คริสต์มาสของผม
คริสต์มาส... ที่ใครต่อใครจะอยู่เลี้ยงฉลองกับครอบครัว
คริสต์มาส... ที่ใครต่อใครจะพาคนรักของตนเองนั้นไปเที่ยว
คริสต์มาส... คริสต์มาส... คริสต์มาส...
วันๆนี้ล้วนแล้วแต่เกิดความรัก .....
แล้วตัวผมล่ะ ? … - /// -
อย่าพูดถึงมันเลยครับ .... พี่เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ... T ^ T
ลาก่อน .... คริสต์มาสในเร็วๆนี้ ของนาย โน มินวู ... - //// /-
25 ธันวา .....
“ มินวูโว้ยยย .... มินวู... ตื่นได้แล้วโว้ยยยย “ เสียงใครบ้างผมกำลังเรียกผม เรียก และ เรียกผมอยู่ทุกวัน
พี่ชายของผมเอง ...
พี่ดงฮยอน ...
“ พี่ดงฮยอนเรียกผมทำไม - //// - ผมง่วงงง “ ผมว่าพี่ชายของผมก่อนจะกลับเข้าไปซุกผ้าห่มลายมิกกี้เม้าส์ของผมอีกครั้ง
“ ตื่นได้แล้วว ... วันนี้ไปโรงเรียนนะโว้ยยยย “ พี่ดงฮยอนพูดเหมือนจะโวยวายออกมาเสียดังจนผมเองสะดุ้งจนดวงตาดวงเล็กๆของผมก็ลืมตาออกมา แต่มีหรอผมจะสนใจ .... ได้แต่ปิดตาแล้วนอนบนเตียงมันต่อไป
“ ... “
“ เร็วๆสิโว้ยยย ... “ พี่ดงฮยอนยังคงเรียกผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมชักรู้สึกอุ่นบริเวณช่วงก้นเล็กแล้วสิ ... พี่ดงฮยอนทำอะไรผมเนี่ยยยยย ... ได้แต่บ่นในใจแล้วตั้งใจหลับต่ออีก
“ ... “
“ มินวูโว้ยยยยย .. ตื่นๆ “ จากความรู้สึกอุ่นๆบริเวณช่วงก้นตอนนี้มันเริ่มสั่นสะเทือนเรื่อยๆแล้วสิ .. ? พี่ดงฮยอนทำอะไรว่ะ ? ผมเลิกคิดก่อนเปิดผ้าคลุมโปงออกมาดูว่าพี่ดงฮยอนนั้นมันทำอะไร
มันไม่มีอะไรมากหรอก ...แค่ไอ่ที่สั่นๆนั้นมันคือ ตีนนนนนน
ตีน…..
ตีนของพี่ดงฮยอน ....... !!!!!!!!!!!!! ที่ถีบก้นผมอยู่ 0 ….. 0
“ พี่ดงฮยอนทำอะไรผมเนี่ยยยยย !! “ ผมร้องออกมาอย่างโวยวาย พี่ชายผมนี่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่องจริง
“ ก็เรียกให้แกตื่นไงมินวู.... “ พี่ดงฮยอนบอกแล้วทำหน้าเบ้อย่างหมั่นไส้ ถ้าผมถีบพี่ชายจองผมจะมีใครว่าผมไหม ?
“ ทำไมพี่เรียกผมแบบนี้ล่ะ ... เรียกดีๆไม่ได้หรือไง “ ผมก็ย้อนพี่ดงฮยอนกลับไป เรียกดีๆก็ได้ ทำไมต้องเป็นอวัยวะเบื้องล่างที่ใช้เอามาเรียกผมด้วย
“ ก็เรียกแบบนี้แกไม่ตื่นนิ “ พี่ดงฮยอนก็ยังโต้กลับมา แต่ครั้งนี้คำพูดของพี่ดงฮยอนก็เอาผมถึงกับจุกจริงๆ ถ้าผมตื่นตั้งแต่คราวแรก พี่ดงฮยอนผมคงไม่ทำแบบนี้หรอก
“ ... “
“ อ่าๆๆๆ ... ฟังนี้..ฟัง “ พี่ดงฮยอนเรียกผมให้หันมาฟังที่ตัวเองจะพูด “ ที่ฉันมาเรียกแกตื่นวันนี้ไม่มีไรมาหรอก ...พอดีวันนี้ไอ่จองมินมันจะมาไปโรงเรียนพร้อมกับฉัน แกจะไปด้วยหรือเปล่า “ พี่ดงฮยอนถามผม ผมก็ถึงกับเบิ่งตากว้างขึ้นมาอย่างทันที
พี่จองมินหรอ ?
พี่จองมิน ....
พี่จองมินจะมาบ้านผมอีกแล้วหรอ ? …
อยากรู้ไหมทำไมผมถึงตกใจถึงขนาดนี้...
มันไม่มีอะไรมาหรอก ... ผมก็แค่แอบชอบพี่จองมินแค่นั้นเอง ...
