเปล่าครับ? ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลยล่ะ?”
“ผมอยู่ที่นี้มาประมาณ 2 เดือนแล้วครับ”
“จริงดิ! ผมก็อยู่ที่นี้มาประมาณ 2 เดือนแล้วเหมือนกัน บังเอิญจังเลยนะครับ”
“ถ้างั้น...เรามาเป็นเพื่อนกันไหมครับ? ผมอยู่ที่นี้ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย”
“ได้สิครับ คุณเป็นเพื่อนผมแล้วก็เป็นเพื่อนซารางด้วย ถ้างั้นเราไปคาเฟ่ใกล้ๆนี้ หากาแฟดื่มแล้วก็คุยกันซักหน่อยไหมครับ?” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และดูเหมือนว่าซารางก็กำลังตื่นเต้นที่ได้พบเพื่อนใหม่เหมือนกัน
“ดีเลยครับ!” จองมินฉีกยิ้มกว้าง
‘ โฮ่ง! ’
“คุณยิ้มน่ารักดีนะครับ ผมชอบนะเวลาที่คุณยิ้ม” คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนว่าแก้มของตัวเองกำลังเห่อร้อน จองมินรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดแก้มของตัวเองเอาไว้ ฮยอนซองหัวเราะพร้อมยิ้มจนตาหยี ต่างฝ่ายต่างส่งยิ้มให้กันแล้วเดินจูงเจ้าซารางออกไป
แวบหนึ่ง..ผมคิดว่าเขาเป็น ‘เกย์’ นะ แต่ช่างเถอะ
และนั้น..ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับเขา
และนั้น..ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับเขา
-BOY NEXT FLOOR-