อี จองมิน เพื่อนรักของพี่ชายของผม ...
“ พี่จองมินอ่ะหรอ ? “ ตาของผมที่เบิ่งกว้างด้วยความตกใจของผม จนตอนนี้มันก็ยังค้างอยู่อย่างเดิม
“ ใช่อ่ะสิ ... ฉันก็เลยมาชวนแกว่าจะไปโรงเรียนไหม “ พี่ดงฮยอนยังชวนผมคำเดิม พี่ดงฮยอนก็รู้แหละว่าผมแอบชอบพี่จองมิน ตอนที่พี่ของผมมันรู้คราวแรกนะ มันแทบจะหัวเราะค้าง บอกว่าผมไปชอบพี่จองมินได้ยังไง ชอบตรงไหน อะไรยังไง
เพราะพี่ดงฮยอนคิดว่าคงไม่ใครชอบพี่จองมินแหละมั้งถึงได้ขำขนาดนั้น…
ก็เพราะ พี่จองมินเขานิสัยแมนที่สุดในโรงเรียนแล้วเนี่ยแหละ..
พี่ดงฮยอนเลยไม่คาดคิดว่าจะมีคนชอบ
“ ไปดิพี่ ... ไปๆ “ ผมรีบพยักหน้ารั่วตอบพี่ดงฮยอนอย่างทันที
“ งั้นแกรีบไปอาบน้ำเลยนะ ก่อนที่ไอ่จองมินมันจะมา “ พี่ดงฮยอนบอกผมก่อนจะชี้ไปยังห้องน้ำอย่างอาฆาต
“ แล้วพี่จองมินมากี่โมงอ่ะ ...พี่ดงฮยอน ? “ ผมรีบถามพี่ดงฮยอนทันที พลางเอามือไปคว้าผ้าขนหนูมิกกี้เม้าส์ที่พาดอยู่หัวเตียง
“ อีก 15 นาที เดี๋ยวมันก็มาแล้ว “ พี่ดงฮยอนมองนาฬิกาก่อนจะบอกกับผม
“ เห้ยยยยย ...15นาทีเองหรอออ “ ผมร้องวากก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูดังปังอย่างทันที
พี่ดงฮยอนนะ ...พี่ดงฮยอนนนน
บอกให้มันเร็วๆกว่านี้ก็ไม่ได้ ....
15 นาที มันจะไปแต่งหล่อได้ไงกันเล่า !!!!!!!!!! - ////// -
เมื่อผมก้าวเท้ามาถึงบ้านของเพื่อนรักของผม เมื่อซ้ายของผมก็เลื่อนไปกดกริ่งที่ติดตรงหน้าบ้านนั้นอย่างทันที
ติ๊งหน่องงงงง ....
ผมยืนรออยู่หน้าบ้านอยู่สักพัก เพื่อนรักของผมก็เดินมาเปิดประตูให้ผมอย่างทันที ..
“ ทำไมมาเปิดประตูช้าจังวะ ... หนาวรู้ไหมเนี่ยยยย !! “ ผมบ่นใส่เพื่อนของผมไปทันที ยิ่งตอนนี้หน้าหนาวๆอยู่ มาให้เพื่อนรักอีจองมินยื่นตากหิมะนานๆได้ยังไงกัน
“ อะไรเนี่ยยย ...มาถึงก็บ่นเลยยย “ ดงฮยอนมันบ่นไปก็เปิดประตูไปด้วย ผมล่ะหมั่นไส้การสั่งเป็นพ่อของมันจริงๆ
“ ก็หนาวนิหว่า “ ผมบ่นไปบ้าง
“ สงสารชีวิตตัวเองจริงโว้ยยย ...โดนทั้งน้องบ่นใส่ ...เพื่อนบ่นใส่ ... - //// -“ ดงฮยอนมันบ่นเชิงน้อยใจเป็นสาวแตก ผมรู้นิสัยมันดี ถ้ามันอย่างบ่นอะไร มันก็บ่นมาตรงๆแบบนี้แหละ ผมถึงคบกับมันมานาน นานจนรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับมัน
เป็นเพื่อนรักนิเนาะ ไม่รู้ได้ไง ...
ดงฮยอนมันช่วยผมเข้าไปในบ้านของมัน ผมเข้ามาแล้วความรู้สึกก็เหมือนเดิมนั้นแหละ บ้านเงียบๆ มีน้องมันกับมันอยู่แค่สองคนพ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศ ช่างเป็นชีวิตที่อิสระดีนะว่าไหม
“ ทำไมบ้านเงียบๆว่ะ ... มินวูละไปไหน ? ไปโรงเรียนแล้วหรอว่ะ ? “ ผมถามถึงน้องชายของมัน ทุกครั้งที่มามันก็ชอบแอบดูผมแถวๆหน้าครัวอยู่บ่อยๆ
ผมก็รู้แหละว่า มินวูน้องชายของดงอยอนมันแหน่ะ ชอบผมอยู่ .....
อย่าว่าผมรู้ได้ไง ...
ก็เพราะไอ่พี่ชายตัวดีของมันนั้นแหละที่มาบอกผม ...
ถามว่าตอนแรกรู้สึกตกใจไหม ... “ ก็ตกใจ “ ...
ไม่คิดเลยจะว่า มีคนมาคิดอะไรกับผมแบบนี้ ...ยิ่งเป็นน้องของดงฮยอนมันด้วย...
เห้ออออ... ชีวิตอี จองมินจะเป็นแบบไหนว่ะ
“ ยังว่ะ มันกำลังอาบน้ำอยู่ ... เดี๋ยวมันก็ลงมา “ ดงฮยอนมันบอกผมแบบนั้น ไม่ทันไรเสียงฝีเท้าของใครบ้างก็กระทึบลงมาจากชั้นบนอย่างทันที
“ พี่ดงฮยอนนนน พี่จองมินมายัง ??? “ มินวูมันตะโกนถามดงฮยอนมันมาตั้งแต่ไกล มันคงไม่รู้สินะว่าผมเข้ามานั่งในบ้านของมันแล้ว กล้าดีจริงๆนะ
“ มาแล้วโว้ยยยยยย “ ทันทีดงฮยอนมันตะโกนกลับไป เสียงของมินวูมันก็เงียบค่อยลงอย่างทันที
“ พี่จองมิน วัดดี “ มันยกมือทักผมอย่างตกใจนิดหน่อยเมื่อมันเห็นผมมานั่งอยู่ตรงนี้
“ วัดดี “ ผมตอบกลับน้องชายของดงฮยอนมันไปแบบเฉยๆ
“ พี่จองมันมานานรึยังอ่ะ ? “ มันถามผม
“ สักพักแล้ว ...แต่งตัวเสร็จยัง ? จะได้ไปโรงเรียนสักที “ ผมบอกมันพร้อมกับถามมันไปด้วย ถ้าแต่งตัวเสร็จแล้วจะได้ไปโรงเรียนสักที
“ เสร็จแล้วครับ “ มินวูมันตอบผมกลับมา ผมเองก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อจะได้ไปโรงเรียนอย่างทันที
ระหว่างการเดินเท้าไปโรงเรียนผมเองก็เดินเรียบทางฟุตบาทพร้อมกับพี่ดงฮยอนกับพี่จองมิน แต่ส่วนมากพี่จองมินเองมักจะแยกตัวเดินคนเดียวฟังเพลงคนเดียว ก็มีแต่ผมกับพี่ดงฮยอนนั้นแหละที่มั่ววุ่นวายและเถียงกันอยู่ระหว่างการเดินทางไปโรงเรียน
“ พี่ดงฮยอน..... ? “ ผมทักพี่ชายของผม
“ อะไรว่ะ ? “ พี่ดงฮยอนหันมาแล้วถาม
“ พอดีผะ...ผม .... “ ผมถามแบบขัดๆเหมือนมีอะไรมาจุกตรงลำคอ เพราะเรื่องที่ผมจะพูดมันจะเป็นความคิดที่ดีหรือเปล่าไม่รู้ .... แต่ผมอยากทำแบบนั้นจริงๆ
“ อะไรว่ามา ? “ พี่ดงฮยอนถามผมย้ำ คงเห็นว่าผมไม่ค่อยกล้าพูดแหละ เลยย้ำ
“ ผมว่า...ผมจะชวนพี่จองมินไปเที่ยวคริสต์มาสวันเนี่ยย ...พี่ว่าดีไหมอ่ะ “ มินวูถามเพื่อขอความเห็นด้วยเสียงค่อย ...ผมไม่รู้จะทำมันดีไหม...ในคริสมาสนี้..... แต่ถ้าผมไม่ได้ลองทำให้คริสต์มาสนี้...ก็คงต้องรออีกปีหน้าแน่ๆ ....ผมก็ทนไม่ได้ขนาดนั้น
“ ฮะ.... อะไรนะ??? แกจะชวนไอ่จองมินเนี่ยนะ ??? “ พี่ดงฮยอนพูดออกมาดัง จนพี่จองมินที่ฟังเพลงอยู่ดีๆก็ถึงกลับหันมาทำหน้าดุใส่พี่ดงฮยอนข้อหาเสียงดังเกินไป ก่อนจะหันกลับไปเหมือนเดิม
“ พี่ดงฮยอนอย่าพูดดังดิ ....เดี๋ยวพี่จองมินได้ยิน “ ผมดุพี่ชายด้วยวาจาอีกคน ถ้าเกิดพี่จองมินได้ยิน ผมจะทำยังไงล่ะเนี่ยยย
“ เอ่อๆ โทษแล้วกัน.... แต่จะชวนมันไปเที่ยวจริงหรอว่ะ “ พี่ดงฮยอนถามผมเพื่อความแน่ใจ
“ จริงสิพี่...พี่ว่าดีไหม .... ? แล้วพี่จองมินจะยอมไปกับผมไหมอ่ะ ? “ ผมระบาย
ความออกมา ผมไม่อยากให้คริสต์มาสนี้สูญเปล่าไปอีกปีแน่ๆ
“ ไม่รู้ดิ ....ก็ชวนดิว่ะ ...” พี่ดงฮยอนบอกผมแบบนั้น
“ แล้วถ้าพี่จองมินไม่ไปล่ะพี่ดงฮยอนนนน....ผมจะทำยังไง “ ผมบ่นออกมา
“ ก็ทำให้ไปด้วยให้ได้ดิว่ะ .... เป็นน้องของไอ่ดงฮยอนแล้วอย่าอ่อนหัด ....ต้องสู้ดิเว้ยยย “ พี่ดงฮยอนพูดเพื่อช่วยเพิ่มพลังให้แกผม
“ แล้วถ้าพี่จองมินจะไปกับพี่ล่ะ ....ผมจะทำยังไง ?... “ พี่จองมินยิ่งสนิทๆกับพี่ดงฮยอนอยู่ ...คงไม่ไปกับผมหรอก
“ ถ้าเป็นเรื่องนั้นอ่ะ....เดี๋ยวช่วย...ไม่ต้องห่วงข้า ....ห่วงตัวเองเหอะ “ พี่ดงฮยอนว่าผมพลางพลักหัวผม หัวหรือว่าประตูว่ะ ผลักจัง - /// -
หลังจากที่ผมเดินเข้าโรงเรียนเสร็จ ผมก็ตรงดิ่งมายังห้องเรียนของผมอย่างทันที ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลางยกเท้าพาดโต๊ะของดงฮยอนมัน
“ เฮ้ยยย ๆ...จองมินอย่าวางไว้บนนั้นดิว่ะ ...โกรธนะเว้ยยย “ดงฮยอนมันเดินเข้ามาในห้องมันก็รีบบ่นผมอย่างทันที …มันรักเก้าอี้และโต๊ะมันสะยิ่งกว่าอะไร
“ นิดหน่อยเองง “ ผมตอบกลับไปแบบนั้น นี่ยังไม่นับนะ ที่มันจะรวมหัวผมให้ไปเดทกับน้องชายมันอ่ะ ... ผมจำทสะยิ่งกว่านี้อีก
“ นิดหน่อยบ้าอะไรว่ะ ... เก้าเปื้อนหมดแล้วเว้ยยย “ มันยกเท้าผมลง ก่อนจะเอามือปัดฝุ่นที่เก้าอี้
“ โว๊ะ ...รักสะอาดจัง “ ผมร้องเอ่ยอย่างปล่อยอารมณ์ อะไรหนักหนากับแค่เก้าอี้เปื้อน
“ ไม่ต้องมาโว๊ะอะไรเลยนะ ...ทำเก้าอี้ข้าเปื้อนยังจะมาอารมณ์เสียอีก “ มันบ่นพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ .... “
“ เอ่อ... แล้วคริสมาสนี้ไปเที่ยวไหนว่ะ “ จู่ๆดงฮยอนมันก็ถามมาแบบนั้น นึกว่าผมไม่รู้หรอว่ามันจะทำอะไร ..ฮึ
“ ไม่รู้สิ ... คงอยู่บ้านแหละ “ ผมทำเนียนตอบ
“ จริงหรอว่ะ ...ไม่ได้ไปเดทไหนใช่ป่ะ ? “ มันถามกลับผมอย่างตื่นเต้น
“ ไม่นะ ...ไม่มี .... แต่ว่าถามทำไมหรอว่ะ ? “ ผมถามมันตอบ
“ ไม่มิ๊ !! ไม่มี... “ ดงฮยอนมันพูดอย่างเสียงดัง ...นึกว่าจะหลอกข้าได้หรอ ? ฝันเหอะ
“ จริงอ่ะ ? “ ผมลองถามเชิงมันอีกรอบ
“ จริงดิ ...วุ้ยยยย เพื่อนกันจะโกหกกันได้ไงเนาะ จองมินเนาะ “ มันพูดเนียนพลางมาลูบแขนผมไปมา ...อยากจะบอกเองจริงๆดงฮยอน ... นั่งอยู่นิ่งๆยังเนียนกว่าอีกว่ะ
ตกเย็นค่ำคืนแห่งคริสมาสใกล้มาถึง ผม...ผมกำลังยืนใครบ้างคนให้เลิกเรียนอยู่ ...
ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องที่จะขอเขาชวนไปเดทในวันนี้ ... ผมก็จะพยายามดื้นรนให้เขาไปอย่างแน่นอน เพราะตอนนี้ผมวางแผนทุกอย่างที่จะสารภาพรักกับพี่จองมินแล้ว
ในเวลาไม่นานพี่กลุ่มพี่ดงฮยอนกับพี่จองมินก็เดินลงจากบันไดลงมา..ผมเองก็รีบเข้าไปหาและตีเนียนอย่างทันที ...
“ พี่ดงฮยอนพี่จองมินวันนี้วันคริสมาส พี่ไปเที่ยวไหนกันอ่ะ ขอไปด้วยสิ “ ผมตีเนียนแกล้งขอไปด้วย
“ ไม่รู้ว่ะ ...ไปสวนสาธารณะกลางเมืองกันไหม เห็นจัดงานอยู่ “ เป็นพี่ชายของผมเองที่พูดขึ้นตามที่นัดกันไว้...
“ เอาดิวะ ... ขี้เกียจกลับบ้าน “ พี่จองมินเองก็เห็นด้วยกับพี่ดงฮยอน ..ยิ่งดีเลยแผนของผมจะสำเร็งลุล่วงไปยิ่งขึ้น
“ งั้นไปตอนนี้เลยไหม...เดี๋ยวถ้าไปเย็นกว่านี้เราจะกลับบ้านมืด..” ผมทำเนียนเป็นฝ่ายพูดบ้าง จริงๆก็ไม่ได้ห่วงหรอกว่าจะกลับบ้านมืดอะไร แค่อยากพูดให้ดูดีและเข้าหูพี่จองมินก็เท่านั้นแหละ
ไม่นานผมและพี่ดงฮยอนกับพี่จองมินก็เดินทางมาถึงสวนสาธารณะที่จัดงาน ไฟดวงเล็กดวงน้อยถูกประดับบนต้นไม้กับหิมะที่กำลังจะตกลงมาใหม่อีกระรอก ช่างเป็นอะไรที่โรแมนติกจริงๆ
“ เฮ้ยๆ ... ขอโทษนะ “ จู่ๆพี่ดงฮยอนก็พูดออกมา และทำท่าทางเหมือนรีบอะไรบางอย่าง
“ ขอโทษอะไรว่ะ ?? “ พี่จองมินเห็นว่าอยู่ดีๆพี่ดงฮยอนพูดแบบนั้น ก็ถามขึ้น
“ ฉันคงอยู่กับพวกนายไม่ได้แล้วว ... ลืมไปมีธุระต่อว่ะ “ พี่ดงฮยอนทำเป็นพูดเนียนตามแผนที่เราวางไว้
“ อะไรว่ะ ...ไหนเป็นงั้น ?? “ พี่จองมินพูดเหมือนอารมณ์เสีย
“ เอ่อๆ ... ขอโทษด้วยนะเว้ยยยจองมิน ...ขอไปทำธุระก่อนนะ ... มันจำเป็นจริงๆ “ พี่ดงฮยอนพูดตัดทันที
“ อะไรว่ะ ...ทิ้งเพื่อนหรอ ?? “ พี่จองมินว่า
“ ไม่ได้ทิ้งสะหน่อย ..มีธุระจริงๆ .. ก็มีไอ่มินวูอยู่ด้วยแล้วนิหว่า “ พี่ดงฮยอนพูดกับพี่จองมินแบบนั้น
“ ... “
“ อยู่เที่ยวกับมันไปเหอะ ... นานๆจะคริสต์มาสทีนะเว้ย “
“ เอ่อๆ ...ก็ได้ว่ะ “ พี่จองมินยอมรับแบบหน้าส่งๆ
“ หวังว่าจะไม่โกรธคราวหลังนะเว้ย... “ พี่ดงฮยอนพูด ก่อนจะฝากฝังอะไรไว้กับผม “ มินวูฝากจองมินไว้กะเองด้วยนะเว้ยย “ พี่ดงฮยอนบอกแบบนั้น ผมก็ได้แต่ตอบรับคำไป จริงๆ ไม่ต้องฝากผมดูพี่จองมินก็ได้ ยังไงผมก็ต้องดูแลอยู่แล้ว
หลังจากดงฮยอนมันไป มันก็ปล่อยให้ผมอยู่กับน้องชายมันสองต่อสอง ผมละอยากจะฆ่ามันจริงๆ ถ้าจู่ๆมินวูมันมาสารภาพรักกับผมตอนนี้ ผมจะทำตัวยังไงดี ก็ชีวิตนี้มันไม่เคยมีใครมาจีบนิหว่า ก็รนรานเป็นธรรมดา
“ พี่จองมินไปเดินเที่ยวกันไหม ? “ มันถามผมอย่างหน้าใส ผมเองก็ไม่รู้จะไปไหน ก็ได้แต่ตามใจมันไป
“ เอ่อๆ ไปดิ... “ ผมพูดไว้แค่นั้น แล้วก็ก้าวเท้าเดินตามมันไป
หลังจากที่ผมเดินตามไปมันไป สาระสิ่งทุกอย่างก็ถูกหยิบยื่นมาให้ผม ต๊อกโบกกี ขนมสายไหม น้ำผลไม้ ไอศกรีม ต่างๆนานที่มินวูมันมาให้ผม ไม่รู้ว่ามันจะทำแบบนี้ทำไม เอาใจ ติดสินบนหรือว่ายังไง แต่ก็ถือว่ามันดีนะที่เอาใจใส่ผมขนาดนี้ ขนาดพี่ชายของมันยังไม่เคยทำอะไรให้ผมแบบนี้มาก่อนเลย
“ พี่จองมินเอาแพนเค้กอีกไหม ...ดูน่าอร่อยดีนะ “ มันหันมาถามผมอีกครั้ง ว่าผมอยากจะกินนั่นอีกไหม ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเลยว่า ซื้อให้คนอื่นเขาได้กิน แต่ไม่ซื้ออะไรให้ตัวเองกิน ไม่ลำบากหรือไง
“ ไม่เอาแล้ววว อิ่มจนท้องจะระเบิดอยู่แล้ว.. แล้วไม่ซื้อกินบ้างหรือไง..ซื้อให้คนอื่นเขากินอยูได้ “ ผมบ่นมันไป แต่มันก็ได้ทำหน้ายิ้มแป้นแล้วตอบกลับมา
“ แค่พี่จองมินอิ่ม ผมก็พอแล้วล่ะ “ พอมันพูดเสร็จมันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงหน้าตัวเองกลับไป ไอ่นี่นะ สนุกหรือไงที่ทำให้คนอื่นใจเต้นแหน่ะ ดงฮยอนนนนนนน เอาน้องแกไปเก็บไป๊!!
“ เอ่อๆ “ ผมตอบมันกลับไปแบบนั้น “ แล้วจะกลับกี่โมงตอนนี้จะสามทุ่มแล้ว “ ผมพูดทำเป็นยกนาฬิกาขึ้นมาดูเป็นกลบเกลื่อน
“ อีกแป๊บหนึ่งสิพี่จองมิน... เดินไปตรงนั้นเป็นเพื่อนผมหน่อย “ มินวูมันขอร้องผมเดินไปต้นไม้สูงตรงมุมอับที่ไร้คน นี่เองจะพาข้าไปไหน ผมได้แต่คิดแบบนั้น แต่ก็เดินตามไป
ผมพาพี่จองมินเดินมายังใต้ต้นไม้สูงที่ไร้ผู้คน ...ทำไมหน่ะหรอ ... ก็ผมจะสารภาพรักพี่จองมินที่นี้แหละสิ ผมจึงเลือกสถานที่ที่ไร้ผู้คนสักนิดหนึ่ง เพื่อจะทำให้ผมมีความกล้าสารภาพกับพี่จองมินมากขึ้น
ทันทีที่ผมนำทางพี่จองมินมาถึงใต้ไม้ สถานการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบลงอย่างทันที ...
“ จองมิน.... “ เสียงเอื้อนเอ่ยยานๆของผมถูกเปร่งออกไป
“ อะไร ? “ พี่จองมินถามกลับอย่างสงสัย
“ พี่รู้ไหมวันนี้ผมถึงเลี้ยงพี่แบบนี้ ? ... รู้ไหมทำไมผมถึงเข้าตีสนิทพี่ทางพี่ดงฮยอน ? …“ พี่จองมินตังแข็งทื่อ คงตกใจสินะ ทำไมจู่ๆผมถึงสารภาพรัก
“ ... “
“ เพราะ ผมแอบชอบพี่มาตลอดตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว .... ผมคิดมาตลอดเมื่อไหร่ผมจะได้สารกับพี่ ... จนถึงวันนี้..”
“ ... “
“ ผมไม่รู้ว่าหลังจากนี้พี่จองมินจะเกลียจผมหรือเปล่า...แต่ผมก็อยากให้พี่เห็นผมอยู่ในสายตานะ “ ผมพยายามกลั่นกรองประโยคที่เต็มเอาไว้ออกมาได้เพียงแค่นิดหน่อย เพราะความตื่นเต้นที่เผชิญอยู่
“ ... “
เมื่อมินวูมันพาผมเดินมาถึงใต้ต้นไม้ จู่ๆสถานการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบลงอย่างทันที ...ตอนนี้ผมตื่นเต้นจริงๆ สิ่งที่มันจะเกิดขึ้น ขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิดด้วยเถิด
“ จองมิน.... “มินวูเสียงเอื้อนเอ่ยยานๆของมันออกมา ผมละใจไม่ดีจริงๆ ไม่รู้จะทำไง ถ้าสถานการต่อไปเป็นอย่างที่เขาคิด
“ อะไร ? “ ผมลองถามมันกับอย่างชิวๆ ทั้งที่ใจมันไม่ชิวไปด้วยเลย
“ พี่รู้ไหมวันนี้ผมถึงเลี้ยงพี่แบบนี้ ? ... รู้ไหมทำไมผมถึงเข้าตีสนิทพี่ทางพี่ดงฮยอน ? …“ หื้มมม ...มาแนวๆนี้ผมว่าใช่เลย แล้วผมจะพูดอะไรต่อเนี่ยยย ก็ได้แต่เงียบกลับไปนั้นแหละ
“ ... “
“ เพราะ ผมแอบชอบพี่มาตลอดตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว .... ผมคิดมาตลอดเมื่อไหร่ผมจะได้สารกับพี่ ... จนถึงวันนี้..” รู้แล้ววว ฉันรู้นานแล้วด้วยยยย แล้วอย่าสถาการณ์อึดอัดแบบนี้กับเด้!!! หัวใจจะทะลุออกมาข้างนอกเว้ยยยย
“ ... “
“ ผมไม่รู้ว่าหลังจากนี้พี่จองมินจะเกลียดผมหรือเปล่า...แต่ผมก็อยากให้พี่เห็นผมอยู่ในสายตานะ “ ฉันจะเกลียดแกเพราะทำให้ใจฉันตื่นนิแหละเว้ยยยย หยุดสักที
“ ... “
“ แล้วนี่พี่เกลียดผมหรอ ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย “ จู่ๆมันถามออกมาแบบนั้น
“ มะ ..ไม่ได้เกลียด... “ ผมบอกกับมันไปแบบนั้น ถ้าพูดตามจริงผมก็ไม่ได้เกลียดอะไรหรอก เอ็นดูเสียสะมากกว่า “ ทำไมถึงคิดงั้นอ่ะ “
“ ก็พี่จองมินไม่พูดอะไรเลยนิ ... เงียบตลอด ...นึกว่าเกลียดผม “ มันพูด
“ อย่าคิดไปเองดิ ...ถ้าเกลียดป่านนี้กลับบ้านไปแล้วนะจะบอกให้ “ ผมพูดแย้ง
“ งั้นก็ดี ...ถ้าพี่ไม่ได้เกลียด... เรามาเป็นแฟนกันไหมพี่จองมิน “ หะ ? เป็นแฟนกันไหม ...นี่แกจะไม่ให้ฉันหยุดหายตื่นเต้นเลยใช่ป่ะ
“ ฮะ ? “ ผมได้แต่โพล่งตาขึ้นแล้วพูดคำสั้นออกมา
“ นะ ...พี่จองมิน... “ มินวูมันขอร้องผม จะให้ยอมเป็นได้ไง ไม่ได้รักไม่ได้ชอบมันสักหน่อย ก็เห็นว่าเป็นน้องชายดงฮยอนมัน
“ จะให้ชอบได้ไง ...ฉันไม่ได้ชอนนายนะเว้ยย ? “ ผมพูดออกไปดังนิดหนึ่ง ถ้าผมชอบสิ ผมถึงจะยอมเป็น
“ พี่ก็ชอบผมสิ “ อยู่ๆมันก็ตื้อผม นี่คิดว่าจู่ๆจะให้ชอบได้ยังไงกัน ไอ่เด็กบ้านี่
“ จะให้ชอบได้ไง... จีบก็ยังไม่เคยเข้ามาจีบตรงๆ...นี่หรอจะให้ชอบ “ ถ้าอยากเป็นแฟนก็ต้องจีบก่อนสิเว้ยยยย
“ งั้นผมต้องจีบพี่ยังไง ...ผมถึงจะได้เป็นแฟนพี่อ่ะ “ มันยังคงถามหน้าใสๆ ช่างน่าโมโหและเขินอายอะไรอย่างงี้ว่ะ
“ ไม่รู้เว้ยยยย คิดเองงงง “ ผมสะบัดหน้าไปมา
“ แล้วถ้าผมจีบพี่ พี่จะยอมมาเป็นแฟนผมไหมอ่ะ “ มันถามอีก ...จะอะไรกันหนักกันหนา จีบก็จีบไป มาถามงี้จะเซอร์ไพรไหมฮะ
“ ก็จีบให้ฉันชอบจนได้สิว่ะ .... “ ผมทำหน้าเบื่อนหนี
“ โอเคๆ ...งั้นต่อจากนี้ไปผมจะจีบพี่อย่างเปิดเผยนะ ... พี่อย่าว่าผมแล้วกัน “ มันพูด “ แต่ว่าพี่ก็ชอบผมกันใช่ไหมล่ะ ถึงให้ผมจีบ “ พูดจบแล้วทำหน้าทะเล้นออกมา เฮ้ยยย อยากตายด้วยเนื้อมืออีจองมินไหมมมม
“ ไม่เว้ยยยย...ไม่ได้ชอบเลยสักนิด “ ผมบอกมัน
“ ฮ่าๆๆ “ แล้วมันก็หัวเราะ ฮึ ...ให้จีบได้นี่กร่างใหญ่ ระวังไว้เหอะเดี๋ยวจะโดนเอาคืน
“ แล้วอย่าบอกไอ่ดงฮยอนล่ะว่าฉันให้จีบ ....ถ้ามันรู้แกตายแน่ “ ผมบอกกับมันแบบนั้น ผมก็รู้สึกอายดงฮยอนมันเหมือนกันนะ ถ้ามันรู้ว่าผมปล่อยให้น้องมันมาจีบผม คงล้อผมทวดยันหลานเลยล่ะ
“ ผมว่าคงไม่ทันแล้วล่ะ .... “ มันผมแบบนั้นผมก็แต่สงสัย ...แล้วไม่นานใครสักคนจะเดินออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆนั้น ..ตัวขาวหน้าเหมือนเพื่อนชื่อดงฮยอน
“ เฮ้ยยยยยย ไอ่ดงฮยอนนนนนนนนนนน “ ผมว่าขึ้นอย่างตกใจ มันไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง
“ พี่จองมินผมขอโทษที่ให้พี่ดงฮยอนไปรอตรงนั้น “ มินวูมันทำหน้าเศร้า ผมอยากจะฆ่ามันจริงๆ
“ เฮ้ยยย จองมินไม่อายหรอก ...แค่มินวูมันจีบเอง ฮ่าๆๆๆ “ ดงฮยอนมันพูด ยิ่งทำให้ผมอารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น
“ โอ้ยยยย พอๆ ....กลับบ้านแล้วโว้ยย.... “ ผมพูดอย่าสะบัดอารมณ์แล้วเดินออกไป แต่ก็ไม่ลืมจะปล่อยทำพูดให้ทิ้งท้าย “ มินวูที่บอกว่าจีบ เลื่อนไปอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ....ระหว่างนั้นถ้าเข้าจีบโกรธเว้ยยย “ ผมว่าไว้แค่นั้นแล้วรีบเดินออกมา ต้องแก้แค้นให้เข็ดจะได้ไม่ต้องกล้าแกล้งผมอีก หลังจากนั้นจะทำอะไรก็เชิญ
“ โอ้ยยยยยยยยย พี่ดงฮยอน TT ^ TT พี่จะเดินออกมาทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมม “
ตอนสุดท้ายนายโนมินวูก็ร้องลั่นอย่างเสียดายต่อหน้าพี่ชายสุดที่รักของตนเอง....
-----------------
ส่งท้ายยย : ของนาย โน มินวู
ถึงแม้วันนั้นพี่จองมินจะกลับไปก่อน ...แต่ผมก็ยังดีใจที่พี่จองมินยังให้ผมจีบอยู่
และผมสัญญาว่าผมจะดูแลพี่จองมินให้ดี และ ไม่ให้พี่จองมินเสียใจเพราะผมอีกด้วย
และขอบคุณสำหรับคริสต์มาสที่วิเศษๆแบบนี้ ที่ทำให้ผมสารภาพรักกับพี่จองมิน
ผมรักคริสต์มาสนี้จัง > //// <
แล้วคุณละครับ ? ทำไม่ลองสารภาพกับคนที่คุณรักบ้าง ? สักวันเขาอาจจะให้โอกาสคุณแบบผม ...
รักนะครับ คริสต์มาสของผม
โน มินวู
โน มินวู
THE END
-------------
จบแล้ววววจ้าาาา เป็นยังไงบ้างจ้ะ มีใครชอบบ้างไหม ?
เป็นฟิคบอยเฟรนเรื่องแรกเลยที่เราแต่ง ^ ^ เป็นเรื่องสั้นที่ย๊าวววยาวเนาะ
แล้วคู่มินวูกับจองมินเป็นคู่ที่เราชอบมาที่คง คงไม่ใครค้านที่เราแต่งคู่นี้หรอกนะ 5555^w^''
ถ้าไม่สนุกยังไงคอมเม้นต์ข้อแก้ใขให้เราด้านล่างเลยน่าาา
แล้วดีใจมากๆที่ได้แต่งฟิคเรื่องนี้ขึ้นถึงแม้มันจะไม่ตรงตาม วันคริสมาสนี้ก็ตาม
แต่ก็ฝากด้วยนะคะ ...^ ^
รักฟิคเรื่องนี้ต้องโหวต
ถ้าชอบต้องคอมเม้นต์นะจ้ะ ^ ^
จบแล้ววววจ้าาาา เป็นยังไงบ้างจ้ะ มีใครชอบบ้างไหม ?
เป็นฟิคบอยเฟรนเรื่องแรกเลยที่เราแต่ง ^ ^ เป็นเรื่องสั้นที่ย๊าวววยาวเนาะ
แล้วคู่มินวูกับจองมินเป็นคู่ที่เราชอบมาที่คง คงไม่ใครค้านที่เราแต่งคู่นี้หรอกนะ 5555^w^''
ถ้าไม่สนุกยังไงคอมเม้นต์ข้อแก้ใขให้เราด้านล่างเลยน่าาา
แล้วดีใจมากๆที่ได้แต่งฟิคเรื่องนี้ขึ้นถึงแม้มันจะไม่ตรงตาม วันคริสมาสนี้ก็ตาม
แต่ก็ฝากด้วยนะคะ ...^ ^
รักฟิคเรื่องนี้ต้องโหวต
ถ้าชอบต้องคอมเม้นต์นะจ้ะ ^ ^